Lieven Vandendriessche is samen met zijn man Jeff Tallyen een van de weinige homo’s die er tot nog toe in geslaagd is om vanuit het buitenland te adopteren. Sinds de zomer van 2009 zijn Lieven en Jeff de trotse vaders van een tweeling. Hoewel het jaren later voor holebi’s niet makkelijker is geworden om vanuit het buitenland te adopteren, is Lieven positief over de toekomst.

In 2008 doorlopen Lieven en Jeff alle cursussen en onderzoeken om aan een buitenlandse adoptie te beginnen. Nadat ze door de rechter worden geschikt bevonden, gaan ze op zoek naar een adoptiedienst, maar daar botsen ze op een muur: geen enkele erkende adoptiedienst in Vlaanderen kan hen helpen. "De adoptiediensten waren niet voorbereid op holebi’s en de toenmalige adoptieambtenaar stond er niet voor open", zegt Lieven daarover.
Rond die tijd ratificeert de Verenigde Staten het adoptieverdrag van Den Haag en brengt het land enkele interpretatieregels uit waaruit blijkt dat Amerikaanse staatsburgers die buiten de VS leven in de Verenigde Staten kinderen mogen adopteren. Het toeval wil dat Jeff de Amerikaanse nationaliteit heeft, dus besluiten Lieven en Jeff na de nodige juridische informatie te hebben ingewonnen, een Amerikaanse adoptiedienst onder de arm te nemen.

"Drie maanden later al zijn onze dochters geboren in Chicago", zegt Lieven. "En die hebben we in de VS kunnen adopteren." Die adoptie laten erkennen in België blijkt niet eenvoudig. "Er werd geopperd door de Dienst Interlandelijke Adoptie bij Justitie dat mijn man zijn Amerikaans staatsburgerschap had misbruikt om de Belgische wet te omzeilen." Uiteindelijk winnen ze in 2011 de rechtszaak. "De rechter heeft geoordeeld dat het duidelijk in het belang van onze kinderen was dat ze bij ons bleven."

“Belang van kinderen moet primeren”
"Waarom is de Belgische houding zo negatief over adoptie?", vraagt Lieven zich af. "Adoptie zou moeten proberen kinderen die in nood zijn een thuis te geven." Het stoort hem dat er nu al te vaak wordt vanuit gegaan dat de kinderen beter af zijn in het land of de regio van herkomst. Terwijl dat veel te vaak een liefdeloos leven zonder ouders betekent, in een instelling of op straat.

Lieven hekelt dat in het adoptiedebat het belang van de volwassenen vaak primeert boven dat van het kind. "Als het belang van een volwassene –in het adoptiekader of het pleegzorgkader - tegenover dat van een kwetsbaar kind wordt gezet, dan haalt het belang van de volwassene het vaak, ook al is dat op termijn schadelijk voor het welzijn van het kind." Wetenschappelijk onderzoek toont overigens aan dat kinderen die worden geadopteerd, als groep beter af zijn dan kinderen die in de langdurige pleegzorg verblijven en veel beter dan kinderen die in een instelling moeten opgroeien.

Als ervaringsdeskundige weet Lieven precies wat de zwakke punten zijn in het huidige adoptiebeleid. Hij stelt onder meer voor om de manier waarop adopties erkend worden te hervormen. "Nu wordt dat gedaan door ambtenaren-juristen die een checklijstje afwerken, laat dat doen door een multidisciplinair team bestaande uit ambtenaren, maar ook pediaters, psychologen en ervaringsdeskundigen." Hij vindt het ook vreemd dat de erkenning van de adoptie op federaal niveau gebeurt en de rest van het adoptieproces Vlaamse materie is.

Daarnaast moet de politiek "stoppen met het stigmatiseren van adoptie", zegt hij. Zo moet de focus verschuiven naar het belang van het kind. "Kinderen moeten een afdwingbaar recht krijgen om op te groeien in een liefdevol gezin. België kan op een positieve manier meewerken aan de echte noden van kinderen die een thuis nodig hebben." Dat kan volgens hem door het Verdrag van Den Haag anders te interpreteren en niet alleen op mogelijke misbruiken te focussen.

“Vertrouwen in de toekomst”
"Het is onzin dat er onvoldoende adopteerbare kinderen zijn. Er zijn 150 miljoen weeskinderen in de wereld. Het vergt alleen middelen en politieke moed om ze een thuis te geven", zegt Lieven. "De Vlaamse Adoptieambtenaar heeft nauwelijks middelen en personeel om zelf op zoek te gaan naar nieuwe adoptiekanalen", zegt Lieven. "Ze kan de drie erkende adoptiecentra zelfs niet bevelen om bepaalde kanalen te onderzoeken."
Het gevolg hiervan is onder meer dat de wachtlijsten bijzonder lang zijn. Zeker voor holebi’s, want die categorie wensouders vallen voorlopig ietwat uit de boot. Voor binnenlandse adoptie is er een inschrijvingsstop, wegens te lange wachtlijsten en interlandelijke adoptie is sinds Lieven en Jeff eraan begonnen niet eenvoudiger geworden voor holebi’s. Enkel via Zuid-Afrika is adoptie momenteel mogelijk voor koppels van hetzelfde geslacht, maar dat kanaal bevindt zich nog in een proeffase.

“Toch is er beterschap in zicht”
De politiek buigt zich momenteel over de hervorming van de buitenlandse adoptieprocedure en dat zou enkele zaken kunnen verbeteren. Daarnaast zou er in de nabije toekomst mogelijk een kanaal naar de Verenigde Staten geopend worden, maar daar is nog heel veel onduidelijkheid over.
"Ik heb er alle vertrouwen in dat holebi’s binnenkort wél zullen kunnen adopteren uit het buitenland", zegt Lieven hoopvol. "Zeker met de huidige Vlaamse Adoptieambtenaar (nvdr. Ariane Van den Berghe)." Hij benadrukt, ondanks alles wat hem overkomen is, hij niet zou twijfelen om het opnieuw te doen. "Als ik mijn dochters in mijn armen hou, dan twijfel ik niet. Dan weet ik dat het het allemaal waard is geweest."

Bron:
De Redactie (19/11/2015 om 9:58u) http://deredactie.be/cm/vrtnieuws/b...6?eid=1.2494751

Eigen mening:
Holebikoppels hebben hetzelfde recht om een kind te adopteren als heterokoppels! Ik denk dat kinderen van holebi’s evenveel of zelfs meer liefde krijgen dan die van hetero’s omdat het voor hen net een stuk moeilijker is om aan kinderen te geraken. Trouwens, deze mensen hebben ook een grote kinderwens! Het feit dat een kind een vader- en moederfiguur nodig heeft kan je over discussiëren. Tegenwoordig hebben ouders niet meer zoveel tijd om met de kinderen bezig zijn omdat de werkdruk hoger ligt of omdat ze gescheiden zijn. Er zijn heel veel weeskinderen op de wereld die het ook verdienen om op te groeien in een warm nest waar ze zich veilig en geborgen voelen. Ik denk dat zowel holebi- als heterokoppels deze veiligheid en opvoeding kunnen bieden! Het is jammer dat de regering adoptieprocedures zo complex maakt en dan specifiek voor holebikoppels. Dit is niet rechtvaardig!