Bijna 1.000 Vlamingen zijn langer dan twintig jaar werkloos. Hun aantal steeg met 32 procent in vijf jaar tijd. De meesten willen nochtans wel een knelpuntjob uitoefenen.
Het aantal extreem langdurig werklozen stijgt de laatste jaren spectaculair. Tussen 2007 en 2011 groeide de groep met gemiddeld 7 procent per jaar. Vandaag zitten welgeteld 962 Vlamingen minstens twintig jaar zonder werk. Dat leren cijfers van VDAB, die parlementslid Martine Fournier (CD&V) opvroeg aan Vlaams minister van Werk Philippe Muyters (N-VA).

"Een grote groep Vlamingen vervreemdt van de arbeidsmarkt", zegt Fournier. "Wie twintig jaar thuis zit, heeft nog weinig besef van het dagelijks leven op de werkvloer. Hun job is eigenlijk werkloos zijn."

Muyters geeft toe dat de Vlaamse regering weinig vat heeft op de extreem langdurig werklozen. "De stijging is deels te wijten aan een 'cohort-effect'. Elk jaar zijn er immers mensen die de grens van twintig jaar werkloosheid passeren. Al ontkennen we niet dat te weinig langdurig werklozen een job vinden", klinkt het op zijn kabinet, waar de hete aardappel meteen doorgeschoven wordt naar het federale niveau. "Een uitkering zonder tijdslimiet geeft langdurig werklozen de 'kans' om zeer passief te blijven. Maar daar kan Vlaanderen niets aan veranderen. De uitkering blijft een federale bevoegdheid."

VDAB kan langdurige werklozen vaak alleen aansporen via gesprekken en opleidingen, zoals iedereen. Maar omgekeerd werkt het ook. Werkgevers hebben weinig interesse in oudere sollicitanten met nauwelijks ervaring. "Een begrijpelijke reflex", luidt het bij Muyters. "Een mogelijke oplossing is meer individuele begeleiding tijdens de speurtocht naar een job. Werkzoekenden coachen naargelang hun specifieke kwaliteiten en gebreken. De regering zet nu sowieso in op dit soort maatwerk. Zo kan je mensen opnieuw aantrekkelijk maken voor werkgevers. Al blijft het een opgave om langdurig werklozen aan de slag te krijgen."

Knelpuntberoepen
De groep extreem langdurig werklozen bestaat uit 76 procent laag-, 19 procent midden- en 5 procent hooggeschoolden. De grote meerderheid zijn vrouwen (73 procent), meestal afkomstig uit de provincies Antwerpen en Oost-Vlaanderen. Het aantal allochtonen is beperkt: 11 procent is van buitenlandse origine. De gemiddelde leeftijd ligt, logischerwijs, hoog: 53 jaar.

Hun opvallendste kenmerk is echter de beroepsambitie. Op de vraag "Welk beroep zou u willen en kunnen uitoefenen?", antwoordt de overgrote meerderheid een knelpuntberoep. In de top vijf staan: assistent (bijvoorbeeld metsersgast), administratief bediende, inpakker, magazijnarbeider en verkoper.

In bijna al die beroepscategorieën is een tekort aan werkkrachten. "Het aanwerven van deze mensen kan een win-winsituatie worden als alle partijen: werknemers, werkgevers en VDAB een inspanning doen", zegt Fournier. Zo ontving VDAB vorig jaar liefst 2.324 vacatures voor magazijnarbeiders en 1.296 vacatures voor administratief bedienden, verspreid over heel Vlaanderen. "Waarom die vacatures dan toch moeilijk opgevuld raken, weten we voorlopig niet", reageert het kabinet van Muyters. "Het gaat om een diverse groep, met zeer individuele problemen. Meer maatwerk lijkt de oplossing."

Bron: http://www.demorgen.be/dm/nl/989/Bi...n-hun-job.dhtml

Mening:
De maatschappij is veranderd tegenover vroeger. Vroeger kon men rondkomen met één kostwinner in huis. Tegenwoordig moet men vaak met twee gaan werken om de hoge leningen van hun huis te kunnen afbetalen. Dus oudere mensen moeten soms op hun vijftigste nog een job zoeken. De technieken die men gebruikt op de arbeidsmarkt zijn voor hun vreemd. Als men deze mensen terug aan het werk wilt krijgen, moeten zij ook daarvoor opgeleid worden. Deze personen zijn ook een zware kost voor de werkgevers. Er moet nog eens goed nagedacht worden over hoe men dit probleem gaat aanpakken.

Is het al zo ver gekomen dat we werkloosheid een beroep gaan moeten noemen? Blijkbaar wel. Het is ondenkbaar dat mensen al meer dan twintig jaar onvrijwillig werkloos zijn. Wilden deze mensen twintig jaar geleden zelf niet werken? Of hebben ze nooit een job gevonden? Het is inderdaad zo dat de uitkering voor langdurig werklozen vaak geen stimulans is tot het zoeken naar werk.
Het opvallende aan dit artikel is dat de werklozen die toch op zoek zijn naar een job, graag een knelpuntberoep zouden uitoefenen. Ze vinden geen werk, ook al willen ze jobs waar een tekort aan werknemers is. Dat begrijp ik niet zo goed. Zou het dan niet juist gemakkelijker moeten gaan om werk te vinden? Waarschijnlijk hebben deze mensen niet van de juiste opleiding genoten om de knelpuntberoepen in te vullen. De VDAB kan misschien wat cursussen aanbieden. Dat zou al een stap in de goede richting zijn.
Oudere werknemers aanwerven, is inderdaad een grote kost voor de werkgevers. Als die oudere werknemers al veel ervaring hebben, kan dit compenseren. Dan leren de jongere werknemers van de oudere. Maar als je al zo lang uit het beroepsveld bent, kan er van ervaring geen sprake zijn. Over dit probleem moet dus nog goed nagedacht worden, zoals Shana reeds vermelde.