Ruim 22.000 doden en veel vermisten in Birma


Rangoon, 6 mei. Bijna 22.500 mensen zijn omgekomen en ongeveer 41.000 mensen worden nog vermist in Birma na de verwoestende cycloon die dit weekeinde over het Aziatische land trok. Het dodental steeg vanmiddag fors na een nieuwe schatting van de Birmese overheid.


Alleen al in de stad Bogalay kwamen circa 10.000 mensen om door de cycloon Nargis. In Laputta kwamen duizend mensen om het leven. Beide steden liggen in de Irrawaddy-delta in het uiterste zuiden van het land aan de baai van Bengalen. Grote golven veroorzaakt door de wervelwind sloegen neer in de laaggelegen delta.

In Rangoon stonden mensen in de rij voor flessen water. Vier dagen nadat cycloon Nargis het land had getroffen, is er nog steeds geen elektriciteit in de miljoenenstad. Militairen bewaken de belangrijkste kruispunten, maar leken nauwelijks te helpen bij het opruimen van de chaos. Monniken en burgers kappen bomen met de middelen die zij voorhanden hebben

Op de eilanden Haing Kyi en Mawlamyaing die voor de zuidkust liggen kwamen bijna 3000 mensen om het leven. Grote delen van het land zijn nog niet bereikt en gevreesd wordt dat er nog veel meer mensen zijn omgekomen. De storm heeft wegen, stroomvoorzieningen en huizen vernield. "Het is duidelijk dat honderdduizenden mensen onderdak en schoon drinkwater nodig hebben", zei Richard Horsey, woordvoerder van de Verenigde Naties in Bangkok tegen de BBC.

Het Wereldvoedselprogramma van de VN, dat zich voorbereidt om voedsel in te vliegen, schetste een akelig beeld van de verwoesting: mogelijk een miljoen inwoners dakloos, sommige dorpen vrijwel volledig vernietigd en uitgestrekte rijstvelden verwoest.


Referendum

Dissidenten verwijten de militaire junta dat ze de bevolking niet op tijd heeft gewaarschuwd voor het dreigende onheil. ,,Ze waren te druk bezig het aanstaande referendum voor te bereiden'', aldus een woordvoerder van de oppositie. Het referendum over een nieuwe grondwet zou zaterdag 10 mei plaatsvinden, maar is in elk geval in de getroffen gebieden verplaatst naar 24 mei.

Internationale hulporganisaties hebben een oproep aan de junta gedaan om een massale hulpactie toe te laten in het land. Ook Laura Bush, de Amerikaanse first lady, heeft een oproep gedaan aan Birma om hulp toe te laten. Nederland heeft een voorlopige bijdrage van 1 miljoen euro beschikbaar gesteld voor de slachtoffers van de cycloon. Het geld gaat niet naar de Birmese regering, maar naar de Verenigde Naties of het Rode kruis.

De leiders van Birma hebben gezegd hulp toe te laten wat er op zou wijzen dat er sprake is van een grote ramp in het land, aldus diverse hulporganisaties. De militaire junta staat van oudsher erg argwanend tegenover hulporganisaties en beperkt hun werkzaamheden.


NRC, 06-05-2008

Bijgesloten Plaatje(s)

 

__________________
"Never argue with an idiot, they'll just bring you
down to their level and beat you with experience." (c)TB

Geen hulp a la Française, aub


De internationale gemeenschap kan meer doen dan hulp geven in Myanmar, zegt GIE GORIS. 'Ze zal haar actieve bijdrage moeten leveren tot het destabiliseren van de zittende junta. Alleen moet ze dat op een verstandige manier doen, niet à la Française.'


Het Myanmarese leger heeft geblunderd, dat is nu wel duidelijk. Het wist dat de cycloon eraan kwam - het leger weet in Myanmar alles, zelfs wat in de intimiteit van de nacht of in de boeddhistische kloosters gedaan en gedacht wordt - maar het deed niets om de bevolking te waarschuwen of te beschermen. De naderende natuurramp paste namelijk niet in het propagandaschema dat de militairen opgesteld hadden en dat nu zaterdag moest uitmonden in een massaal 'ja' tijdens de volksraadpleging over de nieuwe grondwet.

Dat referendum spreekt overigens boekdelen over de slagkracht van de Myanmarese strijdmacht. Toen de militairen in 1990 verkiezingen organiseerden om hun staatsgreep te verfraaien met een verkozen burgerregering, verloor hun marionettenpartij op eclatante wijze van de National League for Democarcy, de politieke partij rond Aung San Suu Kyi. Het verkozen parlement is nooit bijeengeroepen, omdat de junta plots bedacht dat er eerst een nieuwe grondwet geschreven moest worden. Achttien jaar lang werd een processie van Echternach georganiseerd en werd de politieke oppositie monddood gemaakt. En vaak was dat meer dan beeldspraak. De ontwerpgrondwet die na al die jaren geproduceerd werd, geeft het leger voor eeuwig en twee dagen greep op parlement en politiek in Myanmar. Om de kiezers te overtuigen, rolt al wekenlang een propagandatsunami over dorp en stad. Want als het erom gaat de eigen positie veilig te stellen, spaart het leger kosten noch troepen. De blik star gericht op de eigen navel, zag men natuurlijk de donkere wolken aan de hemel niet.

Als de cycloon van vorige zaterdag een algemeen gedeelde overtuiging definitief gevestigd en bewezen heeft, dan is het deze: het leger is op zijn best een dure en nutteloze instelling in Myanmar, en feitelijk is het schadelijk. Die overtuiging is niet nieuw. De vraag is of er in het verwoeste hart van Myanmar vandaag meer kans is om die wetenschap om te zetten in politieke verandering dan in september 2007, of in augustus 1988, toen een echt massale volksopstand het militaire regime een maandlang aan het wankelen bracht. Om die vraag positief te beantwoorden, zijn er verschillende voorwaarden waaraan tegelijk en in een goed evenwicht voldaan moeten worden.

Uiteraard moet er zo snel en zo massaal mogelijk hulp verleend worden aan de getroffen bevolking. De impact van de storm en de vloedgolf vraagt op de eerste plaats humanitaire bijstand: tenten, medische verzorging, voedselhulp, menselijke bijstand… Zowat alle donoren - van de Verenigde Naties over westerse regeringen tot ngo's - beseffen vanaf dag één dat ze voor een ongelooflijk moeilijke opdracht staan in Myanmar, onder andere omdat vrijheid van beweging niet bestaat in Myanmar. Dat betekent dat de bereidheid om slachtoffers te helpen al snel de verplichting inhoudt om samen te werken met een regime dat al decennialang verantwoordelijk is voor verdrukking en verpaupering van diezelfde mensen. De hulpverleners zullen dus heel voorzichtig en bewust moeten manoeuvreren om de mensen te helpen zonder 'geaccapareerd' te worden door het regime.

Een essentiële stap daarbij zou kunnen zijn om mensen niet alleen het noodzakelijke overlevingspakket te geven, maar ook te ondersteunen in het opzetten van zelforganisaties. Het argument kan zijn dat de ramp zo massaal is, dat geen enkele hulpverlening in staat is om alles in de plaats van de mensen te doen, en dat de meest efficiënte manier om de beschikbare hulp maximaal te laten renderen erin bestaat haar in handen te geven van dorps- en wijkcomités. Als dat nu gebeurt, wordt het zaad geplant voor een civiele samenleving die noodzakelijk is om een stevig democratiseringsproces te stimuleren.

Van de honderdduizenden daklozen, de nabestaanden van de 25.000 doden - of 100.000 zoals het er steeds meer naar uitziet - en de tienduizenden gewonden moet geen georganiseerde opstand verwacht worden. Al is de frustratie vandaag extra groot, natuurlijk. De anders alomtegenwoordige militairen schitteren door afwezigheid, maar tegelijk gingen de prijzen van allerlei noodzakelijke goederen wel steil de hoogte in. Die economische impact zorgt voor bijkomende ellende bij de zwaar getroffen bevolking. Men hoopt dat de komst van internationale noodhulp daaraan snel zal verhelpen, maar hier of daar zal de frustratie wel eens overkoken. In het blussen van dergelijke brandjes is het leger echter uitstekend getraind.

De internationale gemeenschap zal dus haar actieve bijdrage moeten leveren tot het destabiliseren van de zittende junta. Alleen moet ze dat op een verstandige manier doen, niet à la Française. De Franse minister van Buitenlandse Zaken, Bernard Kouchner, volkomen zijn humanitaire en interventionistische zelf, pleit voor niet minder dan een humanitaire invasie. Geen kannonnen, maar rijstzakken. Geen bezetting, maar bevrijding. Het klinkt te goed om waar te zijn, en dat is het wellicht ook. Als het de westerse regeringen echt menens is om ook een einde te maken aan een vreselijk regime, dan doen ze er goed aan om van de situatie gebruik te maken om de buurlanden van positie te doen veranderen. De generaals van Myanmar worden immers geïsoleerd van de internationale mensenrechtenkritiek door een cordon sanitaire van buurlanden die blijven pleiten voor constructief engagement: praten helpt meer dan boycotten.

Intussen doen China, India, Thailand, Maleisië en Indonesië veel meer dan praten met de generaals, ze handelen in olie, wapens, teak en andere grondstoffen en houden zo de economische motor van het regime draaiende, samen met een aantal onverbeterlijke westerse bedrijven zoals Total. De verwoesting van de Irrawaddy-delta biedt een unieke kans om de Aziatische buren het geweer van schouder te doen veranderen, zonder gezichtsverlies. Dat gaat echter niet lukken door hen te negeren en vanuit Parijs of Washington de humanitaire aanval in te zetten. Het gaat natuurlijk ook niet lukken zonder massale diplomatieke druk en overleg. Voor de Myanmarezen is het essentieel dat de buurlanden aan boord zijn van een internationale actie want als het tot een confrontatie komt, zullen zij voor de opvang moeten zorgen. Tenzij Frankrijk en de VS bereid zijn een paar miljoen Myanmarezen per luchtbrug te evacueren naar Florida en de Provence, indien nodig.

Gie Goris is hoofdredacteur MO*


DS, 09-05-2008

__________________
"Never argue with an idiot, they'll just bring you
down to their level and beat you with experience." (c)TB

Junta Myanmar tevreden over zichzelf


BRUSSEL (AP, REUTERS, DS) - De junta wil buitenlandse diplomaten uitnodigen voor een georganiseerde tour. Dat zegt een medewerker van de Amerikaanse ambassade. Ondanks de internationale druk blijft de junta karig met zijn visums voor hulpverleners.


In het zwaar getroffen gebied Bogolay hokken de inwoners 's nachts samen. Om zeven uur 's avonds is het donker, en het licht verschijnt niet voor vijf uur 's morgens. De moessonregens zijn begonnen en de weinigen die nog een huisje hebben, blijven binnen. De meesten zoeken beschutting onder zelfgemaakte afdakjes van kapotte takken en oud ijzer. Aan het water ontmoet de journaliste van The Guardian een jonge man en een vrouw. Ze zijn de enige overlevenden van hun dorp, waar waarschijnlijk 10.000 mensen zijn omgekomen. Ze zitten op de resten van de houten vloer van wat ooit hun huis was. Soms drijft een lichaam voorbij, richting zee. De man vertelt dat hij op zeker moment 400 lijken had geteld. Sommige lagen in het water, andere hingen nog in de bomen. Overdag leven de mensen aan de rivier. Ze wassen er zich in en ze vissen naar voedsel.

Dat dorp was nog relatief gemakkelijk te bereiken voor de journaliste en de journaliste vraagt zich af hoe groot de ravage is in de gebieden die niet zo gemakkelijk toegankelijk zijn. Daar zal de hulp van de regering of van buitenlandse hulporganisaties binnendruppelen.

Verschillende mensen in het rampgebied zeggen dat voedsel en nooddaken alleen maar tegen betaling kunnen worden verkregen. De Financial Times schrijft dat de monniken in de Irrawaddy-delta de kloosters moeten verlaten, en naar de kampen van de junta moeten gaan. Er zouden zo'n 230 opvangkampen zijn.

Een man vertelt dat slachtoffers die in opvangkampen van de overheid zijn terechtgekomen, klagen over de kleine voedselrantsoenen en gedwongen arbeid. 'Ze moeten stenen breken op bouwplaatsen. Daarvoor krijgen ze minder dan 1 euro per dag maar ze krijgen geen eten.'

De getuigenissen en beschrijvingen van de ramp zijn opgetekend door enkele reporters, die stiekem in het land zijn gekomen en voorzichtig rondreizen. Veel berichten uit Myanmar zijn niet te controleren, omdat journalisten geen vrije toegang krijgen tot Myanmar.

Volgens een medewerker van de Amerikaanse ambassade in Yangon wil de militaire overheid een tour organiseren voor buitenlandse diplomaten door de zwaar getroffen Irrawaddy-delta. Naar verluidt is het ministerie van Buitenlandse Zaken de trip aan het plannen. Als de buitenlandse diplomaten worden meegenomen op de rondreis, dan is het de eerste keer dat de autoriteiten aan buitenlandse delegaties zullen tonen hoe de hulpverlening verloopt. Ze zijn er zelf nogal tevreden over, schijnt het.

Ook de Europese commissaris voor Ontwikkelingssamenwerking, Louis Michel, had gevraagd of hij de Irrawaddy-delta mocht bezoeken, maar dat is niet gelukt (zie hiernaast).

De VN en internationale hulporganisaties blijven beklemtonen dat meer hulp nodig is, omdat maar een tiende van de behoeften worden gedekt. Organisaties zoals Unicef, het Rode Kruis of Artsen Zonder Grenzen ervaren weinig problemen om hun materiaal ter plaatse te krijgen. Blijkbaar geeft de junta groen licht voor de organisaties die al jarenlang in het land werken - en ter plekke vooral met lokale medewerkers werken.

De secretaris-generaal van de VN, Ban Ki-Moon, wil de coördinator van de humanitaire hulp, John Holmes, naar Myanmar sturen om er bij de junta nog maar eens op aan te dringen dat de buitenlandse hulpverleners vrije toegang moeten krijgen tot het rampgebied.

De Myanmarese staatstelevisie meldde vrijdag dat de cycloon Nargis 77.738 dodelijke slachtoffers heeft gemaakt. Er zijn 55.917 vermisten. Het aantal slachtoffers stijgt elke dag, een vorige balans sprak nog van 43.318 doden en 27.838 vermisten. De VN en hulporganisaties vrezen dat de dodentol zal oplopen tot meer dan 100.000 doden. (hco)

www.standaard.be/myanmar


DS, 17-05-2008 (hco)

__________________
"Never argue with an idiot, they'll just bring you
down to their level and beat you with experience." (c)TB