'Sadia, het meisje dat neen zei'


CHARLEROI - Een stille mars trok gisteren door Charleroi. De mars was ter nagedachtenis van Sadia Sheikh. Het Pakistaanse meisje werd door haar broer vermoord omdat ze weigerde uitgehuwelijkt te worden. 'We wisten dat het goed mis zat. Maar dat het fataal zou aflopen, kon niemand denken.'


Aan haar gezicht kon je het niet aflezen. Altijd was ze vrolijk, altijd goedgeluimd. Een vat vol energie, vol plannen voor de toekomst. En toch wisten haar klasgenoten verdomd goed wat er met Sadia Sheikh (20) aan de hand was.

Ze wisten dat het van oorsprong Pakistaanse meisje het zwaar had thuis. Dat Sadia's ouders hun dochter te westers vonden, met haar jeansbroeken en haar Belgische vriend. Dat ze Sadia beloofd hadden aan een man in Pakistan. Het huwelijk was geregeld, de bruidsjurk hing al in de kast. In de paasvakantie van dit jaar zou de familie afreizen.

Toen werd de jarenlange druk Sadia Sheikh te veel. Aan de vooravond van het huwelijk liep ze van huis weg en zocht ze hulp bij de politie. Haar angstkreet werd gehoord: Sadia's ouders kregen een contactverbod opgelegd en het meisje werd in Brussel op een geheime locatie ondergebracht.

Naar school kwam Sadia vanaf dan alleen nog om examens af te leggen. In het grootste geheim dan nog, niet bij haar medestudenten in de klas, maar in een achteraflokaal op school. Tot op een dag haar ouders ook daar opdaagden en door de gangen schreeuwden dat ze hun dochter mee naar huis zouden nemen. Agenten moesten Sadia ontzetten en escorteerden het ontdane meisje naar haar vluchtoord.

'Toen wisten we dat het echt goed mis was. Maar dat het uiteindelijk fataal zou aflopen, had niemand kunnen denken.' Stephanie loopt met vier vriendinnen voor de stille mars uit die door Charleroi trekt. Goed 1.500 mensen stappen erin mee. De meisjes dragen een grote foto van Sadia. Achter hen loopt de rest van de klas. Hun spandoeken schreeuwen hun woede en verdriet uit: 'Neen aan het ontoelaatbare', staat er, 'het huwelijk kan alleen gesloten worden met de vrije en volmondige toestemming van de toekomstige echtgenoten' en 'Sadia, het meisje dat neen zei'.

'Het leek na de zomervakantie beter te gaan tussen Sadia en haar ouders', vertelt Stephanie. 'Op de dag dat ze neergeschoten werd, ging ze bij haar familie lunchen, een verzoeningsgesprek. Haar spullen liet ze achter in de klas, ze nam alleen haar gsm en portefeuille mee. We hebben haar niet meer teruggezien. Toen ze er na schooltijd nog niet was, zijn we naar de politie gegaan. Die heeft ons verteld dat Sadia neergeschoten was.'

Moussadra Sheikh, de 24-jarige broer van Sadia, schoot op 22 oktober op klaarlichte dag zijn beide zussen neer voor hun ouderlijk huis in Lodelinsart, een voorstad van Charleroi. Sadia werd zwaargewond afgevoerd, haar jongere zus Sarya (18) werd met schotwonden naar het ziekenhuis in Charleroi gebracht. Dat ziekenhuis ligt recht tegenover de Provinciale Hogeschool waar Sadia een opleiding rechtspraktijk volgde. Ze droomde ervan advocaat te worden en dat leek haar een goeie voorbereiding op de universiteit. Twee dagen later overleed ze in het ziekenhuis.

'De studenten hebben haar nog kunnen groeten in het funerarium. Daarna heeft haar familie haar meegenomen naar Pakistan, waar ze begraven is. Afscheid hebben we niet van haar kunnen nemen. Daarom houden we deze stille mars', vertelt een lerares die zegt namens het hele korps te spreken. 'We hopen dat dit iets in beweging zet, dat politici actie ondernemen opdat geen vrouw nog op deze manier moet sterven.'

Na de mars trekken de jongeren naar de vierde verdieping van hun school. Bij hun klaslokaal onthullen ze een gedenkplaat voor Sadia. In een hoek staat een jongeman wezenloos voor zich uit te staren. Het is Sadia's Belgische vriend. Hij heeft na de moord een tijd ondergedoken gezeten, uit angst dat Moussadra, die nog altijd voortvluchtig is, achter hem aan zou komen.

Als de massa weg is, neemt de jongen de foto van Sadia die in de mars is meegedragen in zijn armen. Hij leest in het condoleanceregister wat klasgenoten geschreven hebben. Stille, dikke tranen rollen over zijn wangen. Dan gaat hij nog één keer het klaslokaal in en kijkt naar de foto's van Sadia die er hangen. De jongen verbijt zijn tranen en loopt weer de gang op, waar Sadia's vriendinnen hem in hun armen sluiten.


DS, 15-11-2007 (Ilse Degryse)

Bijgesloten Plaatje(s)

 

__________________
"Never argue with an idiot, they'll just bring you
down to their level and beat you with experience." (c)TB

Hier krijg ik het echt helemaal koud van. Wat bezielt die jongen toch? Hou kan je nu de dood van je zussen verkiezen boven het feit dat zij anders zullen trouwen met de 'verkeerde' man. Dit is echt gewoon verschrikkelijk, dat zoiets nog bestaat. Oke, het is een andere godsdienst, en andere godsdienst, andere regels, maar toch! Alstublieft mensen, denk een beetje na, dit kan gewoon niet. En nu, als haar broer gepakt wordt, wat dan.. Gaat hij spijt hebben? Dat denk ik niet. Misschien pas als hij in de gevangenis zit, maar dan om het feit dat hij daar zit, en niet omdat hij te streng was voor zijn zussen. Hoe erg is dit voor, en nu spreek ik bewust over vrienden en haar vriend. Natuurlijk vindt haar familie dit ook verschrikkelijk, maar als je als broer voor die reden je twee zussen al kunt vermoorden.. Zit het dan zo diep bij deze godsdienst?

Dit is echt wel erg!!
Dat men in die cultuur uithuwelijkt is heel normaal, maar omdat het meisje dit weigert, moet je haar toch niet neerschieten..
En dan nog je eigen familie die zoiets kan doen.
Dit kan ik niet begrijpen, hopelijk kunnen andere mensen dat wel!

Sommige zaken WIL ik gewoonweg niet kunnen begrijpen. Eerwraak behoort op dat vlak tot mijn top-drie!

__________________
"Never argue with an idiot, they'll just bring you
down to their level and beat you with experience." (c)TB

De rillingen lopen over mijn rug.

Inderdaad, van zo'n artikel krijg je rillingen over heel je lichaam... Die jongen was zo gedreven, zo gelovig, dat hij geen oog had voor de realiteit. Extremiteit is nooit goed. Laat iedereen zijn eigen weg gaan, hoe moeilijk dat ook soms kan zijn. De rechten van de mens, weet u wel?

Ik heb zoiets in mijn vriendenkring ook meegemaakt. Een vriendin van mij, Rebecca woonde vroeger in Sri Lanka en is verhuist naar België. Ze had al een tijdje een vriend. Die jongen was ook van Sri Lanka en verhuist naar België. Maar haar ouders hadden haar uitgehuwelijkt aan een andere jongen die nog in Sri Lanka woonde. De vader is naar Sri Lanka gegaan om daar alles verder te regelen en toen de vader terug naar kwam, heeft Rebecca zich van het leven beroofd, dit deed ze in haar kamer. Ze had zichzelf opgesloten in haar kamer, na een ruzie met haar ouders. Haar zus heeft haar na een tijd gevonden. Rebecca was altijd al zeer impulsief geweest en dit is daar misschien het zoveelste bewijs van. Ze heeft geen afscheidsbrief achtergelaten, enkel had ze naar haar boezemvriendin laten weten dat ze zo niet verder kon en wou leven. Het meisje was amper 20 jaar oud. Zoiets is toch verschrikkelijk.