Waarom ik in de politiek stap


Na ampel beraad ga ik graag in op het aanbod om bij de federale verkiezingen van 10 juni als tweede opvolger op de senaatslijst van CD&V/N-VA te kandideren. Nadat ik een kwarteeuw in de Wetstraat vooral als waarnemer heb gewerkt, wil ik zelf actief gaan deelnemen aan de politieke besluitvorming. Die beslissing heb ik niet haastig genomen, daar zijn maanden van overpeinzing aan vooraf gegaan. Ook toen ik enkele weken geleden onverwacht door een collega-vriend werd gepolst naar mijn politieke ambities, was ik er voor mezelf nog niet uit. Ik wou evenwel niet liegen en dat verklaart mijn ietwat ongelukkige communicatie in de dagen daarna.


Zo wou ik proberen te weten te komen of ik wel gelukkig kan worden in ,,de politiek'', want ik was de voorbije 25 jaren soms van zeer nabij getuige van huichelarij en afrekeningen, in alle partijen. Ik ging over het voorstel met enkele bevriende 'krokodillen' vertrouwelijk praten. Erg jammer dat ik hierover de mening van mijn wijze leermeester Hugo Schiltz niet kon vragen, nu de lijn (zeker tijdelijk) is verbroken. Ik herinner me wel zijn woorden dat er hopelijk altijd voldoende getalenteerde mensen zullen (moeten) zijn die zich inzetten voor hun volk.

Bovenal wenste ik voor mezelf duidelijkheid over de inhoudelijke ruimte die ik in de CD&V en binnen het kartel zou krijgen. Als commentator zei ik eigenlijk altijd wat ik meende, overal en zonder aanzien des persoons.

Tot slot vroeg ik uitzicht op een mandaat. Kan iemand me dat kwalijk nemen? Ik verlaat trouwens een fantastische werkomgeving en ik hang - alvast voor enkele jaren - mijn journalistenlier aan de wilgen, onmiskenbaar met een bloedend hart.

En toch doe ik het. Overtuigd en met enkele doelstellingen.


Voluit Vlaams

Mijn Vlaamse overtuiging is genoegzaam bekend, ik blijf mijn roots trouw. Ik wil ijveren voor en meewerken aan een hervorming van de staatsstructuur waardoor de deelstaten in dit koninkrijk meer middelen, meer bevoegdheden en meer verantwoordelijkheden krijgen.

Ik streef naar meer zelfstandigheid voor Vlaanderen, niet vanuit egoïsme. De pure transferdiscussie maakte mij nooit echt wild. Maar ik vind het wel normaal dat er enkele voorwaarden worden verbonden aan de aanzienlijke solidariteit die wij als Vlamingen betuigen, al was het maar de vraag naar een meer efficiënte besteding van het geld. Vlamingen en Franstaligen hebben een andere visie op werk, verkeer, gezinspolitiek, onderwijs, sociale zekerheid, internationale problemen en ga zo maar door. Daarover moeten we directe, open en vermoedelijk harde onderhandelingen gaan voeren met de Franstalige partijen. Het kartel CD&V/N-VA biedt de grootste zekerheid dat dit gesprek er komt en op basis van principes zal worden gevoerd.

Waarom ik meer autonomie wil? Omdat ik, gelukkig samen met velen, denk dat dat goed is voor Vlaanderen en de Vlamingen. We willen een regio waar het fijn leven, goed werken en soms lekker proeven is. We beschikken daartoe over voldoende troeven; nooit in onze geschiedenis waren wij, Vlamingen, met zo velen tegelijk zo rijk. Waarom is een groep Vlamingen chagrijnig of zuur? Het kan alleen maar beter worden.

En laten we niet vergeten dat tolerantie de garantie is opdat deze wereld niet naar de vaantjes gaat. Ik zal me hardnekkig blijven verzetten tegen die 'radicale Vlamingen' die zich vijandig opstellen tegenover mensen met een verschillende mening, een andere cultuur of een iets donkere huidskleur. Ik verfoei innig zij die de Vlaamse symbolen met hun enggeestige, hatelijke kentekens hebben besmeurd. Ik bedank voor een zelfstandiger Vlaanderen dat gesloten en arrogant zou worden.


Streven naar geluk

Maar, hoe belangrijk ik de totstandkoming van een nieuwe staatsstructuur ook vind, het gaat me om nog iets meer. Ik wil trachten vorm te geven aan een samenleving met meer medemenselijkheid. De meeste van mijn vriendinnen en vrienden vinden de kracht om daaraan te werken in hun humanistische levensvisie en ik waardeer hen daar oprecht voor. Ikzelf put een deel van mijn inspiratie uit het Evangelie. Ik voelde me nooit te beroerd om te zeggen dat ik probeer een christen te zijn en zelfs nu en dan een praktiserend gelovige.

Hoewel ik - soms bewust - lang niet alle Vaticaanse regeltjes naleef, want voor mij gaat het vooral om de sociale leer. Gekoppeld aan het levensblije, het optimistische van het verhaal. En wie er mocht aan twijfelen: ik gruw van de onaanvaardbare uitspraken van hoge prelaten over mensen die nochtans gewoon proberen te doen wat in dat Boek zo dikwijls als leuk gebod staat: elkaar beminnen. Ook de politiek houdt zich best ver van wat mensen onder de lakens uitspoken.

Ik geloof dat we - als we met voldoende zijn - dit land en deze wereld een beetje beter kunnen maken. Concreet wil ik me inzetten om de onaanvaardbare kloof tussen superrijk en straatarm minder groot te maken, zowel vlakbij als ver weg.


De waan

Als bevoorrecht getuige ervoer ik hoe zeer de politieke wereld drijft op de golven van de vluchtige actualiteit en het momentane. Er gebeurt iets ophefmakends, iemand roept luid of er doet zich een incident voor en meteen komen gezagdragers aandraven met sterke verklaringen, grote plannen en opzienbarende vernieuwingen. Of wat daarvoor moet doorgaan.

Er doet zich een enorme gasramp voor, er lopen makkelijk een smak gevangen weg, jonge mensen steken elkaar dood. Gegarandeerd heeft een minister de oplossing voor het opborrelende probleem. Die naderhand niet adequaat blijkt te zijn. Met als gevolg dat mensen nog meer ontgoocheld geraken in hun bewindslui en daar wordt niemand beter van, behalve dan de kampioenen van de antipolitiek. Politici houden er best mee op zich als supermannen of -vrouwen voor te stellen, laat staan als belangeloze weldoeners voor iedereen.

Misschien is het doeltreffender een inventaris te maken van onopgeloste én voorspelbare problemen en daarbij nu al aan een antwoord te denken. Zo weten we dat er - gelukkig - almaar meer hoogbejaarden zullen zijn, maar evenzeer dat zij meer hulp zullen behoeven. Net zoals het aantal nieuwe Belgen niet zal afnemen, de files niet vanzelf korter zullen worden, de armoede niet zomaar zal wegebben, enzovoort.

Uiteindelijk speelde dat bij mijn keuze voor CD&V een doorslaggevende rol. Ik durf geloven dat deze partij hard zal werken aan duurzame oplossingen, ook al bevredigen die niet onmiddellijk alle plotse emotionele kreten.


Authentiek

Tot slot doe ik een oproep de politiek te bevrijden van de marketeers, spindoctors en reclamegoeroes. Met hun goedklinkende verhaaltjes en vermeend sluwe zetten halen zij de aandacht weg van dat waar het echt zou moeten om draaien: de botsing van ideeën en het gezamenlijk zoeken naar een uitweg. De bureaus verdienen bakken geld aan het verkopen van gebakken lucht en het bedenken van schijnbewegingen. En zij vergeten - of trekken zich er geen zier van aan - dat mensen daardoor gedegouteerd raken van het nobele doel dat politiek handelen kan en moet hebben: een rechtvaardiger samenleving proberen te bouwen. Gooi die flitsende meneren en madammen eruit, laat hen opnieuw frisdranken en auto's verkopen.

Als flamboyante organisator hoop ik een en ander te kunnen realiseren met een ploeg gedreven mensen. Wetend dat dit waarschijnlijk met veel vallen en telkens weer opstaan zal gepaard gaan.


DS, 13-04-2007 (Pol Van Den Driessche - De auteur is/was politiek hoofdredacteur bij VTM.)

__________________
"Never argue with an idiot, they'll just bring you
down to their level and beat you with experience." (c)TB