Dit is niet CSI Algarve


Een van de topspeurders in het Portugese onderzoek naar de verdwijning van Maddie McCann is van de zaak gehaald. De zoveelste veldslag in de oorlog tussen de Portugese politie en de Britse pers, schrijft Peter Preston. 'De politie kraakt altijd onder de druk van de media.'


Het doet wat vreemd aan, maar we beginnen medelijden te krijgen met de Portugese politie. Een klein blond meisje werd 's avonds alleen in een vakantieflat achtergelaten toen haar ouders gingen eten. En toen ze terugkwamen, was ze spoorloos verdwenen. De grootste nachtmerrie van elke mama en papa was werkelijkheid geworden. Maar deze mama had fantastische jukbeenderen, en papa was een gerenommeerd arts. Ze waren welbespraakt, fotogeniek, bemiddeld en radeloos. Ze lieten Europa delen in hun angst, in de hoop dat ook maar iemand hun dochter ergens zou opmerken. En de pers pikte er natuurlijk gretig op in. Het is makkelijk iemand anders met de vinger te wijzen. Mij best als je de tabloids, de kwaliteitskranten en het hele tv-circus de schuld wilt geven. Aan munitie zul je zeker geen gebrek hebben. Smerige roddels, gratuite veronderstellingen en sensatiezucht zat. Je kunt wel op de boodschapper schieten, maar dat is maar een klein onderdeel van dit verhaal.

In de naam van de human interest zagen de kranten erop toe dat miljoenen mensen elke wending van het verhaal op de voet kunnen volgen. En daar hebben die mensen veel geld voor over. We hebben allemaal boter op het hoofd. Onze centen maken het de politie van Portimão ook knap lastig. In onze vooropgezette meningen en vooroordelen tekent zich een patroon af. Ze handelden in 'loze beschuldigingen, laster en vuile trucs'. Maar wat had je ook verwacht? De politielui zijn tenslotte vreemdelingen.

'De politie wil officieel geen commentaar kwijt en dus moeten we het doen met het occasionele tipje van de sluier dat ze wel oplichten', liet een freelancer optekenen in de Sunday Telegraph. 'We weten ook dat ze ons soms gebruiken. Zo schoven ze ons wat kruimels toe om de druk op de McCanns te verhogen zodat ze zouden bekennen.'

Daar heb je het dus al. De ene of andere wetsdienaar klapt uit de biecht tegen de eerste de beste verslaggever die hem een kop koffie voorzet. En de onzin sijpelt meteen door naar de krant.

Maar we hoeven niet zo hoog van de toren te blazen. Iedereen herinnert zich wellicht nog dat Euan, de zoon van Tony Blair, alle voorpagina's sierde nadat hij lazarus over Leicester Square had lopen zwalpen. En waarom? Omdat iemand van Scotland Yard een bevriende journalist had opgebeld en daar rijkelijk voor werd beloond.

Ik moet ook terugdenken aan de buitengewone heimelijke informatiestroom die gepaard ging met de jacht op de moordenaar van BBC-journaliste Jill Dando. (Zijn veroordeling wordt nu nog maar eens opnieuw bekeken). En dan is er natuurlijk ook nog de zaak van Michael Barrymore, die we in alle commotie rond de McCanns wat uit het oog zijn verloren.

Zeseneenhalf jaar geleden maakten de Britse media het proces van komiek en tv-ster Barrymore en een paar van zijn vrienden, nadat de 31-jarige Stuart Lubbock dood werd aangetroffen in het zwembad van Barrymore. Drank, XTC, cocaïne en seks waren de ordewoorden van de dag. En van de ene conclusie kwam de andere. Misschien gaf de lijkschouwing op Stuart Lubbock geen uitsluitsel, en misschien kreeg Barrymore zijn rechten voorgelezen, maar werd hij niet aangeklaagd. Maar hij was in elk geval homoseksueel. Ja, toch? En hij was het noorden kwijtgeraakt toen zijn vrouw hem had laten stikken. In elk geval lag zijn tv-carrière aan diggelen en mocht hij ook afscheid nemen van het podium. Er was geen sprake meer van zijn jaarlijkse omzet van 3,5 miljoen euro. Het bankroet dreigde. En in juni dit jaar werd het hele verhaal opnieuw opgerakeld, toen de zaak werd heropend en de politie hem ineens arresteerde op verdenking van moord.

Maar wat zien we als we even doorspoelen naar begin deze maand? Het openbaar ministerie besliste dat de politie onvoldoende aanwijzingen had om een aanklacht in te dienen. Barrymore was in alle wettelijke opzichten onschuldig. Zeseneenhalf jaar lang werden er beschuldigingen en tegenbeschuldigingen geuit en werd het leven van een man verwoest, en dat had niks opgeleverd. 'Helaas hebben onze recentste onderzoeken ons niet de antwoorden opgeleverd waar de politie en de nabestaanden op hadden gehoopt, maar we zullen blijven zoeken tot we weten wat er zich die avond heeft afgespeeld', zegt de betrokken agent. Gerechtigheid is niet geschied.

De rode draad door al deze zaken is het belang van de publiciteit. De politiekorpsen, waar ook ter wereld, verdienen niks dan bewondering, maar ze kraken onder de druk.

We herinneren ons ook nog hoe de politie van de Amerikaanse staat Colorado er maar niet in slaagde de moordenaar van JonBenét Ramsey te pakken te krijgen. JonBenét was het schoonheidskoninginnetje van zes dat dood werd aangetroffen in de kelder van het huis van haar ouders in Boulder. De DNA-bewijzen raakten zoek en John en Patsy Ramsey hebben jarenlang moeten leven met de verdachtmakingen aan hun adres. Dit verhaal heeft niks 'vreemds'. Overal zien we hetzelfde gebeuren, of we nu in Portugal, Amerika of Essex zijn. Vergeet CSI en Silent Witness maar. Overal waar je kijkt, is het politiewerk al net zo broos als de laatste momenten van Jean Charles de Menezes (de Braziliaanse elektricien die verkeerdelijk voor een terrorist werd aangezien en door de Londense politie werd neergeschoten). En het afgrijselijke aan de hele zaak is dat Gerry en Kate McCann de ellende over zichzelf hebben afgeroepen toen ze naar buiten zijn getreden met hun verhaal.

Peter Preston is columnist van The Guardian


DS, 04-10-2007

__________________
"Never argue with an idiot, they'll just bring you
down to their level and beat you with experience." (c)TB

Als je het mij vraagt, stinkt heel het "McCann-zaakje". Wie laat er nu zijn kind alleen achter terwijl je je lazarus zuipt? En waarom laat men de tweeling liggen? En één van de bijzonderste dingen: waarom wast mama McCann het bewijsmateriaal (Maddies knuffeltje) na 5 dagen al uit?!