STAMELEND BIJ DE POORT

• woensdag 02 december 2009
• Auteur: Marc Reynebeau

Al dat gezeur over het nachtlawaai, je ziet nu wat ervan komt wanneer de mensen alleen maar geïnteresseerd zijn in hun eigen nachtrust. DHL trekt eruit, verhuist nu zelfs zijn hoofdkwartier van Diegem naar Bonn, met als resultaat: weer zoveel werklozen erbij. Alsof wij hier zomaar jobs in overvloed zouden hebben. Liever slapen dan werken! De sociale zekerheid zal wel weer afdokken!

Dat zei de politicus op de televisie, of toch iets met woorden van die strekking. Hij weet er alles van, de politicus, want ook hij is nooit zeker van zijn baan, vooral niet in tijden van economische crisis. Ook daarvoor zullen de kiezers de schuld vast wel weer in de nek van politiek schuiven. Vervolgens keerde hij terug naar de bronsgroene stilte van zijn thuisstad Tongeren.

Wie hem aanhoorde, had ongetwijfeld de grootste moeite om een zeer logische vraag te onderdrukken. Deze namelijk: als de politicus indertijd, toen al dat kortzichtige gemopper over het nachtlawaai in Zaventem de kop opstak, dan toch zo zeker was van zijn stuk, waarom had hij toen niet eens vijf minuten politieke moed opgebracht?

Hij had die slapers rond de luchthaven meer bepaald diets moeten maken dat ze ook wel eens een offer mochten brengen op het altaar van de economische realiteit, want geen omeletten zonder gebroken eierschalen. En dat het dus jammer maar helaas was voor hun nachtrust.

Het is interessant om daaraan toe te voegen dat het hier Patrick Dewael betrof, de voorzitter van de Kamer. Want een partijgenoot van hem was laatst ook op het kleine scherm te bezichtigen, als kandidaat voor het voorzitterschap van de partij in kwestie. Het betrof hier Marino Keulen, die op de televisie niet nader werd geduid dan dat hij een 'vriendje' van Dewael is - tot zo ver de ideologische diepgang.

Het blijkt namelijk dat een kerngroep in hun partij, de middenstanders, nogal te mopperen heeft over een bijzonder probleem: dat hun zondagsrust eraan dreigt te gaan als de wet op de winkelsluiting wordt versoepeld.

Bij het aanhoren van die klacht, keek Keulen enigszins verrast op en trok toen een gezicht alsof hij wilde duidelijk maken dat zijn familienaam en Aken ook niet op één dag zijn gebouwd. Want, zo zei hij, op een toon alsof hij vond dat die mopperaars de laatste vijf jaar maar beter wel eens een krant hadden gelezen: 'we leven in een vierentwintiguurseconomie'.

Versta: deze realiteit zijnde wat ze is, hoort iedereen altijd aan het werk te zijn. Je hoorde hem er bij denken: wees blij dat je nog een job hebt, luie winkelier die je bent. Neem liever een voorbeeld aan de Chinezen, die doen niet lastig en verwend. Nog even en hij voegde er een sneer aan toe over luieren in de sociale hangmat.

Of zoveel onbegrip, zoveel gebrek aan empathie, zoveel dogmatisme het Keulen gemakkelijker zullen maken om partijvoorzitter te worden, is een probleem waarover wij ons natuurlijk niet verder hoeven te bekommeren.

De boodschap van de twee liberalen was duidelijk genoeg - en ze zijn lang niet de enigen die er graag de tolk van willen zijn. Als er banen op de tocht staan, is het geraden een beetje bescheiden te blijven en zijn plaats te kennen. En die is: met de pet in de hand stamelend staan bidden of bedelen bij de poort, om Willem Elsschot te parafraseren.

De bankencrash mag de liberalen dan wel zichtbaar in verlegenheid hebben gebracht, omdat die hun vrijemarktideologie ter discussie heeft gesteld, ze konden doctrinair toch moed scheppen uit de economische crisis die erop is gevolgd.

Want het massale banenverlies geeft hen de kans om weer de macht te grijpen over hoe iedereen geacht wordt de dingen te interpreteren en te bepalen welke 'de realiteit' eigenlijk is. Het is nu alleen wachten tot de uitdrukking weer te horen zal zijn dat op een economisch kerkhof toch onmogelijk een sociaal paradijs kan worden gebouwd.

En nu we toch televisie aan het kijken zijn - ja, iets anders hebben we toch niet te doen - daar was laatst een reconstructie te zien van de terreuraanslagen van net een jaar geleden in het Indiase Mumbai. Het doel van de opdrachtgevers van de actie was, zo bleek: hun wil opleggen door angst te zaaien.

Sommigen doen het zo, anderen kiezen voor geduldig overleg. Het is evenzeer een onoverkomelijke realiteit dat wie angst heeft of rust noch duur kent, 's nachts slecht slaapt en 's anderendaags al evenmin goed zal presteren.

Bron: http://www.standaard.be/artikel/det...ikelid=OT2J1BKJ

De essentie van dit artikel stelt de huidige mentaliteit in vraag om alles te hebben zonder de nadelen ervan te ondervinden. Op deze manier creëren we allerlei paradoxen waardoor we in een neerwaartse spiraal terecht komen en uiteindelijk zwaar uit de bocht zullen vliegen.
Waar het hier vooral om gaat is de vraag of we nu het maatschappelijk, algemeen belang moeten laten primeren op het individuele, particuliere belang. En waar we tussen beiden de grens moeten trekken.

We willen wel dat alles vlot bereikbaar is; het openbaar vervoer, de luchthaven, de grote verbindingswegen enz, zolang dit alles maar ver genoeg weg is van waar we wonen zodat we er geen hinder van ondervinden. En als het niet anders gaat lossen wij Belgen dat wel op een andere manier op. We kopen een spotgoedkoop stuk grond vlakbij de luchthaven, bouwen daar een chique villa en als we dan kinderen hebben klagen we het nachtlawaai aan. Wij willen rustig wonen en slapen en de rest moet wijken. We zien hetzelfde fenomeen bij de lintbebouwing langs grote wegen. Eerst wordt alles langs deze weg voor een spotprijsje verkaveld en volgebouwd, eens dat alle huizen er staan klagen de bewoners van het lawaai en de overlast en eisen ze dat de weg verlegd wordt. Want zo’n drukke, gevaarlijke baan in het midden van een woongebied, dat is onaanvaardbaar. We hebben de neiging gekweekt om onze problemen te verschuiven.

Gelijkaardige redenering met de zondagsrust: enerzijds willen we alles om het even wanneer kunnen kopen, anderzijds willen we respect voor de weekendrust. Dit zijn enkele probleemstellingen die in het artikel worden aangehaald, maar dit is niet enkel het ideologisch profiel van de liberale partij. Ook onze minister president Kris Peeters beklaagde zich vanavond in Terzake over het feit dat één enkel individu door naar de RvS te stappen wist te verhinderen dat een groene zone omgebouwd werd tot industriegebied. Met de melding van onze minister president: het algemeen belang weegt toch zwaarder dan het particuliere belang. Dit industrieterrein zou immers tot 1500 werkplaatsen kunnen creëren. Dat ze daarmee moeten ingaan tegen hun eigen wetten en regels, nl. het vastleggen en beschermen van natuurgebieden, wordt gerechtvaardigd omwille van economische wetmatigheden in deze tijden van crisis.

Dit zijn maatschappelijke keuzes die in onze huidige samenleving zorgen voor een onoverkomelijk dilemma.

Marc Reynebeau kaart in bovenstaand opiniestuk op geniale wijze dit dilemma aan, alsook de techniek van onze politici om de burgers “wakker te schudden”. Een tekst naar mijn hart.

__________________
"Never argue with an idiot, they'll just bring you
down to their level and beat you with experience." (c)TB