MENEN - In een rijhuis in Menen is een man teruggevonden die al zeker een half jaar dood was. De bewoner was bijzonder eenzaam, hij kreeg van niemand bezoek. Pas toen de man zijn rekeningen niet meer betaalde, werd duidelijk dat hij gestorven was. Hij is zelf uit het leven gestapt.

Bron + filmpje: http://www.standaard.be/artikel/det...121216_00403815

Eigen mening: Onze maatschappij is steeds meer gericht op het individu. Dit is een goede zaak voor velen, want op deze manier ben je niet meer afhankelijk van je ouders en datgene dat zij bereikten in hun leven. Je kan het nu zelf maken. Anderzijds vind ik de neveneffecten heel erg triestig en bikkelhard. Hoe kan het nu dat niemand opmerkt dat een man al een half jaar dood is?! Een wereld die zich richt op het individu is goed, maar menselijkheid en vriendschap mogen hierbij zeker niet naar de achtergrond verdwijnen.

Dit gaat voor mij te ver! Als we niet meer bekommerd zijn om onze familie, vrienden en buren, waar gaat het dan heen? Het is goed dat je als individu meer kansen hebt gekregen in de maatschappij, maar dit individualisme mag niet overgaan in een 'ik-wereld'. Een wereld die alleen maar om jezelf draait en om niemand anders kan nooit goed zijn. Als iedereen zo gaat redeneren heeft niemand nog iemand waar hij/zij bij terecht kan of die om hem/haar geeft.

Bij het horen van dit bericht moest ik toch even slikken. Ik heb het gevoel dat de maatschappij zich aan het richten is op het 'ik'. We zijn met zen allen veel egoïstischer geworden. We maken geen praatje meer met onze buur, want we hebben hier geen tijd meer voor.
We kunnen het ons niet voorstellen, maar ik denk dat het verschrikkelijk moet zijn om alleen op de wereld te staan. Niemand verdient het om alleen te zijn en niemand verdient het om te sterven op deze manier.

Net als in de voorgaande posts al aangehaald is, vind ik dit ook verschrikkelijk nieuws. Hoe kan het dat niemand opmerkte dat deze persoon al een half jaar dood was? We zijn vandaag de dag inderdaad te veel met onze eigen zaken bezig. Wat er in onze nabije omgeving (vb.: de eigen straat) gebeurt, interesseert ons vaak niet meer. Dat vind ik erg jammer.
Volgens mij zou de wereld een heel pak minder "depressief" zijn wanneer we ons eens wat vaker met onze naaste buren, collega's, ... bezig houden.