Elk jaar duizenden verkrachtingen niet bestraft

De helft van alle verkrachtingsdossiers van 2010 tot 2015 werd geseponeerd. In totaal ging het om 11.665 zaken. De voornaamste oorzaken zijn onvoldoende bewijzen en daders die niet worden geïdentificeerd.

Het aantal verkrachtingszaken dat parketten verticaal klasseren daalt jaar na jaar. Maar van 2010 tot 2015 werd wel 50,21 procent geseponeerd. Dat blijkt uit cijfers van justitieminister Koen Geens (CD&V) die Open Vld-politica Nele Lijnen opvroeg.

In 60 procent van de gevallen worden dossiers geseponeerd omdat er onvoldoende bewijzen waren. Daarnaast beslissen parketten in 16 procent van de gevallen om een zaak te klasseren omdat de dader onbekend bleef.

Te weinig kennis

Volgens experte Danièle Zucker moet er heel wat veranderen om ervoor te zorgen dat minder zaken geseponeerd worden. "Meestal is er te weinig kennis. Zowel bij de spoeddiensten die de eerste vaststellingen doen, als bij politiemensen die de zaak behandelen, als bij de parketten", zegt Zucker.

"Elke dag dienen 10 slachtoffers in ons land een klacht in over verkrachting, terwijl er in werkelijkheid veel meer verkrachtingen gebeuren: dagelijks 80 tot 100. Veel slachtoffers zijn bang om aangifte te doen en hebben ook het gevoel dat het toch niks teweeg zal brengen. Daar moet zeker werk van worden gemaakt", besluit Zucker. Dat vindt ook Nele Lijnen.

Daarnaast blijkt ook dat het aantal veroordelingen voor verkrachtingen jaar na jaar afneemt. "Als een dader dan toch voor de rechtbank moet verschijnen, komt hij er nog al te vaak vanaf met een lichte straf. Verkrachting wordt nog steeds te weinig ernstig genomen."

Bron: De Morgen
http://www.demorgen.be/binnenland/e...traft-bfef7c10/

Mijn mening: Waar gaan we met ons wederzijds respect naartoe? Dit komt voor mij toch wel erg hard aan. Wie gaat er zich nog veilig voelen? Of nog erger, wie durft er nu zeker nog aangifte te doen? Dit maakt de zaak er niet gemakkelijker op. Ik besef, we zijn een democratisch land en in principe is er geen 'stop' op onderwerpen. Toch vind ik dat dit artikel net een beetje ongepast is. Ten eerste omdat mensen met deze perverse gedachten nu net iets opgeluchter kunnen zijn omdat ons systeem hen toch niet aanklaagt. Waar zijn hun grenzen? Ten tweede kan ik mij nu inbeelden in slachtoffers die dit hun hele leven moeten meedragen, zonder gerust te zijn, want hun verkrachter loopt misschien de volgende dag gewoon het politiebureau terug buiten of wordt gewoon nooit opgepakt. En als laatste, wie als vrouw gaat er zich nog veilig voelen? Ik vind dat het de laatste tijd sowieso al erg is. Loop een keer over straat als vrouw op het moment dat het aan het schemeren is, 90% van de tijd kan ik me niet veilig voelen omdat je gewoon wordt nageroepen of nagelopen voor je nummer. Degoutant!

Het gaat zich uitdraaien tot een self-fulfilling prophecy. Vrouwen denken dat er niets aangedaan wordt, proberen toch de moed te vinden om aangifte te doen en tevergeefs. Of nee, dit is geen self-fulfilling prophecy, maar onbegrip en ongeloof van ons systeem in de vrouw?! Misschien is het zo niet, maar zo zal het al snel gaan aanvoelen als men niet snel iets gaat veranderen.

Ik kan me heel goed vinden in de mening van Lotte.

Ik heb beide kanten van het angstverhaal reeds gehoord, langs de ene kant het tragische geval van het tienermeisje dat op weg naar huis na het sporten plots van haar fiets gegrepen wordt en drie uur later dan normaal thuiskomt met een litteken voor het leven. Hier MOET een einde aan komen. Dat kan niet anders. Verkrachting betekent dat je je eigen natuur verraadt: je toont jezelf het laagste van het laagste te zijn. Nadien durf je als slachtoffer jezelf niet meer in het openbaar te tonen. Je bent geschaad waar het het meest snijdt: in je eergevoel.

Langs da andere kant werd me vroeger vaak gevraagd om mee te fietsen naar huis met enkele meisjes van mijn klas omdat ze anders niet mochten gaan. Hun ouders waren namelijk bang dat hen iets zou overkomen. Achteraf bekeken waren zij geen haar veiliger met mij erbij (want wat zou je zelf doen als 16-jarige tegen een verkrachter met een mes in de hand).

Wat ik daarmee wil zeggen, is dat de eerste situatie ertoe leidt dat je het niet zal aangeven en dat de tweede situatie enkel een grotere angstcultuur vormt. Het zou niet mogen dat je je onveilig voelt als je naar huis fietst. Het zou niet mogen dat je je vanaf het donker is aan de arm van iemand anders moet vasthouden. Het zou vooral niet mogen dat mensen zo laag vallen dat ze verkrachtingen nodig hebben om zich 'goed' te voelen. Er is namelijk niets goeds aan een verkrachting.

Het bedroevendste aan heel de zaak: verkrachters worden vaak vrijgesproken of mits een waarschuwing of enkelband weer op straat gelaten. Zo durf je als slachtoffer al helemaal niet meer buiten komen, want je weet dat er ergens een verkrachter rondloopt. Door dit dan als nieuws te verspreiden (wat Lotte ook aanhaalt), geef je nog eens een extra groen licht aan verkrachters om de straat op te gaan.

Ik wil even inpikken op de reactie van Lotte.


Ik wil dit niet ontkennen, maar 90% lijkt me hard overroepen. Ik ga dikwijls op stap met vriendinnen en ik heb zulke dingen nog maar weinig (of zelfs niet) zien gebeuren. Ik begrijp ook niet waarom zoveel vrouwen zich tegenwoordig in de rol van slachtoffer plaatsen wanneer ze nagefloten worden. Nu, ik doe het zelf niet en ken ook niemand dat het doet, maar probeer het misschien eens als een compliment te ervaren? Moest je het dan nog degoutant vinden, dan kan je het negeren. Voor zulke dingen creëer je een schild. Niet iedereen, laat staan de meerderheid, heeft slechte intenties als ze iemand nafluiten of naroepen. Ik zou je begrijpen moest je je 's avonds onveilig voelen op straat vanwege criminaliteit, maar dat geldt dan tevens voor mannen.


Ik ben blij dat je 'misschien is het niet zo' toevoegt want ik geloof niet dat er onbegrip en ongeloof van het Westers systeem in de vrouw is. Wat ik wel geloof, is dat er soms ongeloof van ons systeem in de man is. Bijvoorbeeld: dikwijls worden mannelijke slachtoffers van verkrachting niet au sérieux genomen en worden ze soms zelfs op sociale media uitgelachen. Volgens mij durven meer mannen dan vrouwen niet uitkomen als slachtoffer van verkrachting. Volgens een neergeschreven Britse wet, kan een vrouw zelfs geen man verkrachten. Of dit in de rechterlijke praktijk ook zo opgevolgd wordt, weet ik niet. Dit is een voorbeeld van seksisme dat in het systeem zit. Ik zou nog enkele voorbeelden kunnen/willen geven, maar dan ga ik te hard afwijken van het oorspronkelijke onderwerp.