World Press Photo: Honger-foto’s doen hun werk niet meer


Weer won een fraai ’honger-plaatje’ waar niemand meer van wakker ligt: World Press Photo is hard toe aan verandering.


Wat een verwarring wekt de winnende foto van World Press Photo 2006. Het lijkt een foto van een vrouw wier hand niet groter is gegroeid dan die van een kind. Iemand met een heel aparte handicap. Maar uit de begeleidende tekst blijkt dat het niet haar eigen hand is, maar het handje van een kind. De tekst meldt ook dat de foto betrekking heeft op de droogte in Niger in Afrika, waar voedseltekorten zijn. En dat de foto is gemaakt bij een voedseldistributiecentrum. De suggestie wordt gewekt dat het handje misschien wel zo klein is gebleven wegens ondervoeding.

Er is nogal wat verklarende tekst nodig om te begrijpen waar de winnende foto eigenlijk betrekking op heeft en hoe het met dat handje zit.

De winnende foto kan niet op zichzelf staan, voldoende afdoende informatie verschaffen over het onderwerp en zo effectief zijn rol spelen.Dat is typisch voor een winnende foto van de World Press Photo-competitie. Er wordt een beeld gekozen dat het het publiek schokt, maar waar het allemaal om gaat - en om wie en waarvoor - blijft duister.

In het verleden kon de publieke opinie gemobiliseerd worden en konden de politici mede daardoor gedwongen worden om met oplossingen te komen. Daarin speelden de media, met name fotografie, een belangrijke rol. Die tijd is echter voorbij. Het publiek is afgestompt geraakt en daardoor is een belangrijk bestaansrecht van traditionele fotojournalistiek weggevallen.

De winnende World Press-foto’s zijn bijna altijd voorbeelden van de traditionele fotojournalistiek. Ze wekken geen verontwaardiging meer op, maar dienen nog slechts als illustraties die niemand nog werkelijk beroeren. Het belangrijk maken van deze vorm van fotografie lijkt op het exploiteren van menselijk leed. Waarom gaat een fotograaf uit Canada eigenlijk naar Niger om bij een voedseldistributiecentrum World Press foto’s van hongerende mensen te maken? Als foto’s van ernstig menselijk lijden nauwelijks nog iemand beroert, wat kan dan nog de reden zijn om ze te maken, behalve dat de foto’s geld opbrengen? Persagentschap Reuters had in 2005, het jaar waarin hun fotograaf in Niger de hongerende vrouw vastlegde, 25 procent meer winst dan het jaar daarvoor, totaal 793 miljoen dollar. En elk jaar weer wordt er voor dit soort fotografie een competitie uitgeschreven en een winnende foto gekozen. Fotografie die op basis van een ander of een innoverend concept is gemaakt, mag niet meedoen.

World Press Photo is toe aan een grondige herbezinning. Men zou de traditionele fotojournalistiek, die wordt beschouwd als een succesformule, moeten loslaten. Alleen dan kunnen er openingen komen voor andere vormen van visuele communicatie over situaties in de wereld die wel effectief en moreel relevant zijn. Want die mevrouw uit Niger die door Finbarr O’Reilly werd gefotografeerd bijvoorbeeld: we weten niet eens hoe ze heet.

Michel Szulc Krzyzanowski is fotograaf. ( www.szulc.info ) is bekend van zijn fotosequenties en zijn fotoprojekten zoals “The most beautiful people in the world” waarvan onlangs nog een tentoonstelling was in het Noordbrabants Museum in ‘s-Hertogenbosch.

Trouw, 29-04-2006

Bijgesloten Plaatje(s)

 

__________________
"Never argue with an idiot, they'll just bring you
down to their level and beat you with experience." (c)TB

Eerlijk gezegd, vind ik het er een beetje over gaan. Een foto gaan maken van armen, hongerigen en dit alles om de media aandacht te krijgen.
Ik vind dit echt erg!!!
In plaats van zoveel geld te spenderen aan het fotograferen en heel de rim ram errond kan men dat geld beter rechtstreeks aan die mensen zelf besteden.

Het is ook logisch dat beelden van hongerigen de mensen niet meer kan schokken. Men is al zo veel en zo vaak geconfronteerd gewees met dit fenomeen. Men heeft al zoveel geldinzamelingen gedaan voor deze mensen. Maar worden er uiteindelijk resultaten geboekt??
Mensen zijn begaan met elkaar en willen elkaar ook helpen, maar men wil echt wel resultaten zien. Anders gaan mensen dit opvatten als een alledaags fenomeen en kraait er geen haan meer over zoals nu het geval is.
En dat is heel spijtig!!!

hmm, ja, maar media-aandacht is óók aandacht voor de foto en daardoor ook aandacht voor de problemen aangekaart door de foto...
Maar het is wel waar dat zo'n foto's ondertussen wss niet veel medeleven meer oproepen, anderzijds wordt op deze manier deze 'wedstrijd' tenminste nog 'gebruikt' om te sensibiliseren. Foto's van een mooi gebouw oid, vind ik dan veel minder interessant. Dan liever zulke foto's... Het gaat altijd wel om menselijk leed, maar voor iets anders dan menselijk leed (en de daarmee gepaard gaande factoren zoals milieuvervuiling en dergelijke) moet er toch niet gesensibiliseerd worden? Dus ergens wel logisch dat de foto's steeds over hetzelfde gaan...

__________________
"De jeugd van tegenwoordig houdt alleen maar van luxe, heeft slechte manieren en veracht de autoriteit.
Zij heeft geen respect voor oudere mensen. De jeugd verpraat de tijd terwijl er gewerkt moet worden, schrokt bij de maaltijden het voedsel naar binnen, legt de benen over elkaar en tiranniseert de ouders..."
- Socrates, 2400 jaar geleden... -

Ik vind het echt een schande dat er mensen naar arme landen kunnen gaan, een foto trekken van een verhongert kind en er dan mee naar de pers lopen om ze in de media te brengen. Zo'n mensen zouden ze echt van de straat moeten plukken vind ik persoonlijk. Ik zou het niet over mijn hart krijgen om bijvoorbeeld mijn hond uit te hongeren en er dan foto's van trekken om die dan achteraf op internet te zetten om aandacht te krijgen. Daar zouden echt wetten op gezet moeten worden. Dat zijn echt mensen zonder gevoelens. Het zou goed kunnen dat ze zelf kinderen hebben, maar daar niet aan denken als de foto's nemen. Als we de foto's dan zo zien, dan mogen wij in feite niet klagen over wat wij hebben. Hetgeen dat zij hebben is voor ons een kruimeltje. Als we hen een gsm zouden geven, ze zouden hem spontaan beginnen opeten, puur van de honger. De pers zou het nog grappig vinden en een hele fotoreportage over maken.

Zou het niet kunnen dat zo'n fotograaf inderdaad naar daar op reis gaat om foto's te nemen...
maar uiteindelijk terugkomt met enkel zijn fototoestel?

(ik bedoel maar, ik denk niet dat die mensen ZONDER iets naar daar gaan! Ik zou zelf als fotograaf daar alles weggeven als je zo'n toestanden ziet! Enkel dat fotoapparaat niet om nadien te tonen hoe schrijnend het is!)

(mss ben ik ook gewoon te naïef in het goede van de mens )

__________________

Feit blijft dat wij dankzij die foto nu allemaal wel weten wat er in Niger aan de hand is en er ook niks aan doen.

__________________
'I have never let my schooling interfere with my education.'
-- Mark Twain

Maar we hebben weer heel veel informatie nodig om deze foto te kunnen achterhalen. Dit is dan ook de nieuwe trend onder de mensen die zulke dingen fotograferen, het mag er niet vingerdik opliggen wat de foto betekent. Toch hebben sommige mensen dan minder aandacht voor zulke foto's, sommigen willen zien en dan direct weten...
Maar laten we het op de foto hebben, het grijpt aan.

__________________
Life is like a box of chocolats, you never know what you are going to get

Misschien raken de meeste niet meer geschokt door een honger-foto, maar ik nog wel. En moest er niemand meer zijn die daar een foto van zou nemen, zouden we het volgens mij helemaal vergeten!
Ook al staan er al zovele in ons geheugen gegrift, elke foto is anders en wekt andere emoties op (bij mij althans).
Een foto is een moment opname van iemand, het is een stukje van iemand zijn leven. De persoon op de foto geeft zich helemaal bloot. Men kan niets verbergen op een foto, het is levensecht! En dat maakt het zo ontroerend en tastbaar!

World PRESS foto is het resultaat van duizenden uren hard werken van honderden persfotografen in gebieden waar ze zijn om VERSLAG uit te brengen over een situatie.
On a side note worden ieder jaar de beste foto's hieruit gehaald. Ik zie écht écht écht niet in wat er hier weer mis mee is.

Man man man, als men maar kan klagen tegenwoordig