Helft artsen kan niet werken tot 65

De helft van de Belgische artsen voelt zich niet in staat aan het werk te blijven tot 65 jaar. Dat schrijft het online-magazine News4Med op basis van een onderzoek van de Leuvense professor Lode Godderis. Die ondervroeg 1.198 artsen over burn-out en bevlogenheid.
Het goede nieuws is dat 63 procent van de artsen bevlogen is. Het slechte nieuws is dat volgens een strenge definitie van burn-out, 5,4 procent van de Belgische artsen uitgeblust is. Volgens de minder strenge definitie zelfs 17,8 procent.

Artsen in opleiding lopen blijkens hun antwoorden, een hoger risico op burn-out lopen dan gevestigde artsen. Dat gaat in tegen de gangbare opinie dat burn-out vooral voorkomt bij oudere, gevestigde artsen. Een op de twee artsen geven aan zich niet in staat te voelen om door te gaan tot hun 65ste.

Dat staat volgens prof. Godderis in verband met het hoge risico op burn-out. De werkomstandigheden zijn de belangrijkste oorzaak voor burn-out.

Praktijk

Anderzijds blijkt uit de praktijk dat een groot aantal artsen tot nu toe wel doorging of wou doorgaan na 65 jaar. Sommige zelfs tot zeer hoge leeftijd.

Artsen zullen in de toekomst ook aangespoord worden te werken na 65. De regering is al zinnens de algemene pensioenleeftijd te verschuiven naar 67 jaar tegen 2030. Artsen en andere mensen die lang studeren, hebben 65 nog geen loopbaan dan 45 jaar die almaar meer vereist zal worden.

De termen waarin in de enquête gesproken wordt over ‘niet kunnen doorgaan tot 65’ zijn ook stilaan verouderd. Hoe langer hoe meer dringt door dat mensen zelden nog één eenvoudige loopbaan zullen hebben tot 65 of 67. Men zal vaker van beroep of van functie veranderen. Ook binnen beroepsgroepen als artsen zullen velen op latere leeftijd andere functies waarnemen dan in het begin van hun loopbaan.

Bron: http://www.standaard.be/cnt/dmf20150310_01571944 (geraadpleegd op 10/03/2015)

Eigen mening:
Tijdens het lezen van dit artikel stelde ik mij voortdurend de vraag: ‘Waarom hebben artsen zo’n groot risico op een burn-out?’. Ze krijgen elke dag verschillende patiënten op bezoek en de grote merendeel hiervan kunnen ze genezen. Het is fysiek ook geen zwaar beroep. Mijn dokter staat tijdens mijn doktersbezoek enkel recht om mij een hand te schudden. Daarna gaat hij weer op zijn vaste plaats zitten. Hierdoor snap ik niet dat personen met dit beroep niet kunnen blijven werken tot hun 65 jaar. Bij mensen met een fysiek zware job (bv. bouw) kan ik dit wel volledig begrijpen.

De reactie van E*len kan ik zeker begrijpen, maar ik denk dat velen de werkdruk van een arts onderschatten. Als je doorgaans naar de dokter gaat, krijg je het idee dat de dokter enkel kort nagaat wat er mis zou kunnen zijn met jouw lichaam, wat de klachten veroorzaakt en hoe hij/zij de patiënt kan genezen. Dit lijkt allemaal erg gemakkelijk. Toch is dit niet zo. Dagelijks komt de dokter in contact met patiënten die ontevreden zijn over de diagnose. De dokters moeten dan uitleggen waarom ze die diagnose gesteld hebben en waarom ze die behandeling aanraden. Er zullen altijd mensen zijn die alles beter denken te weten, terwijl dit meestal niet zo is. Een dokter is ook maar een mens en kan zich gefrustreerd gaan voelen in zo'n situaties. Een dokter moet zich echter altijd kunnen beheersen, waardoor hij/zij alles zal opkroppen. Na jarenlange opkropping zal de dokter uiteindelijk een burn-out krijgen. Niet enkel vervelende patiënten zijn hiervan de oorzaak, maar ook tijdsdruk. Dokters gaan op huisbezoek, verliezen klanten ten gevolge van diverse redenen, worden door het gerecht ondervraagd over de gezondheidstoestand van bepaalde mensen om diverse redenen, worden na de spreekuren nog vaak aangesproken ... . Ik kan mij zeker voorstellen dat dokters het niet zien zitten om te werken tot hun 65ste, laat staan tot hun 67ste.