Afgelopen weken was het akelig stil in Vlaanderen. Ik dacht dat het de stilte voor de storm was. Normaal worden we rond deze periode overspoeld door boze tweets van verontwaardigde politici en een tsunami van vlammende opiniestukken geschreven door alle betrokken partijen. Maar toen ik zaterdag de nieuwssites afschuimde, kwam ik thuis van een koude kermis. Het zal u ook helemaal ontgaan zijn, maar gisteren was het jaarlijkse Offerfeest. Ik verwijt u helemaal niets hoor, u was niet alleen. Zelfs op de Twitter-accounts van gediplomeerde druktemakers als Theo Francken, Tom Van Grieken en Filip Dewinter was er geen vuiltje aan de lucht.

Het is gewoon niet hetzelfde. Al heel mijn leven lang is de jaarlijkse ophef die aan het offerfeest voorafgaat, inherent deel gaan uitmaken van hoe ik het feest beleef in Vlaanderen. Ik kon me tot vandaag geen feest voorstellen zonder het traditionele protest van Gaia en radicaal rechts. Ik moet bekennen dat het dik tegenvalt. Gisteren had ik zelfs even heimwee naar de jaarlijkse manifestaties van het Vlaams Belang aan de overkant van de slachtvloeren. Deze werden achteraf feestelijk afgesloten met een ‘haram aperitief met jenever en varkenskop’, dixit Filip Dewinter. Varkensvlees als wapen in de strijd voor dierenwelzijn. Heerlijk!

Dat het zo stil is, komt natuurlijk omdat er dit jaar geen grote vraag is naar ritueel geslacht offervlees. Driekwart van de Vlaams-Marokkaanse gemeenschap is nog op vakantie in Marokko en viert het feest daar. In Marokko slacht iedereen gewoon onverdoofd in hun huis-, tuin- of keukenslachtvloer. Geen kat die daar lastig over doet. De thuisblijvers kopen hun offerdier aan bij een slagerij die halal geslachte dieren uit Brussel, Nederland en zelfs Groot-Brittannië met koelwagens over de taalgrens bollen.

Het verbod op ritueel slachten heeft de moslimgemeenschap niet aangezet om voor ‘diervriendelijke’ opties te kiezen, maar wel gedwongen om creatief om te springen met de nieuwe situatie. Het Offerfeest wordt nu geoutsourcet naar het buitenland. Wie dankzij deze maatregel dierenleed de wereld uit wilde helpen, is niet verder geraakt dan het kleine Vlaanderen. Ben Weyts slaagde erin om Vlaamse schapen te redden, maar niemand die zich vandaag druk maakt over die arme beestjes die over onze grens gekeeld worden. Na ‘Eerst onze mensen’ nu ook ‘Eerst onze schapen’.

Geniet nog even van deze rust. Die duurt nog tot 2024, wanneer het Offerfeest opnieuw buiten de zomervakantie valt. Dan zal de commotie jaarlijks recht evenredig stijgen met de vraag naar ritueel geslachte offerdieren. Dan krijgen we terug rechtszaken, protesten en identitaire relletjes zoals vanouds. Want zo gaat dat met tradities. Die moet je in ere houden.

Bron: De Morgen
datum: 12/20/2019