Wolfowitz bezorgde minnares goedbetaalde job


WASHINGTON - Paul Wolfowitz, de president van de Wereldbank, heeft bekend een vrouw met wie hij een verhouding had aan een goedbetaalde baan te hebben geholpen. Wolfowitz zei in een interne e-mail de volle verantwoordelijkheid voor zijn actie te nemen. Kort nadat Wolfowitz in 2005 de leiding van de Wereldbank overnam zorgde hij ervoor dat de vrouw werd uitbesteed aan het ministerie van buitenlandse zaken.


De Wereldbank verbiedt medewerkers leiding te geven aan personen met wie ze een relatie hebben gehad. Wolfowitz zei in de e-mail kort na zijn aantreden het advies te hebben ingewonnen van de Raad van Bestuur. Hij volgde vervolgens het advies van de ethische commissie van de raad op, door een regeling te treffen die zowel het belang van de Wereldbank als de rechten van de medewerkster in acht nam.

De personeelsraad van de bank meent echter dat de nieuwe baan die de medewerkster kreeg, neerkwam op een promotie en een overtreding betreft van de regels van de bank. Wolfowitz beloofde de Raad van Bestuur toegang te bieden tot de feiten van de zaak, met inachtneming van het recht op privacy van de medewerkster, Shaha Riza. Riza werkte als communicatieadviseur voor de Midden-Oostenafdeling van de Wereldbank.

De waakhond Government Accountability Project noemde het ironisch dat Wolfowitz landen in de Derde Wereld de les leest over goed bestuur en de bestrijding van corruptie, terwijl hij zelf verantwoordelijk is voor een twijfelachtige promotie die gepaard ging met een wel erg grootmoedige salarisverhoging.

De Wereldbank liet weten overspoeld te zijn met klachten van personeelsleden.

Internationale hulporganisaties schreeuwden moord en brand toen de Amerikaanse president George Bush Wolfowitz benoemde tot topman van de Wereldbank. Als onderminister van buitenlandse zaken was hij een van de belangrijkste architecten van de oorlog in Irak.

Critici denken dat Wolfowitz zijn positie aanwendt om tegenstanders van de Verenigde Staten te straffen en bondgenoten te belonen.


Blog DS, 10-04-2007

__________________
"Never argue with an idiot, they'll just bring you
down to their level and beat you with experience." (c)TB

Wolfowitz baas van de wereldbank. Daar had ik tot vandaag nog geen lucht van gekregen. De critici (zie boven) kunnen wel eens gelijk krijgen.
Paul Wolfowitz is een vertrouweling van Bush en zetelt als überhavik in de belangrijkste politieke denktank van neoconservatieven in Amerika.

Reden genoeg om de bemoeienissen van de wereldbank als twijfelachtig af te doen.


Vraagje: Wereldbank = IMF?

Niet zo'n evidente vraag... blijkbaar gaat het idd om 'twee handen op één buik', en qua functie hebben ze dan nog eens stuivertje gewisseld ook na de opheffing van de goudpariteit van Bretton Woods (1944)...
Heel kort: de Wereldbank is momenteel klaarblijkelijk de 'zakenpartner' van het IMF en ze behartigt dus meer de praktische kant van de zaak, terwijl het IMF de algemenere krijtlijnen uitzet in nauw overleg met de WTO/WHO (dus eigenlijk drie handen op één buik)...
Maar wellicht kan onderhavig artikel enig licht op deze nogal duistere materie werpen?


Het IMF en de Wereldbank komen naar Praag!

Het spook van de schuldenlast van de Derde Wereld blijft een bron van zorg voor officiële vertegenwoordigers van boeren uit het Zuiden, bananentelers, inheemse vrouwen en werkende kinderen wereldwijd...het beruchte Internationale Monetaire Fonds (IMF) en haar zakenpartner, de Wereldbank (WB) doen een hernieuwde poging om met hun schuldgevoelens af te rekenen: ze zullen zich in het komende jaar toeleggen op de bestrijding van armoede en het kwijtschelden van schulden. In theorie betekent dit dat ze andere woorden gebruiken terwijl hun bekende economische ingrediënten hetzelfde blijven. Het gaat hier inderdaad om een bekend verhaal.

Het is niet overdreven te stellen dat het IMF en de Wereldbank sinds hun oprichting een stevige grip houden op de wereldorde. Wat in feite enkel is veranderd is de manier waarop deze instanties opereren en de mate waarin de wereldarmoede is toegenomen tot een onacceptabel niveau.

Wereldbank en IMF werden opgericht tijdens de Bretton Woods Conferentie van 1944 en kregen als opdracht de problemen van de westerse landen binnen de economische wanorde na de oorlog op te lossen. De bekende econoom Keynes, op wiens ideeën de twee instanties gebaseerd zijn, zag zijn ideeën aangepast aangezien de Wereldbank uiteindelijk de taken overnam van het IMF en vice versa. Het Fonds had uiteindelijk de taak de waakhond van de Gouden Standaard te zijn; het moest de goudreserves en de betalingsbalans van de landen in de gaten houden terwijl de Wereldbank moest assisteren in het "reanimeren" van economieën uit de naoorlogse crisis.

Naast deze twee instanties ontstond het concept-idee van een Internationale Handels Organisatie (ITO), voorgesteld door dezelfde econoom. De ITO had het laatste onderdeel van de Heilige Drie-eenheid moeten zijn, opgezadeld met de taak de basisprijs van primaire economische goederen stabiel te houden. De VS verzette zich echter tegen de oprichting van de ITO, terwijl dit land ironisch genoeg 50 jaar later de oprichting ervan juist sterk ondersteunde, weliswaar onder andere politieke omstandigheden en met een iets andere naam: Wereld Handels Organisatie (WTO).

Het is belangrijk de geschiedenis van het IMF/Wereldbank hier te bekijken in de context van de politieke geschiedenis van na de Tweede Wereldoorlog. We moeten beseffen dat het criminele verleden van deze instanties nergens mee te vergelijken is omdat ze in de eerste plaats tot doel hadden de rijke westerse economieën te helpen. Hun rol veranderde echter radicaal onder invloed van de oliecrisis en de schuldencrisis. Tegenwoordig zijn de twee instanties exclusief bezig met het "helpen" van de zwakke economieën van ontwikkelingslanden, nadat deze laatste een enorme schuldenlast hadden opgebouwd, deels veroorzaakt door onverantwoorde leningen afgesloten door commerciële banken in de periode na de oliecrisis.
Zowel het IMF als de Wereldbank stellen zich tot doel armoede te verminderen, valutacrises op te lossen, de slecht functionerende economieën van ontwikkelingslanden op gang te brengen en het "globaliseren" van de markt door verschillende ontwikkelingsscenario's toe te passen.

Ontwikkelingslanden hebben natuurlijk nooit inspraak gehad in het formuleren van de "grondwet" van IMF en Wereldbank, hoewel sommigen wel uitgenodigd waren de geboorte bij te wonen van deze mondiale financiële opzichters. Rusland bijvoorbeeld was wel aanwezig bij de Bretton Woods conferentie, maar was weinig geïnteresseerd in de beslissingen die er werden genomen omdat het zich vooral bezighield met het communistische ontwikkelingsmodel. Het IMF was volgens de Russische delegatie vooral een zaak die de kapitalistische landen onderling moesten regelen.

Maar de arme landen hebben tegenwoordig nog steeds dezelfde beperkte beslissingsinvloed binnen IMF en Wereldbank, inclusief Rusland, na China de grootste lener van het IMF, en haar buitenlandse schuldenlast staat bovenaan de zwarte lijst van schuldeisers.


De spelregels

Als ik mezelf toesta deze wereldwijde economische bijstand als een spel te beschrijven, zijn dit doorgaans de spelregels.

Een land dat omvangrijke economische steun nodig heeft, dient ter verkrijging van leningen een hulpvoorstel in bij het IMF/Wereldbank, een zgn. Country Assistance Strategy, CAS. Ook kan men een holistisch "Policy Framework Paper" opstellen, m.a.w. een uitgebreide 'stabiliserings'behandeling. De truc: landen maken niet hun eigen plan, in plaats daarvan wordt dit ontwikkeld door deskundigen van de Bank die immers veel beter weten hoe een land hervormd moet worden.

De arme landen gebruiken de ontvangen leningen voor het systematisch veranderen van de economie, onder de voorgeschreven voorwaarden, wat doorgaans betekent: snijden in het overheidsbudget, sluiten van kleine, niet- winstgevende bedrijven, het privatiseren van openbare voorzieningen als scholen en ziekenhuizen en het heroriënteren van de economie naar de produktie en export van goederen die buitenlandse valuta genereren zodat de schulden afbetaald kunnen worden (meestal door goedkope arbeid en ruwe grondstoffen).

Deze maatregelen zijn te beschouwen als de belangrijkste redenen voor alle beleidsmislukkingen van het IMF/WB, dat vooral tot uiting komt in meer arme mensen, werkloosheid, geen medische zorg, geen scholingsmogelijkheden, geen land te cultiveren voor de kleine boeren, uitgebreide houtkap etc.... De truc: de landen blijven doorgaans afhankelijk van de leningen, ondanks het feit dat ze regelmatig afbetalingen doen. De oorzaak voor deze situatie ligt in de winstgeoriënteerde economische plannen van IMF en Wereldbank, die de arme landen niet de mogelijkheid bieden uit hun schuldpositie te groeien. In plaats daarvan moeten ze meer leningen afsluiten als gevolg van de weinig succesvolle economische hervormingen, en op deze manier stroomt er meer geld naar de rijke landen toe. IMF/WB staan altijd zelf garant voor de terugbetalingsrentes. Dit in tegenstelling tot andere investeerders. Daarom zijn ze de enige mogelijkheid voor landen om financiële bijstand te krijgen.

Het uiteindelijke resultaat van deze vicieuze zelfmoordcirkel is de never ending romance tussen deze twee instanties. De meerderheid van de wereldbevolking gaat nu al vijftig jaar gebukt onder de behandeling van deze twee instanties; een zeer lange periode van economische hongersnood zonder dat er een enkele wezenlijke hervorming is doorgevoerd en er slechts enkele decoratieve verbeteringen zijn toegepast. De grote problemen zouden opgelost kunnen worden door de ontwikkelingslanden zelf, als ze zouden optreden als een gezamenlijk economisch blok. Jammer genoeg zijn de aller armste landen juist het kleinst en zijn deze niet in staat de grote en middelgrote arme landen ervan te overtuigen gezamenlijk op te staan tegen de VS, Europa, Japan en Canada.

Het sovjet-systeem hield de overige minder ontwikkelde landen enigszins verbonden maar, toen deze uiteenvielen stapten een van de machten die de VS weerstand boden uit het spel in die mate dat deze de schande van het communisme werd, de eeuwige verliezer met schulden. Elk jaar doen de internationale hulporganisaties net of ze niet zien dat het IMF/WB haar opdracht niet nakomt: het verbeteren van de situatie van de ontwikkelingslanden, en in plaats daarvan proberen ze hun macht te vergroten ten kosten van de bevolking.

De WTO is de derde speler in dit spel. Laten we kijken naar een symbolisch voorbeeld.

Een land als India heeft van een comparatief voordeel genoten in de graanproductie totdat de VS/EU hier een einde aan hebben gemaakt. Onder druk van haar 'nationale veiligheidsdoel' is de Verenigde Staten erin geslaagd de grootste exporteur van tarwe te worden (het belangrijkste voedselbestanddeel), dit ondanks het feit dat slechts vier procent van de Amerikaanse bevolking tarweboer is, vergeleken met tweederde van de Indiase bevolking die tot voor kort op kleine boerenbedrijfjes werkte. Hoe hebben IMF/WB en WTO kunnen bijdragen aan deze omslag? India is sinds lang een lener van het IMF/WB en moest gehoorzamen aan de eis haar exportgeoriënteerde economie te herstructureren (de belangrijkste voorwaarde van het Structureel Aanpassings Programma sap); dit resulteerde in de produktie van enorm veel tarwe voor de exportmarkt. De in gevaar gebrachte Amerikaanse exportsecor kon deze concurrentie niet aan, dus lanceerde de VS haar eerste voorstellen met het doel een betere positie te verkrijgen in het "wereld-voedselmanagement", hetgeen dus een belangrijke nationale prioriteit is voor de VS.

De VS begon gestaag met het overdragen van grote sommen subsidiegeld aan haar kleine boerengemeenschap (de EU begon dezelfde strategie met haar Gemeenschappelijk Landbouwbeleid in 1962), zodat de Amerikanen betere prijzen konden bieden onder dit buitengewoon protectionistische landbouwbeleid. Op een gegeven moment waren de subsidies zelfs hoger dan de opbrengst van de tarwe, wat resulteerde in forse begrotingstekorten. Daarom lanceerde de VS een wereldwijd landbouwbeleid, beginnend met de afschaffing van subsidies, het invoeren van patenten en investeringsmaatregelen...met andere woorden zij gaven de aanzet tot oprichting van het "Trade Regulations Body", de beruchte WTO.

Tegenwoordig is de situatie zo dat de prijs van tarwe achttien keer goedkoper is dan normaal, een prijs die zelfs te laag is voor de kleine Indiase boeren die in een dergelijke concurrentie niet kunnen produceren. Vandaar dat ze een voor een hun kleine bedrijven verkopen. De WTO heeft zonder meer de belangrijkste rol als het gaat om het reguleren van de distributie van voedsel wereldwijd en ze heeft een erg complexe relatie met de andere twee instanties. De taken van het IMF/WB aan de andere kant concentreren zich op het in de wereldmarkt plaatsen van opkomende economieën, aan de hand van liberaliserings, privatiserings en globaliseringsvoorwaarden. Dit met als doel om de WTO, en haar belangrijkste klanten, de multinationale ondernemingen, de mogelijkheid te bieden de binnenlandse markten van deze landen over te nemen. Zo wordt de wereld geregeerd, vertel ik mezelf generaliserend.

Verrassend genoeg tonen de verarmde gemeenschappen in het Zuiden steeds meer initiatieven waarmee de machtige financiële hegemonie bestreden wordt, zelfs al worden ze jaar na jaar armer. Elke twee jaar wanneer er een bijeenkomst van het IMF/WB wordt georganiseerd, vindt er op grote schaal mobilisatie plaats door alle groepen die bij zo'n evenement betrokken zijn.

Dit jaar is een Oosteuropees land gastheer van de bijeenkomst. De Tsjechische republiek, een van de kandidaten tot toetreding, heeft het initiatief genomen om te zorgen voor de kostbare infrastructuur die nodig is om de naar schatting 20.000 bankiers en financiële speculanten onder te brengen. Het is misschien overbodig te zeggen dat dit labiele overgangsland haar weinige geld beter ergens anders in had kunnen investeren, maar zo gaat het nu eenmaal. Het IMF/WB zijn voor het eerst officieel op bezoek in Oost-Europa, met name om te laten zien dat hun economische programma's vooral in dit deel van Europa erg succesvol zijn geweest gedurende tien jaren van Structurele Aanpassings Programma's. Vooral de overwinning op de communistische ideologie zal herhaaldelijk op persconferenties naar voren komen, daar kunnen we op rekenen. Jammer genoeg is de werkelijkheid minder vrolijk als het IMF ons wil schetsen. Een enkele nieuwsgierige blik op de altijd veranderende statistieken leert ons dat de ontwikkeling van Oost-Europa een decadente, voor sommige landen zelfs een dodelijke kant opgaat. Het IMF/WB hebben enkele aanpassingen doorgevoerd in de Oosteuropese economieën, maar die zijn er vooral op gericht dat de machtige economische blokken de Oosteuropese economie beter kunnen managen. Er zijn teveel hongerige mensen in Oost Europa, meer dan ooit tevoren.

Om af te sluiten zal ik wat meer informatie geven over de huidige voorbereidingen voor de aktiviteiten tegen de jaarlijkse bijeenkomst van de twee instanties in Praag in 2000. Verschillende netwerken hebben initiatieven ontplooid, bijvoorbeeld de campagne Jubilee 2000 die strijdt tegen de schuldenlast; milieuactivisten van het Friends of the Earth netwerk, Europese anarchisten, vakbonden, vrouwengroepen, het 50 jaar is genoeg netwerk, Oosteuropese NGO's etc.

De bedoeling is om op de straten van Praag de afschaffing van de instanties IMF en Wereldbank te eisen. Plaatselijke Tsjechische activisten zijn bezig met de voorbereidingen voor aktivistenbijeenkomsten en discussiefora, naast culturele aktiviteiten, aktiviteiten van de plaatselijke bevolking en natuurlijk demonstraties, die voor iedereen prioriteit hebben rond deze tijd. Er is allerlei steun nodig voor deze groepen, vooral door internationale aktivistengroeperingen. Twijfel dus niet om aktief te worden!


Dusnieuws 18, januari 2000

__________________
"Never argue with an idiot, they'll just bring you
down to their level and beat you with experience." (c)TB

Oei, ik had niet gedacht dat het bedrog dit soort vormen zou aannemen. Het is allemaal één pot nat, blijkbaar!
Blunders van deze club liggen iedereen nog vers in het geheugen. Het bankroet van Argentinië is ondertussen enkele jaren oud, maar het was er een uitstekend voorbeeld van. De adviezen van het IMF deden Argentinië de das om, en na (ja, hoe lang is het eigenlijk al geleden...) 'een aantal jaar' is het land nog steeds niet uit de modder gekropen. Danku voor die adviezen! Het is dan ook geen wonder dat in Zuid-Amerika een zeer hoopvolle linkse beweging aan de gang is.

Dit is om te bleiten. Het kleinste kind kan een handleidinkje schrijven om een land in een paar stappen op weg te helpen.
- kom democratisch aan de macht
Dit opdat het free-will-geile Westen niet zou steigeren.
- creëer een wij-gevoel
Gevaarlijk, maar doeltreffend. Wij-gevoel niet alleen nationaal, maar ook internationaal: sta op tegen de westerse politiek die in uw plaats wil regeren.
- gooi multinationals buiten
Laat u niet kaalplukken. Multinationals springen als vliegen op de gegeerde stront, eten hem volledig op, en nemen hun geld mee terug.
- nationaliseer belangrijke bedrijven
Watervoorziening - ontginning - scholen - ziekenhuizen - infrastructuur, DE POST in godsnaam, vervoer (zowel goederen als passagiers) (terzijde: privatiseren is het achterlijkste idee ooit uitgekotst in de economische wereld, en moet zoveel mogelijk worden tegengegaan)
> Onder andere Hugo Chavez heeft dit goed begrepen, en andere Zuid-Amerikaanse landen volgen nu zijn voorbeeld. Een positieve evolutie, mijns inziens. Helaas heeft niet elk land enorme olievoorraden om politiek mee te schermen.

Het is weer eens pijnlijk duidelijk geworden: de initiatieven van deze organisaties, evenals ontwikkelingshulp zijn een doekje voor het bloeden. Als de beleidsmakers echt een hart voor het Zuiden droegen zouden de problemen al lang zijn opgelost. Mooi voorbeeld is Zuid-Korea, dat omwille van overtrokken politieke overwegingen in korte tijd van derdewereldland naar high-tech industrieland is gegroeid. Tegen de commies kijkt men op geen cent, maar als het echt om mensenlevens gaat is het Westen minder geïnteresseerd.
Met Wolfowitz in de wereldbank houdt de Bushclan na het presidentschap een stok achter de deur. Op die manier blijft het ziekelijk fascistische neo-conservativisme namelijk de wereld regeren. En ondertussen kijkt iedereen met lede ogen toe. Dit is ook niet het enige twijfelachtige maneuver van Bush. Zit bij de VN ondertussen ook al geen vertrouweling? Ich glaube ja... Het regent politieke benoemingen: een ramp voor de wereld.
Ik zou zeggen: proletariërs aller landen, verenigt u!

Ten slotte: om lokaal aan hulp te doen heb ik al van betere initiatieven gehoord. Kijk maar naar die microkredieten.

Sack Wolfowitz


Petitie met de steun van 11-11-11:

http://www.11.be/index.php?option=c...=view&id=102066

__________________
"Never argue with an idiot, they'll just bring you
down to their level and beat you with experience." (c)TB

Eerste pion-offer in strijd rond topman Wereldbank


De dagen van Paul Wolfowitz zijn geteld. De VS laten weten dat zijn lot ligt in de handen van de 24 bewindvoerders van de Wereldbank. De uittocht van voorheen Wolfowitz-getrouwen is begonnen.


Kevin Kellems verlaat de Wereldbank. De directeur buitenlandse betrekkingen, binnengehaald door de omstreden bankpresident Paul Wolfowitz, is het eerste slachtoffer in wat inmiddels Riza-gate heet. Maar er volgen er meer.

Kellems geeft als verklaring dat zijn werk zinloos is geworden nu de bank in opspraak is geraakt. Hij zegt met veel plezier te hebben gewerkt en een grote bewondering te hebben voor de toewijding waarmee het Wereldbankpersoneel de armoede in de wereld bestrijdt. De naam Wolfowitz neemt hij niet in de mond.

Waarnemers houden er rekening mee dat het vertrek van Kellems eerder gezien moet worden als een pionoffer. Wolfowitz wordt niet alleen verweten zijn ex-vriendin en ex-Wereldbankmedewerkster Shaha Riza aan een mooie promotie met dito salaris te hebben geholpen, maar ook dat hij zich heeft omringd met mensen die hij kent uit de tijd dat hij fungeerde als tweede man op het Pentagon.

Kellems was onder meer woordvoerder voor de Amerikaanse vice-president Dick Cheney toen Wolfowitz onderminister was bij Defensie.

De tweede Wolfowitz-getrouwe die onder vuur ligt, is Robin Cleveland. Zij zou samen met een pasbenoemde en nauwelijks ingewerkte persvoorlichter Marwan Muasher een verklaring hebben opgesteld waaruit zou blijken dat de ethische commissie, destijds onder leiding van de Nederlander Ad Melkert, haar goedkeuring had gehecht aan de regeling voor Riza.

Melkert heeft dat in alle toonaarden ontkend. Hij heeft wel gesteld dat met Riza een regeling getroffen moest worden, maar heeft zich nooit gebogen over de riante inhoud, laat staan die goedgekeurd.

Wolfowitz weigert vooralsnog te vertrekken, wel heeft hij aangegeven dat hij de grote vertrouwensbreuk met het personeel wenst op te lossen. Daarin past dat door hem naar de Wereldbank meegenomen Amerikaanse functionarissen een minder prominente rol krijgen. Wolfowitz houdt nog steeds vol dat hij het slachtoffer is van een lastercampagne.

Hoe lang hij dat kan volhouden, is onduidelijk. De ethische commissie heeft onderzoek gedaan naar de handelwijze van Wolfowitz en komt, volgens betrouwbare bronnen tot de conclusie dat de Wereldbankpresident de bankregels heeft overtreden en zich schuldig heeft gemaakt aan belangenverstrengeling. Die conclusie gaat overigens niet vergezeld van een oordeel over een straf. De 24 bewindvoerders van de Wereldbank moeten zich daar met spoed over buigen. Wolfowitz moet snel commentaar leveren op het rapport. Er wordt gehoopt dat hij de eer aan zichzelf houdt.

Met het heenzenden of een vertrek van Wolfowitz is de kou bij lange na niet uit de lucht. Het steekt vele klanten en donoren van de Wereldbank al jaren dat de toppositie bij de bank wordt vervuld op voordracht van de Amerikaanse president.

Op de achtergrond wordt druk onderhandeld over de vraag of dat voorrecht nog in Amerikaanse handen mag blijven. Mochten de VS de topman niet meer mogen leveren, dan kan Europa niet meer eisen dat de top van zusterinstelling IMF wordt vervuld door een Europeaan. Bush’ gezicht kan gered worden door de door hem voorgedragen Wolfowitz te laten zitten in ruil voor het inleveren van het voorrecht om toekomstige toplieden voor te dragen.

Namen voor opvolgers van Wolfowitz circuleren al geruime tijd. Arminio Fraga, voormalig president van de Braziliaanse centrale bank en opgeleid bij meesterbelegger George Soros wordt genoemd, evenals de Turk Kemal Dervis. De laatste is nu topman van UNDP, het ontwikkelingsprogramma van de Verenigde Naties en voorheen minister van economische zaken in zijn land.


Trouw, 09-05-2007

__________________
"Never argue with an idiot, they'll just bring you
down to their level and beat you with experience." (c)TB

Affaire Wolfowitz legt oude machtsverhouding bij de Wereldbank bloot


Het meest verbazingwekkende aan de affaire-Wolfowitz is dat de president van de Wereldbank nog steeds niet is opgestapt. Het bewijst dat de verhoudingen binnen de Wereldbank niet meer van deze tijd zijn.


De Amerikaan Paul Wolfowitz bezorgde zijn ex-vriendin, die bij de Wereldbank werkte, een functie elders én een forse loonsverhoging. Toen daarover commotie ontstond, had Wolfowitz zijn functie onmiddellijk moeten opgeven.

Dat heeft hij niet gedaan, met als gevolg dat nu al wekenlang de Wereldbank in het nieuws is, niet om wat hij doet maar om de levenswandel van zijn president.

Voor een financiële instelling is dat desastreus. Een bank is gebouwd op vertrouwen. Alles wat dat vertrouwen schaadt moet gemeden worden. Het mag hier dan gaan om een banale liefdesaffaire, het effect dat die heeft op het aanzien van de bank is niet acceptabel.

In dit geval komt daarbij dat Wolfowitz en zijn Wereldbank beloofden de strijd aan te gaan met corruptie in de landen waarmee de bank zaken doet. Dat kan alleen op een geloofwaardige manier als het eigen huis brandschoon is.

De enige reden waarom Wolfowitz nog op zijn zetel zit, is dat de Amerikaanse regering hem niet wil laten vallen. Het zijn de Amerikanen die Wolfowitz in deze functie hebben benoemd. En dat is meer dan een lastige bijkomstigheid. Het is eigenlijk een veel groter probleem dan Wolfowitz en zijn lief.

In de benoeming van de president van de Wereldbank hebben de Amerikanen het voor het zeggen. In ruil is de toppositie bij het Internationaal Monetair Fonds (IMF) voorbehouden aan een Europeaan. De oude machtigen hebben hun belangen bij de internationale financiële instellingen keurig geregeld. Dat maakt een affaire als die rond Wolfowitz alleen maar ingewikkelder, en is in het algemeen niet goed voor die instellingen.

IMF en Wereldbank zijn blijven hangen in oude tijden. Ze evolueren niet of veel te traag met de veranderende economische verhoudingen in de wereld. Daarmee ondergraven zij hun eigen functionaliteit en positie. Dat Venezuela beide instellingen nu de rug toekeert, mag dan een daad zijn van een radicale Latijns-Amerikaanse leider – Chavez –, het is wel een teken aan de wand.

Willen IMF en Wereldbank wereldinstellingen blijven (of worden) dan moeten zij er ook voor en van die wereld zijn. Door alle commotie te negeren en aan te blijven in een onhoudbare positie, heeft Wolfowitz daaraan niet bepaald bijgedragen. En als de Amerikaanse president Bush hem blijft steunen, wordt de schade alleen maar groter.


Trouw, 10-05-2007

__________________
"Never argue with an idiot, they'll just bring you
down to their level and beat you with experience." (c)TB

Wolfowitz stapt eind juni op


Paul Wolfowitz stapt eind juni op als voorzitter van de Wereldbank. Dat maakte de raad van bestuur van de Wereldbank vrijdagmorgen bekend.


Het eindspel rond Paul Wolfowitz was donderdag volop aan de gang, nadat het Witte Huis had laten doorschemeren over diens aftreden te willen praten. Ook Wolfowitz zelf gaf aan dat hij over zijn vertrek wou onderhandelen.

De positie van Wolfowitz was onhoudbaar geworden toen bekend was geraakt dat hij zijn levensgezellin, die ook bij de bank werkte, een genereuze loonopslag had gegeven.


Blog DS, 18-05-2007

__________________
"Never argue with an idiot, they'll just bring you
down to their level and beat you with experience." (c)TB

Wolfowitz verliest naast job ook vriendin


De vriendin die Paul Wolfowitz zijn job kostte, besliste nu ook een eind te maken aan hun liefdesrelatie.


De relatie tussen voormalig directeur van de Wereldbank en Shaha Riza is "bezweken onder de druk van het internationale schandaal" aldus de New York Post. De vrouw voelde zich naar verluidt zo beschaamd over het schandaal rond haar enorme loonsverhoging dat ze niet meer verder kon met Wolfowitz.


Blog DS, 24-05-2007

__________________
"Never argue with an idiot, they'll just bring you
down to their level and beat you with experience." (c)TB

'Robert Zoellick is een kloon van Paul Wolfowitz'


Twee Amerikaanse topeconomen hebben felle kritiek op de manier waarop Robert Zoellick werd voorgedragen als kandidaat-voorzitter van de Wereldbank. 'Een pure politieke benoeming.'


'Een wolf in schaapskleren', zo wordt Robert Zoellick, kandidaat-voorzitter van de Wereldbank, gekarakteriseerd door Nancy Barry. 'Hij is een kloon van Wolfowitz', voegt ze er nog aan toe. Barry is een voormalige topvrouw van de Wereldbank die het instituut in 1990 verliet omdat ze teleurgesteld was over de resultaten die de bank bereikte. Ze stapte over naar Women's World Banking, een pionier in microfinanciering. 'Ik was kandidaat om Wolfowitz op te volgen', zegt ze half lachend, 'maar ik had niet voldoende politieke steun'.

Ze hekelt de manier waarop de Wereldbank-voorzitters worden geselecteerd. 'Deze regering heeft haar macht misbruikt', zegt ze. Het voorzitterschap van Wolfowitz was volgens haar een pure politieke benoeming, en dat dreigt met Zoellick opnieuw te gebeuren. Geen van beiden werd geselecteerd wegens zijn expertise op het vlak van armoedebestrijding, maar uitsluitend op basis van politieke affiniteit.

Ook Nobelprijswinnaar en voormalig Wereldbank-hoofdeconoom Joseph Stiglitz is een fel tegenstander van deze vorm van vriendjespolitiek. Net als Barry was hij te gast op een seminarie dat Citigroup en Columbia University in New York organiseren voor een groep internationale journalisten. Stiglitz noemt het zelfs 'misdadig' om iemand zonder enige kennis van de ontwikkelingslanden (de klanten van de Wereldbank) aan het hoofd te zetten. 'De keuze van de voorzitter gebeurt op basis van een old boys-afspraak', zegt hij. 'Europa benoemt de voorzitter van het IMF, de VS die van de Wereldbank'.

Europa lijkt vast te houden aan die ongeschreven overeenkomst, die volgens Stiglitz echter verre van symmetrisch is. 'De ondervoorzitter van het IMF is een Amerikaan, maar de ondervoorzitter van de Wereldbank is geen Europeaan. Tijdens de Aziatische crisis praatte de Amerikaanse regering rechtstreeks met de ondervoorzitter van het IMF'.

Dankzij het ongeschreven akkoord kunnen de VS, die minder dan 20 procent van de stemrechten in de bank hebben, hun disproportioneel grote macht handhaven. En op die manier ook hun visie op economische ontwikkeling aan de derde wereld opleggen. Een opstand van de Europese landen en Japan zou een einde kunnen maken aan de overeenkomst, zodat een niet-Amerikaan aan het hoofd van de Wereldbank kan komen. Stiglitz heeft voor zichzelf een shortlist opgemaakt van vier kandidaten. Het gaat om Ngozi Okonjo-Iweala, minister van Financiën van Nigeria en ex-Wereldbank-directeur, Arminio Fraga van de Braziliaanse Centrale Bank, de Turkse econoom Kemal Dervis, eveneens ex-Wereldbank en voormalig docent in Princeton, en de zeer succesvolle Zuid-Afrikaanse minister van Financiën Trevor Manuel. 'Allemaal geschikter voor de job dan een Amerikaan', vindt Stiglitz.

Nancy Barry denkt dat het huidige systeem voor de voorzitterskeuze op termijn zal verdwijnen onder druk van de opkomende economieën. Landen als China, Brazilië en India zullen meer macht eisen. 'Als hun economische macht toeneemt, zal de politieke macht vanzelf volgen', denkt ze. Met name Brazilië heeft al aangedrongen op een andere benoemingsprocedure.

Stiglitz sluit niet uit dat het IMF op termijn vanzelf overbodig zal worden omdat steeds meer landen zich van het instituut afkeren. Met name het Chiang Mai-initiatief noemt hij veelbelovend. Dat houdt in dat acht Zuidoost-Aziatische landen, waaronder Japan en China, een eigen reservefonds hebben opgezet dat in tijden van monetaire crises kan bijspringen.


DS, 01-06-2007 (Ruben Mooijman)

__________________
"Never argue with an idiot, they'll just bring you
down to their level and beat you with experience." (c)TB