Neonatalogen en kinderartsen intensieve zorgen van het UZ Brussel pleiten voor regels over beslissingen bij het levenseinde van zwaar zieke prematuurtjes, pasgeborenen en zuigelingen. 'Er moet iets gebeuren voor kindjes die nu soms hardnekkig in leven worden gehouden', aldus kinderarts Gerlant Van Berlaer.

"Soms vragen alle partijen zich af of het een goede beslissing is om te blijven behandelen. Zolang er geen enkele regeling is, is officieel het enige mogelijke antwoord: ja", zegt Van Berlaer.

Als mogelijke regeling werd het zogenaamde protocol van Groningen naar voren geschoven, een afspraak tussen medici en het Nederlands gerecht met duidelijke afspraken wanneer actieve levensbeëindiging bij pasgeborenen met een ernstige aandoening ethisch verantwoord wordt geacht en niet wordt vervolgd. In ons land bestaat evenmin een wettelijk kader.

Volgens een onderzoek van Veerle Provoost uit 2005 deden zich in Vlaanderen in een jaar tijd zeventien gevallen voor van actieve levensbeëindiging bij baby's jonger dan één jaar oud.

"Doodzieke baby's die ondraaglijk lijden vallen vandaag uit de boot in onze wetgeving over euthanasie en het levenseinde", aldus mede-initiatiefnemer Wim Distelmans (UZ Brussel). "Nu grijpen artsen die het lijden niet meer kunnen aanzien soms noodgedwongen illegaal in, wij willen hierover een transparant debat voeren."

"Het gaat om pasgeborenen met heel acute en ernstige problemen", benadrukt professor neonatalogie Adel Bougatef van het UZ Brussel. "Over patiëntjes die enkel met zware apparatuur kunnen leven, maar ook over patiëntjes die levensvatbaar zijn, maar eigenlijk van in het begin een vegetatief bestaan leiden. Dan vraag je je af waar de limiet van het leven zit."

Hoewel op het symposium ook sprekers van de Universiteit Gent, de Universiteit Antwerpen en de KU Leuven aanwezig waren, is voorlopig enkel de VUB geïnteresseerd om het protocol van Groningen in de praktijk toepassen, aldus Distelmans. Open Vld-senator Patrik Vankrunkelsven, die ook aanwezig was, wil alvast procureurs en medici samenzetten om te peilen hoe groot het draagvlak is voor een regeling.


Mijn mening:
Ik kan ergens wel begrijpen dat dokters het lijden van kinderen niet kunnen aanzien. Als kinderen doodziek of ongezond zijn en erg moeten lijden, is het erg als je niets kan doen. Maar het leven beëindigen? Waar ligt dan de grens? Kan je zomaar beslissen om het leven van een pasgeboren kind te beëindigen? In de tekst staat :” wanneer actieve levensbeëindiging bij pasgeborenen met een ernstige aandoening ethisch verantwoord wordt geacht en niet wordt vervolgd.”
Ik kan niet begrijpen dat het beëindigen van een leven ooit ethisch kan verantwoord worden. Volgens mij kan dit gewoon niet ethisch verantwoord worden. Iedereen heeft recht op leven. Ook al zijn deze kinderen niet gezond. Ze hebben toch recht om te leven?
Ik weet dat niet iedereen hier hetzelfde over denkt en dat de situatie ook van kind tot kind heel anders is, maar ik vraag me echt af waar de grens dan ligt?

Bron: www.demorgen.be, 11 maart 2008

Ik vindt het niet kunnen dat dokters het leven van zo'n kindje mogen beïndigen. Ik heb zelf een half jaar verpleegkunde gestudeerd en het eerste wat we daar leerde was: 'vecht mee voor het leven van je patïent'.
Natuurlijk kan je een premature baby niet vergelijken met zomaar een gewone patïent, maar dat kind vecht voor zijn leven, dan vindt ik niet dak dokters het recht hebben om dit leven te stoppen.

In de meeste gevallen, kan dit kind het niet overleven maar is dat een reden om zomaar hun leven te beïndigen?
Veel mensen denken hier anders over, maar ik hoop dat ze hun mening nog herzien.

Ik ben ook van mening dat de dokters niet mogen beslissen over leven of dood van een kind, dat daar zelf nog geen inspraak in kan hebben.

Dokters mogen mijn inziens enkel voor euthanasie kiezen als ze met zekerheid kunnen zeggen, dat het kind niets meer aan zijn leven kan hebben.

En enkel nog maar als een plant kan leven.

Onderstaand artikel gaat niet specifiek over euthanasie bij borelingen, maar de boodschap die erin zit, geldt evenzeer in de borelingencontext.
En ja, ik ben het volledig eens met wat Daneels hier zegt. Ik heb de voorbije weken met afgrijzen gezien hoe één of andere schepen open en bloot in de media zijn laatste dagen uit de doeken deed om dan te sterven als 'die held van de gazet'. Ja, je zal wel moedig zijn als je zo'n beslissing kan nemen, maar is het niet veel moediger om er hier op aarde het beste van te maken en je tijd uit te zitten?
Ik vind het jammer dat ik het moet zeggen, maar ik hoorde op de radio dat Hugo Claus gestorven was en dacht 'oei, dat is wel erg'. Toen hoorde ik hoe hij gestorven was en dacht 'Tja, moeten we daar dan zoveel portretjes en programma's over maken, als hij het zelf beslist heeft.'
Ik weet het, mijn mening is hier nogal hard verwoord en in bepaalde gevallen is er emotioneel gezien geen tegenstand mogelijk tegen euthanasie, maar ethisch zal ik het (zegt nooit nooit) nooit goedkeuren.
Kardinaal Daneels is een slimme mens...

------------------------------------------------------------------
Daneels: "Dood omzeilen geen voer voor voorpaginanieuws""Door zomaar uit het leven te stappen, antwoordt men niet op het probleem van lijden en dood. Men loopt er in een boog om heen en omzeilt het. Omzeilen is geen heldendaad, geen voer voor frontpaginanieuws."

Dat heeft kardinaal Godfried Danneels zaterdagavond gezegd in zijn homilie tijdens de paaswake in de Sint-Romboutskathedraal in Mechelen. Hij verwijst daarmee naar de dood van België's bekendste schrijver, Hugo Claus.

"Onze samenleving weet blijkbaar geen weg meer met de dood en het lijden", zei Danneels. "Ze heeft naar eigen zeggen al vele zogenaamde taboes neergehaald. Maar ze heeft er ook een nieuw taboe bij gecreëerd, namelijk dat de dood geen zin kan hebben en dat alle lijden absurd moet zijn. Er is geen plaats meer in onze cultuur, noch voor de dood, noch voor het lijden."

"Waarom zou het onvermijdelijke lijden dat ons overkomt, niet door liefde vruchtbaar kunnen worden voor de hele wereld, Hem achterna?", vraagt Danneels zich af.

"Menselijke noblesse, en a fortiori heldhaftigheid, moet je elders zoeken. Bij de zo velen die medisch en menselijk hun lijdende medemensen begeleiden tot het einde. En bij hen die als de dag daar is, hun leven dankbaar teruggeven aan hun Schepper, waarvan ze weten dat Hij ook een barmhartige Vader is", besloot Daneels.

Bron: Gazet van Antwerpen, 23 maart 2008.

__________________

'Het lijkt wel of prematuur probleemkind moet zijn'
Ouders vechten tegen vooroordelen na nieuwe studie

TORHOUT - 'Onze Lars en Janis moesten eerst vechten voor hun leven, en dan tegen de vooroordelen. Iedereen vond dat hen wel iets móest mankeren, omdat ze zo vroeg geboren waren.' Een nieuwe, grootschalige studie bevestigt de moeilijkheden van premature kinderen tot in de volwassenheid. Maar het gezin Vandecasteele uit Torhout verzet zich tegen de clichés: 'Geef onze kinderen toch een eerlijke kans.' Tonny Verhaeghe

Noorse en Amerikaanse wetenschappers hebben met een grote statistische studie de effecten van vroeggeboorte in de rest van het leven onderzocht. Groei- en leerachterstand, gedragsmoeilijkheden, precaire gezondheidstoestand: tot in de volwassenheid ondervinden prematuren hinder van hun vroeggeboorte.

Herkenbaar voor Johan Vandecasteele en Kristien Demeulenaere uit Torhout, maar ze willen waarschuwen voor de clichés. 'Premature kinderen worden al zo in hokjes geplaatst, van bij de geboorte tot ver in hun schooltijd. Hoeveel schade wordt daarmee niet aangericht?'

Aan hun zijde Lars (14) en Janis (12). 'Alletwee bij de groteren van de klas', glundert de papa. Het zag er nochtans niet naar uit bij de geboorte. Allebei kwamen ze acht weken te vroeg, na 32 weken zwangerschap, met daarbovenop nog een groeiachterstand van 5 weken. Dysmatuur, wordt dat genoemd. Bij de geboorte zaten ze op het niveau van een baby na 27 weken zwangerschap. 'Janis was 37 centimeter lang en woog 1.230 gram, Lars 34 centimeter en nauwelijks 900 gram zwaar', vertelt Johan. 'Nauwelijks één kans op de vier kregen ze om te overleven, maar ze zijn er allebei doorgekomen. Gevochten hebben ze, en niet voor de laatste keer. Want er ís natuurlijk een flinke achterstand die moet opgehaald worden.'

'De groeiachterstand valt eerst op. Op de foto's van hun eerste communie zijn ze allebei nog de kleinste van de klas. Maar tegen hun plechtige communie zaten ze alletwee bij de groteren van de klas, ze hebben dat ingehaald. Hetzelfde met de motorische achterstand. Onze kinderen zijn later beginnen te stappen bijvoorbeeld, kruipen hebben ze helemaal overgeslagen. Ook de trap ging moeizaam: het was alsof hun hersenen niet meteen de boodschap konden overzetten naar hun benen. Samen hebben we daarop geoefend en we hebben dat ingehaald. Tegen hun 8 jaar waren ze gelijk met de rest van de klas.'

'De leerachterstand waarover gesproken wordt bij prematuren, hebben wij helemaal niet gezien, wel integendeel. Lars en Janis zijn altijd zeer leergierig geweest, meer dan andere kinderen. Misschien omdat ze kleiner waren en zich dus op een andere manier moesten manifesteren.'

'Het klopt wel dat onze jongens zich in de kleuterklas en lagere school anders gedroegen dan de anderen,' geven Johan en Kristien toe. 'Wat sneller afgeleid, soms minder betrokken. Maar ze stelden ook meer vragen bij dingen.'

Voor de ouders was het nooit een punt, maar zijn hadden er grote moeite mee dan de buitenwereld van hun prematuurkinderen bij voorbaat probleemkinderen maakte. 'Het begon bij gelijk welke inschrijving waar we de geboortegegevens moesten bijzetten. 900 gram bij de geboorte, dan kreeg ik de opmerking dat ik vergeten was de kilo's erbij in te vullen. Dat is niet erg, maar de consequenties wel. Want meteen worden je kinderen apart gezet. Op school, bij Kind en Gezin, bij het CLB, het vroegere PMS: ze werden telkens weer overladen met vooroordelen. En uitgestuurd naar alle soorten professoren voor alle soorten testen. Omdat ze prematuur waren en zich - volgens al die mensen - anders gedroegen en iets moesten hebben. Autisme, Asperger, ADHD, noem maar op: ze moesten op alles getest en werden binnenste buiten gekeerd. Terwijl er helemaal niets scheelt aan onze jongens!'

'De scholen en het CLB hebben eigenlijk een stempel op onze premature kinderen gezet, en daarnaar gehandeld. Gelukkig hebben onze jongens zich daar goed kunnen over zetten. Ik denk soms dat ze er zelfs sterker door geworden zijn. Eerst hebben ze moeten vechten voor hun leven, daarna om zichzelf staande te houden tegen een bevooroordeelde omgeving.'

Bron: http://www.hetnieuwsblad.be, 27/03/2008
Reactie:
Dit artikel is een goed bewijs om aan te tonen dat niet elk prematuur kind per definitie een probleemkind hoeft te zijn. Ik heb ook een neefje dat 7 weken te vroeg geboren is en daardoor enkele weken in de couveuse heeft gelegen. Hij is nu 1 jaar en hij kent geen enkele groeiachterstand meer.. Dit is misschien eerder uitzonderlijk, maar we moeten deze kinderen toch zeker een kans geven !! Daarnaast vind ik het wel goed dat deze kinderen onderzocht worden voor allerlei ziektes zoals ADHD, Asperger e.d., want de kans dat zij zo'n ziekte hebben ligt toch wel een stuk hoger.