Uitzonderlijke betoging, uitzonderlijk geweld.

Tot één uur gistermiddag leek de nationale betoging tegen het beleid van de regering-Michel een onbetwiste politieke overwinning voor de vakbonden te gaan opleveren. Toen deed een kleine groep gewelddadige manifestanten de afloop van de betoging escaleren en de beeldvorming kantelen.

Uitzonderlijk was de betoging, die naar schatting 120.000 mensen op de been bracht, in minstens twee opzichten. Het is bijzonder lang geleden dat een politiek-economische manifestatie op een weekdag nog zo veel volk kon trekken. De poging van werkgeverszijde om af te dingen op die opkomst, door te wijzen op het grotere aantal werknemers dat aan de slag bleef, is een beetje minnetjes. Dit was een betogingsdag, geen nationale staking.

De betoging tegen de regering-Michel trok drie keer zoveel volk als die tegen Di Rupo vorig jaar, iets meer dan die tegen het Generatiepact in 2005 (toen was er wel een algemene staking), en de helft van die tegen het Sint-Annaplan van Martens VI in 1986 (toen in het weekend). De ruime opkomst valt mede te verklaren door het feit dat ook in het bredere middenveld gemobiliseerd werd. Alleszins viel de relatief grote aanwezigheid van sympathisanten van het sociaal-culturele platform 'Hart boven Hard' op. Dat gaf de betoging ook een 'Vlaamser' karakter dan vooraf voorspeld was.

Tegelijk is het nog langer geleden dat zo'n massamanifestatie in geweld eindigt. Bij de escalatie in de buurt van de Brusselse Hallepoort vielen zestig gewonden. Voor dergelijke taferelen moet je terug naar de jaren zestig en zeventig toen zelfs dodelijke slachtoffers vielen bij betogingen tegen de Eenheidswet of de mijnsluitingen. Ook de communautaire marsen op Brussel eindigden toen traditioneel in veldslagen met de ordediensten.

Kost dat geweld de vakbonden ook punten in hun verzet tegen het regeringsbeleid? In de beeldvorming zeer zeker, zoals de bonden ten zeerste zelf beseffen. Zowel ABVV, ACV als ACLVB veroordeelden het vandalisme. De overvloedige beelden van geweldpleging geven tegenstanders niettemin de kans om de vakbonden weg te zetten als onverantwoordelijk.

Of hen dat ook politiek parten gaat spelen, is minder zeker. De positie van de bonden lijkt vooralsnog niet aangetast. Op een eerste overleg met de regeringstop werd minister van Werk Kris Peeters (CD&V) aangeduid als 'informateur' die het pad tussen regering en bonden weer moet effenen. Toegevingen zijn er nog niet: de regering houdt vast aan haar beleidsopties, de bonden aan hun aangekondigde regionale en nationale actiedagen.

Gelet op de kwantiteit (opkomst) en de intensiteit (de escalatie) van de voorbije manifestatie mag verwacht worden dat ook die stakingsdagen behoorlijk opgevolgd zullen worden. Meer dan een uitlaatklep leek de betoging van gisteren een opstap te zijn naar grotere acties volgende maand. Zo bekeken is niet alleen de opkomst maar ook de gewelddadige ontsporing op het eind een 'politiek feit'. Dit zou wel eens echt een 'hete herfst' kunnen worden.

Premier Michel veroordeelde het geweld, dat hij "onaanvaardbaar" noemde. Hij riep op tot sociaal overleg, maar bevestigde op RTL-TVI en VTM dat de indexsprong behouden blijft.

Bron: De morgen,http://www.demorgen.be/binnenland/u...eweld-a2114381/ , 07-11-14,06.38u.

Eigen mening: Ik kan begrijpen dat er een betoging gebeurt tegen de besparingen van de regering. Maar de betogers moeten eerst eens luisteren wat deze besparingen inhouden. Het stijgen van de pensioenleeftijd heeft niet betrekking tot iedereen. Er zijn maar enkele mensen die tot hun 67 moeten gaan werken en dit zijn dan geen zware beroepen. Wel vind ik het een schande van die gewelddadige manifestanten, zij hebben het recht niet om heel de betoging te verpesten. Het moest een deftige betoging blijven, het is wel jammer dat sommige mensen hier geen respect voor hebben.