Rajendra's lichaam na 72 dagen honger


In Elsene zijn twaalf illegalen al 72 dagen aan het hongerstaken Dat is een Belgisch record. Vooraf woog de 50-jarige Nepalese landbouwingenieur Rajendra Debkota 77 kilo. Gisteren ging hij op onze weegschaal staan: 50,1 kilo. Rajendra vertelt wat de hongerstaking met zijn lijf doet.


Hersenen: 'Zijn we vandaag woensdag? Ik dat het maandag was. Ik vergeet veel. Ik heb eigenlijk alleen nog maar depressieve gedachten. 'sNachts zijn mijn hersens des te actiever. Ik droom het meest over zelfmoord of dat er veel andere mensen doodgaan. Ik ben ook vaak kwaad in mijn dromen. Dat vertellen de andere hongerstakers me 'smorgens. De dokter geeft me Dafalgan tegen de hoofdpijn. Het helpt niet veel.'

Ogen: 'Lezen lukt al een paar weken niet meer. Elke dag gaat mijn zicht een beetje meer achteruit. Het zonlicht doet pijn, daarom wend ik me van het raam af. Ik dacht dat ik niet huilde, maar volgens de andere hongerstakers huil ik in mijn slaap.'

Neus: 'Gelukkig zitten we hier wat geïsoleerd en zijn er geen bakgeuren. Ik weet eigenlijk niet of mijn geur vermindert. Ik heb wel veel vaker dan anders last van een verstopte neus.'

Mond: 'Ik kan bijna geen speeksel meer maken. Ik heb constant een droge mond en droge lippen. Ik drink alleen water, koffie en thee. Anderhalve liter per dag. Maar alles altijd zonder suiker. Soms foppen mijn hersenen me en smaakt het alsof er wel suiker in het water is. Dan weiger ik dat water, want suiker is voedsel en ik wil geen voedsel.'

'Mijn mond is geen communicatiemiddel meer. We praten nog amper met elkaar. Iedereen is veel te uitgeput. Ik lees niet, ik praat dus inderdaad: ik verveel me hier.'

Hart: 'Soms gaat mijn hart in overdrive. Ik moest daarvoor al vijfmaal naar het ziekenhuis. Dan nemen ze altijd wat bloed en zegt de dokter: “Stop direct met die hongerstaking, anders ga je dood., Ze stellen ook altijd voor om me wat intraveneus te voeden. Ik weiger natuurlijk.'

Haargroei: 'Ik heb de indruk dat mijn hoofdhaar en baard trager groeien dan anders. Ik laat niets knippen zolang ik in hongerstaking ben. Stinkt mijn haar niet te veel? Sorry, ik heb de kracht niet meer om te gaan douchen.'

Maag: 'Bij mijn laatste ziekenhuisopname deden ze een gastroscopie: ze keken in mijn maag en ze zagen dat ik met een bacterie zit die maagzweren veroorzaakt. Dus moet ik nu ook daartegen medicijnen nemen. Die helpen amper. Eigenlijk heb ik constant buikpijn. Vaak word ik er 'snachts wakker van. Niet van de honger, want dat gevoel is al een tijdje weg.'

Penis: 'Seks? Die gevoelens zijn echt geen doordrijvers. Al na drie weken waren alle seksuele verlangens weg. Het is alsof dat centrum in je hoofd helemaal is uitgeschakeld. Hier doen ook twee vrouwen mee aan de hongerstaking. Ze hoeven niet bang te zijn: geen van deze mannen zal enige avances maken. Ik zou nu trouwens ook niet veel aanrakingen verdragen. Zelfs mijn huid begint pijn te doen.'

Beenspieren: 'Ik kan niet meer zelfstandig rechtop staan: mijn beenspieren kunnen mijn lichaam niet meer dragen. Ook mijn armen hebben amper nog de kracht om me rechtop te duwen. Ik kan niet veel meer dan alleen maar liggen. Gelukkig heb ik nog de kracht om me af en toe om te draaien, want anders krijg ik doorligwonden.'

Knieën: 'De gewrichtspijn manifesteerde zich eerst in mijn knieën. Het was zo hevig dat mijn knieën knikten en ik languit op de grond viel. Ondertussen doen ook al mijn gewrichten pijn. Natuurlijk ben ik bang voor wat het volgende zal zijn. En hoe meer pijn ik voel, hoe depressiever ik word.'


DS, 18-09-2008 (Paul Demeyer)

__________________
"Never argue with an idiot, they'll just bring you
down to their level and beat you with experience." (c)TB

WAAROM HONGERSTAKEN DE MEDIA ONVERSCHILLIG LAAT


> Media gaan op zoek naar spektakel > Politieke reactie bleef beperkt > Verschillende publieke opinies


Al 72 dagen zijn de asielzoekers in Elsene ononderbroken bezig met een hongerstaking. Dat is sinds het begin van de zomervakantie. Weet u nog wat u die dagen in het binnen- of buitenland gedurende meer dan twee maanden deed? Al die tijd waren mensen zonder papieren aan het hongerstaken. Behalve suikerwater of thee, hadden zij 72 dagen lang geen voedsel in hun maag.

Dat leverde schrijnende individuele verhalen op, maar blijkbaar geraken we ook daar gewend aan.

De media berichtten er uitgebreid over toen de acties van start gingen. Toen het allemaal nog nieuw en dus nieuws was. Een tweede maal stonden de sans-papiers in de kijker toen ze in volle komkommertijd, eind juli, in het centrum van Brussel in de bouwkranen klommen.

Dat is net de kern van de zaak. Acties van belangengroepen hebben al lang niet meer genoeg aan een sterk programma of een gefundeerde eisenbundel. Het is vooral de vorm waarin het gepresenteerd wordt die bepaalt of het de pers haalt of niet. De hongerstakingen begonnen als een spectaculaire manier om de aandacht te vestigen op de uitzichtloze situatie van mensen zonder papieren en op het uitblijven van de rondzendbrief met criteria voor regularisatie, maar nu zijn we ze gewoon geworden. Voor de lezer die het nieuws dag in dag uit bij zijn ontbijt voorgeschoteld krijgt verschillen de eerste, vijfde en pakweg de twintigste dag niet meer van elkaar. Tenzij de hongerstakers de werven in de Brusselse binnenstad bezetten, hun mond dichtnaaien of dreigen zich in brand te steken, heeft het niet genoeg spektakelwaarde meer om de krant te halen. Eén-journalist Karl Vannieuwkerke ging zo ver om zelf 48 uur mee in hongerstaking gaan om er nog een reportage voor het programma VOLT aan te kunnen wijden.

'Er treedt vrij snel een gewenning op bij de meerderheid van de bevolking. Emotionele beelden hebben een grote nieuwswaarde en mensen onthouden zulke dingen beter, maar als het te lang duurt treedt verzadiging op', zegt de communicatiewetenschapster Leen D'Haenens. 'Zowel voor de bevolking, als voor politici en journalisten wordt het teveel van hetzelfde'.

Wat ook meespeelde is de windstilte aan het politieke front. Ook langs politieke zijde kwam er weinig schot in de zaak. De minister van Asiel en Migratie, Annemie Turtelboom (Open VLD), gaf geen strobreed toe, terwijl ze verklaarde een 'globaal' asiel- en migratiebeleid voor te bereiden. Geen beweging langs politieke zijde betekent ook minder verslaggeving. De politici waren ofwel in de ban van de communautaire spanningen of simpelweg op vakantie. Ook daar viel dus weinig nieuws te rapen volgens de harde mediawetten.

Toch pleit dat de journalisten niet vrij, vindt de Leuvense communicatiewetenschapster. Volgens haar moet in het bijzonder de kwaliteitspers voorbij het emotionele gaan, haar taak als vierde macht opnemen en het beleid interpelleren. 'Het is niet omdat politici niet communiceren dat er niets gebeurt. Als journalist zou je kunnen nagaan wat er zich achter de coulissen afspeelt of welke de spelers in het veld zijn en welke de inzet is. De hongerstaking op zich zou een aanleiding moeten zijn om dieper te gaan graven, is haar redenering.

Last but not least zit er ook aan deze kwestie een communautaire angel. De verschillende publieke opinies in het noorden en het zuiden van ons land reageren verschillend in het debat over asielzoekers. De hongerstakers bezetten kerken in een van de gemeentes van het Brussels Hoofdstedelijk gewest. Voor de doorsnee Vlaming blijft het allemaal een ver-van-mijn-bedshow. De Franstalige media, geruggensteund door politici als Joëlle Milquet (CDH), Benoit Cerexhe (CDH) of Marie Arena (PS), bleven het 'asieldossier' echter op de voet volgen. Aan de Koningstraat in Sint-Joost-ten-Node, bij de ULB en het Latijns-Amerikaans huis in Elsene en in de Begijnhofkerk in Vorst: overal was de Franstalige pers talrijk aanwezig.

Media evolueren steeds meer tot een spiegel waarin de lezer zich wil herkennen. De Brusselse Franstalige realiteit verschilt duidelijk van die in Vlaanderen. Geen herkenning, dus ook geen berichtgeving is ook daar de keiharde medialogica. Alles wat zich in onze onmiddellijke nabijheid afspeelt, heeft een grote nieuwswaarde, de rest minder.

Volgens D'Haenens bezondigen vooral de Vlaamse media zich daaraan. 'In vergelijking met bijvoorbeeld de Nederlandse media, is de focus in Vlaanderen heel erg op het lokale gericht. Dan is het logisch dat iets dat zich in Brussel afspeelt minder de gemoederen beroert in Vlaanderen.'

'Mochten de hongerstakers een Gents of Antwerps kerkje bezet hebben, ze zouden gemakkelijker in beeld komen', voegt ze eraan toe.

Dan schuilt er misschien toch een zekere waarheid in het verwijt van de burgemeesters van Elsene, Brussel en Vorst, de gemeentes waar de hongerstakers zaten. Zij verweten minister Turtelboom enkel rekening te houden met haar Vlaamse achterban terwijl ze als federaal minister een beleid zou moeten ontwikkelen voor heel het land.

Meryem Kanmaz is redactrice binnenland


DS, 18-09-2008

__________________
"Never argue with an idiot, they'll just bring you
down to their level and beat you with experience." (c)TB