Marc Herremans overleeft helletocht in Australië


BRUSSEL - De organisator raadde het Marc Herremans af, toen die zich inschreef voor de Crocodile Trophy, een meedogenloze mountainbiketocht door Australië. 'Ik kan het', stelde onze landgenoot. En hij deed het. Gisteren werd hij bij de finish als een held onthaald. Meer nog dan eindwinnaar Mauro Bettin.


Marc Herremans schreef gisteren op Cape Tribulation, 237 jaar nadat de Britse ontdekkingsreiziger James Cook met zijn Endeavour schipbreuk leed op het Great Barrier Reef en er aanspoelde, wielergeschiedenis. Onze landgenoot haalde met zijn handbike het eindpunt van de beruchte Crocodile Trophy, een tiendaagse mountainbikerace van 1.400 kilometer over de onverharde wegen van de Australische outback en het regenwoud. Hij maakte daarmee zoveel indruk dat de andere deelnemers even hun eigen ambities lieten varen, aan de finish van de slotetappe een erehaag vormden en Herremans de laatste ritwinst lieten. Daags voordien al werd hij in het kampement op applaus onthaald toen hij, voor de derde keer op rij, de finish haalde in het pikkedonker, na een onafgebroken inspanning van meer dan twaalf uur. Met alleen nog een kort ritje voor de boeg, was het toen immers duidelijk dat het onmogelijke zou geschieden. Emotionele momenten waren dat.

'Dit draag ik mee voor de rest van mijn leven', aldus organisator Gerhard Schönbacher, doorgaans nochtans niet zo gul met complimentjes. 'De prestatie van Marc Herremans kan ik niet eens plaatsen, zó groots is die. Toen hij me een paar maanden geleden belde om mee te doen, heb ik hem gewaarschuwd. Het was niet te doen in zo'n rolstoel. Ik kan het, antwoordde hij. Wat is die man sterk in zijn hoofd!'

Waar de andere deelnemers al een eresaluut verdienden, kreeg onze landgenoot het nog zoveel zwaarder in de verzengende hitte, op steile hellingen en moeilijke afdalingen. Alleen gesteund door zijn teamgenoten Dirk Van Gossum en Glenn Creynen, die geen moment van zijn zijde weken. Waar de andere deelnemers nog een minimum aan afkoeling genoten door de snelheid waarmee ze zich verplaatsten, werd Herremans op zijn lage zitje haast geroosterd. De temperaturen, vlak boven de grond, liepen op tot meer dan vijftig graden. Vooral de drie laatste ritten vóór de apotheose draaiden uit op één absolute marteling. Verschillende keren werd hij aan de finish meteen door de wedstrijdartsen meegenomen voor verzorging.

'Op de duur kon ik niet helder meer denken', bekende onze landgenoot. 'Helder? Nee, ik kon helemaal niet meer denken. Duwen, duwen en niks anders.'

'Ik heb nog nooit iemand als hij ontmoet', getuigde ook ritwinnaar Stefan Rucker. De Oostenrijker deelde de laatste nacht een boshut met onze landgenoot. 'Hij was zó moe, zó moe... Ik kreeg er tranen van in de ogen. De bewondering was zodanig intens, dat alle renners het meteen eens waren om de slotetappe om te buigen tot een eerbetoon voor die unieke man.'

'Dit is nóg mooier dan de Iron Man op Hawai', besloot een ontroerde Herremans, dankbaar voor de prachtige geste van het peloton. 'Vijf jaar geleden, na mijn ongeval, dacht ik dat mijn leven voorbij was. Nu realiseer ik een droom en bewijs ik dat een verlamming je niet verhindert om grootse dingen te doen. Negen dagen na mekaar ging ik tot het uiterste. Compleet stuk aan de finish en toch weer herbeginnen. Ze zeggen vaak dat gezondheid het belangrijkste is. Er zijn echter mensen die perfect gezond zijn, maar geen vrienden hebben en dus ook geen leven. Ik ben verlamd vanaf mijn borst, maar ik heb zo veel vrienden dat ik een van de gelukkigste mensen ter wereld ben.'


DS, 02-11-2007 (Paul De Keyser)

__________________
"Never argue with an idiot, they'll just bring you
down to their level and beat you with experience." (c)TB

1400 kilometer door de wildernis


Rotterdam., 2 nov. De Crocodile Trophy is een loodzware race door de wildernis in Australië. De held van de net afgelopen editie werd de verlamde Marc Herremans.


Wanneer is het echt over en uit met Marc Herremans? Zoals de 33-jarige Vlaming, die vijf jaar geleden bij een val van zijn fiets van borstbeen tot tenen verlamd raakte, gisteren na afloop van de tiende en laatste etappe van de Crocodile Trophy van zijn handbike werd geholpen – zo kan het niet langer. Huilend van totale uitputting had hij het toch maar weer gehaald. Maar hoe? „Ik kan niet meer helder denken, ik zal zeker een jaar moeten herstellen”, stamelde Mad Max.

Het was al laat in de avond en pikkedonker toen Herremans in Cape Tribulation, in het noordoosten van Australië, na tien uur zwoegen over de finish rolde, geholpen door zijn verzorgers. Ruim vijf uur na de winnaar van de etappe op zijn échte mountainbike. De tachtig deelnemers aan deze helse race over 1.400 kilometer door de wildernis wachtten Herremans aan de eindstreep op en juichten hem allemaal toe. De eindwinnaar van de race, de Italiaan Mauro Bettin, voorop.

Twee dagen geleden vreesden artsen en andere deelnemers nog dat Herremans het einde niet zo halen – of misschien wel niet zou overleven. Hoezo niet overleven. Als Marc Herremans de dood in de ogen ziet, komt hij in een flow en kan niemand behalve God of hijzelf hem nog stuiten. De overlever uit Wuustwezel gaat nooit kapot. De voormalige triatleet zei twee jaar geleden in een NRC-interview: „Ik moet op mijn sterfbed kunnen zeggen: ik heb er uit gehaald wat er inzit.” Dat zei de man die vijf jaar geleden zo verlamd raakte dat lopen, laat staan sporten nooit meer mogelijk was. Hij kan zich alleen nog voortbewegen in zijn rolstoel of op zijn handbike – fietsen doet hij met zijn handen, zwemmen doet hij met zijn armen. Zo volbracht hij in 2006 als snelste ‘invalide’ de Ironman voor triatleten op Hawaï, zwemmend en fietsend op een handbike en vervolgens op een wheeler. Zo beklom hij viermaal op een dag op zijn handbike de Mont Ventoux. Zo beklom hij alleen met zijn handen, met medewerking van ervaren bergbeklimmers en bezorgd gadegeslagen door een arts de steile wand van El Capitán in Yosemite Park. Hij moest de strijd staken. Indrukwekkende beelden over zijn overlevingstochten zijn te zien in de film To Walk Again, die in België volle bioscoopzalen trok.

‘Live is a gift, to give anything less than your best is to sacrifice the gift’, staat op de website van Marc Herremans. In 2002, het jaar van zijn ongeluk op Lanzarote, werd hij gekozen in België tot ‘sportman van het jaar’, vóór voetballer Marc Wilmots, tennisster Kim Clijsters, atlete Kim Gevaert en wielrenner Johan Museeuw. Herremans wil mensen met een handicap laten zien dat het leven doorgaat. Daarom wordt hij nu in de wildernis van Australië op handen gedragen. Deze man kan afzien, dit is tópsport. Zo zien de andere deelnemers aan de Crocodile Trophy, de jaarlijkse krachtmeting tussen de meest extreme mountainbikers. Zwaarder dan de Tour de France, zwaarder dan de Dakar Rally.

Herremans kwam woensdag in de kilometerslange wasbordafdaling naar Wujal Wujal bijna ten val. Maar hij bleef overeind. Hoe weet hij zelf niet meer. Hulp is niet toegestaan volgens de wedstrijdreglementen. Materiaalpech moet door de deelnemers zelf worden verholpen. Ontbijt en avondeten krijgen ze van de organisatie. De renners, onder wie de 43-jarige Nederlander Han Vaalt uit Borne, repareren en verzorgen zelf hun fiets, ze overnachten in hun eigen tentje, op een slaapmatje in de bush of – als ze geluk hebben – ergens aan een meertje waarin ze zich gezamenlijk kunnen wassen. Ruim 150 kilometer per dag rijden in de verschroeiende hitte, over onverharde wegen, door riviertjes en over junglepaden. Een rustdag kent de race niet, elke dag twaalf uur beuken en borstelen, vallen en opstaan. Als dat niet uitputtend is. De Italiaan Mauro Bettin won de etappekoers, maar Herremans was aan de kust van het Great Barrier Reef de grote held. „Verlamd zijn weerhoudt je er niet van grote dingen in je leven te bereiken”, stamelde Herremans huilend.

Marc Herremans zet altijd door – al leven zijn ouders voortdurend tussen hoop en vrees. Terwijl de ‘schrik van Wuustwezel’, zoals hij vroeger werd genoemd, in Australië voor zijn leven vecht, hangt hem in België nota bene een maand cel boven het hoofd. En een boete van 3.500 euro en de terugbetaling van zijn invaliditeitsuitkering van 21.600 euro die hij ontving tussen 2002 en 2005.

Herremans wordt verdacht van subsidiefraude, terwijl hijzelf beweert dat alle verworven gelden naar zijn fondsen gingen. Herremans zou in de fout zijn gegaan door onder meer ‘To Walk Again’ en ‘To Walk Again Events’ op te richten. De eerste organiseert fondsenverwerving en lezingen, de tweede triatlons. Ook kreeg hij vergoedingen voor tv-optredens en een wekelijkse column in Gazet van Antwerpen. De dagvaarding viel in de bus op de dag dat Herremans bij de Belgische koning gelauwerd werd voor zijn inzet. Zijn advocaat zegt: „Hij heeft nooit aan zijn activiteiten een inkomen overgehouden. Alles ging naar de fondsen. Marc kan niet lopen, maar kan ook niet stilzitten. Is dat dan verboden?”

Gisteren werd bekend dat het vonnis in de zaak is uitgesteld tot 5 november omdat de rechter een auto-ongeluk heeft gehad. Herremans heeft het in Australië allemaal aangehoord, maar hij ging ‘gewoon’ door met zijn levensstrijd – al moet dat straks in zijn rolstoel in de gevangenis.

Bekijk beelden van Herremans op www.crocodile-trophy.com


Drie levens van Mad Max

Marc Herremans, geboren op 19 december 1973, heeft het op zijn website over zijn drie levens.

Leven 1 stond in het teken van sport, avontuur en een onbezorgd leven. En de droom ooit in één bepaalde sport de allerbeste ter wereld te worden.
Maar door een trainingsongeval met de fiets in 2002 raakte hij verlamd van borst tot tenen en kwam hij in een rolstoel terecht.

In leven 2 ging hij door met het verwezenlijken van zijn dromen, met als hoogtepunt het bereiken van zijn grootste sportieve doel: in 2006 won hij de Ironman van Hawaï. „Op die dag eindigde ook m’n tweede leven, het gevecht tegen het onrecht tegen het ongeval had ik in mijn voordeel beslecht. Het ongeval had m’n leven veranderd, maar zeker niet kapot gemaakt”, meldt zijn site.

In leven 3 wil hij meer tijd en aandacht aan zijn sociale leven besteden.


NRC, 02-11-2007

__________________
"Never argue with an idiot, they'll just bring you
down to their level and beat you with experience." (c)TB

Voor iemand als Marc Hermans kan je enkel veel respect hebben. Wat die man al wel niet verwezenlijkt heeft. Zijn persoonlijkheid maakt hem tot één van de grootste mensen van de wereld. Iedereen in de sportwereld kent Marc en zijn verhaal. Het is ongelooflijk wat hij deze keer heeft verwezenlijkt. De Crocodile Trophy is de zwaarste mountainbike wedstrijd die er bestaat. Om deze tot een goed einde te brengen vraag je ongelooflijk veel van je zelf. Zeker voor Marc was het zeer zwaar. Hij kan met zijn mountainbike niet zo snel rijden omdat die niet zo wendbaar is als een gewone mountainbike. Het is echt wel een kenmerk van Marc zijn persoonlijkheid dat hij de laatste rit mocht winnen. Een voorbeeld voor elke sportman. Opgeven staat niet in zijn woorden boek
Proficiat Marc met jou ongelooflijke prestatie.

Na zijn ongeval had Marc Herremans 2 keuzes: Doorgaan met leven, of leven als een 'plant' die niets meer kan doen, behalve helder denken. Marc heeft voor het eerste gekozen en kijk wat hij nog allemaal kan. Hij heeft voor zichzelf bewezen dat het leven echt nog wel zin heeft, maar ik denk ook dat hij vele andere mensen erdoor heeft gehaald. Mensen die ook verlamd zijn bv. Ik vind het dan ook jammer dat hij in de cel moet. Maarja, dat is de wet zeker?

Ik vind het verhaal van Marc Herremans ongelooflijk, de meeste mensen die zich in zijn toestand zouden bevinden zouden allang de moed hebben opgegeven denk ik. Dat hij subsidiefraude zou gepleegd hebben geloof ik niet.

Marc heeft sinds zijn ongeval al heel veel verwezenlijkt, en chapeau dat hij de moed niet opgeeft. Het is zoals Jan zegt: iedereen kent Marc en zijn verhaal. Ok dat is waar, maar we kennen maar 1 kant. Marc Herremans woont in dezelfde gemeente als ik. Als hij gaat trainen, moeten de begeleiders alle andere mensen laten vallen en direct Marc Herremans helpen.. Hij wil dan alle aandacht. Dit zal misschien wel typisch zijn voor bv's..