Laten we ophouden Leterme te demoniseren


Het is in niemands voordeel om Yves Leterme te blijven demoniseren, zegt Jean-Yves Huwart . Franstalig België zou zijn energie beter steken in een echt project. 'Het is tijd om aan te tonen dat Walen en Brusselaars zich opnieuw kunnen meten met de top van Europa.'


Door de voortdurende demonisering van Yves Leterme heerst in de Franstalige publieke opinie vandaag de overtuiging dat de man de baarlijke duivel is. Het is daardoor nagenoeg onmogelijk om een ander geluid te laten horen. Wee het gebeente van wie het in Wallonië durft op te nemen voor Leterme. 'Pas goed op', 'wees op je hoede', 'die man is gevaarlijk', 'het confederalisme loert om de hoek', enzovoort.

Laten we wel wezen: België functioneert vandaag al bijna veertig jaar lang als confederale staat, en dat sinds de opsplitsing van de politieke partijen in telkens twee autonome communautaire vleugels. Het is een raadsel waarom sommigen nog steeds halsstarrig deze werkelijkheid blijven ontkennen.

Het klopt dat in Franstalig België de gevoelsmatige verbondenheid met België sterker is dan in Vlaanderen. Wanneer we echter even door de retoriek heen kijken, blijkt dat de echte vrees van de Franstaligen het mogelijke verlies van financiële middelen betreft. Wallonië en Brussel kunnen het zich vandaag niet veroorloven om een kwart van hun inkomsten te verliezen door de noord-zuidtransfers stop te zetten. Op die manier wordt hun economische situatie immers onhoudbaar. Het zou de doodsteek betekenen voor de kans van beide gewesten om hun economie snel weer op de rails krijgen. De Vlamingen zijn zich hiervan bewust. Ze hebben er geen belang bij.

Een aantal Vlaamse opiniemakers en politieke kopstukken halen het zuidelijke landsgedeelte regelmatig over de hekel. Volgens hen zijn de Franstaligen een blok aan het been van de Vlaamse ontwikkeling. Maar de meeste Vlamingen staan, hoeft het nog gezegd, niet achter het separatistische gedachtegoed.

Door hun fouten en hun onvermogen om de economie uit het slop te halen en de Waalse en Brusselse werkloosheid terug te dringen, hebben de Franstalige politieke leiders de jongste jaren echter zelfs in de meest gematigde Vlaamse kringen een voedingsbodem gecreëerd voor het autonomiediscours. Het is nu te laat om daar nog iets aan te doen. Het kwaad is geschied. Zolang deze werkelijkheid niet doordringt tot de Franstalige publieke opinie, zal het zuidelijke landsgedeelte niet begrijpen waarom Vlaanderen zozeer aandringt op extra zelfbestuur. Nochtans is het eenvoudig: het vertrouwen in Wallonië is weg.

Het mag dan al te laat zijn om de situatie te veranderen, het is in elk geval hoogtijd om een nieuw samenlevingsproject uit te werken voor Franstaligen en Nederlandstaligen binnen het federale België. Het is tijd om aan te tonen dat Walen en Brusselaars zich opnieuw kunnen meten met de top van Europa. Deze opdracht begint met de uitwerking van een ambitieus en complexloos project voor Wallonië en Brussel dat op meer moet mikken dan de verzekering dat de geldkraan openblijft. Zo is het ook noodzakelijk om de beeldvorming rond Yves Leterme bij te stellen, die ondanks zijn soms ongelukkige en lompe uitspraken niet verdient dat men hem in Wallonië met een zwarte kool tekent.

Of om het met de woorden van Dorothée Klein te zeggen, de hoofdredactrice van Le Vif-L'Express: 'Leterme afschilderen als de duivel is niet in het belang van de Franstaligen. Deze demonisering weegt op de delicate onderhandelingen die een grotere sereniteit vereisen.'

Jean-Yves Huwart is economisch journalist. Over de Waalse economische toestand schreef hij het boek 'Le second déclin de la Wallonie - En sortir', éditions Racine


DS, 02-08-2007

__________________
"Never argue with an idiot, they'll just bring you
down to their level and beat you with experience." (c)TB