Allergie neemt overhand


Goed nieuws kwam er gisteren uit de federale ministerraad. Enkele nieuwe allergietesten worden voortaan terugbetaald.


Helaas gaat het alleen om medische allergietesten, niet om politieke allergietesten en nog minder om politieke allergiegeneesmiddelen.

Die zouden we anders best wel kunnen gebruiken.

Lees bijvoorbeeld wat PS-voorzitter Elio Di Rupo vandaag in deze krant vertelt. De vernieuwingssocialist keert in zijn verhaal voor een deel terug naar het vandaag weer vlotter liggende oude socialisme: de crisis aangrijpen om de saneringen en moderniseringen bij De Post stil te leggen bijvoorbeeld.

Maar hij haalt vooral uit naar alles en iedereen, inzonderheid zelfs naar de coalitiepartners in de federale regering, en heel in het bijzonder naar de MR. Hij verpakt dat wel als rationeel klinkende kritiek, maar in wezen verbergt dit een diepe en heftige allergie.

Ze kunnen elkaar niet meer zien.

Die allergie dateert al van de federale verkiezingen van juni 2007. Ze is een van de belangrijkste redenen waarom de federale regering als los zand aan elkaar hangt. En dat is erg. Maar dat is geen nieuws. Dat wisten we al.

Tot heden viel van een soortgelijke allergie niet veel te bespeuren aan Vlaamse kant.

De regeringspartijen namen elkaar wel eens onder vuur, maar dat bleef binnen de perken en had ogenschijnlijk niet veel effect: ze vonden oplossingen en voerden beleid, en dat is wat de burger interesseert.

De jongste weken is dat anders; de conflicten worden frequenter en het gaat ook niet meer om gewone meningsverschillen. De Vlaamse coalitiepartners laten ook een soort allergie tegenover elkaar blijken.

Dat de Vlaamse regeringspartijen het oneens zijn over de aanpak van balorige Franstalige burgemeesters, is niet leuk; het wordt erg als ze daarover verdeeld blijven. En dat is het geval.

En er duiken almaar meer van die conflicten op die naar patsituaties dreigen te leiden: over de hervorming van het buitengewoon onderwijs, over het nieuwe decreet ruimtelijke ordening en het verwante grond- en pandenbeleid. Enzovoort.

Het is met de ellebogen aan te voelen dat dit te maken heeft met de verkiezingen die nog ver weg zijn, maar toch al het politieke denken determineren.

Verkiezingen lokken bij partijen en politici altijd profileringsdrang uit. Maar dit is geen gewone profileringsdrang meer. Minstens in enkele dossiers zit negatieve profileringsdrang. De wens de ander te beschadigen en op de bek te laten gaan, eerder dan de wens zelf te scoren.

Positieve profileringsdrang tussen regeringspartijen, dat kent de kiezer, en dat kan hij inschatten. Negatieve profileringsdrang is een uiting van wederzijdse politieke allergie: liever de ander doen verliezen dan zelf te winnen. Daar houden kiezers niet van.

Wat vooral stoort, is de onredelijke ruzie over de aanpak van de balorige burgemeesters. Dat verzwakt de Vlaamse stellingen. Het kan zijn dat de communautaire dialoog niets oplevert, maar laat dit dan uit die dialoog zelf voortkomen, niet uit de drang die te laten mislukken om de concurrent op de bek te laten gaan.


DS, 22-11-2008 (Guy Tegenbos)

__________________
"Never argue with an idiot, they'll just bring you
down to their level and beat you with experience." (c)TB

Jusqu'ici tout va bien


Heel wat spelers in de Wetstraat lopen nog altijd rond met een houding dat tot dusver alles goed gaat. STEVEN SAMYN vraagt zich af wie er na de schandalen, afrekeningen en fluistercampagnes nog mee is.


1995. De Franse zwart-wit film La Haine slaat in als een bom. In het verhaal worden drie jongeren uit de Parijse banlieus 24 uur lang gevolgd. De drie hoofdpersonen zijn constant in gevecht zonder precies te weten waarom. Met de staat, met de ander, met elkaar. Rode draad is de anekdote over een man die van een wolkenkrabber springt. Bij elke etage die hij in zijn val passeert, denkt hij 'Jusqu'ici tout va bien'.

2008. De meeste gebeurtenissen in de Wetstraat slaan niet echt meer in als een bom. Daarvoor zijn er het voorbije anderhalf jaar waarschijnlijk net iets te veel crisissen geweest. Maar net op het moment dat iedereen denkt dat het niet erger kan, breekt alweer een onwaarschijnlijk incident los. Het is net als met de koers van de bankaandelen. Op het moment dat iedereen denkt dat ze niet lager kunnen zakken, boeren ze nog eens 5 of 10 procent achteruit.

Deze week was het de beurt aan minister van Buitenlandse Zaken Karel De Gucht (Open VLD) om het vuur aan de lont te steken. Uitgerekend op de dag dat het Open VLD-partijbureau afspraken had gemaakt om constructief tewerk te gaan, gaf De Gucht een interview waarin hij wild om zich heen schopte. Minister van Ontwikkelingssamenwerking Charles Michel (MR), EU-commissaris Louis Michel, de Congolese president Joseph Kabila, rebellenleider Laurent Nkunda,... allemaal moeten ze eraan geloven.

De baas van de Belgische diplomatie heeft de gewoonte klare taal te spreken. Karel zegt wat hij denkt en doet wat hij zegt. Het is zijn handelsmerk en uit de populariteitpolls blijkt dat dat ook loont.

Niet iedereen was even opgetogen. 'Denkt u echt dat ze aan de Quai d'Orsay in Parijs of bij de Foreign Office in Londen geen scherpe analyses kunnen maken', stelt een topdiplomaat. 'Als minister van Buitenlandse Zaken is de vraag niet alleen welke analyses je kan maken, maar wat je ermee doet. Als het resultaat is dat je niet meer kunt functioneren in Congo, het enige land waar de Belgische diplomatie nog iets betekent, dan ben je niet echt goed bezig.'

Het interview verziekte echter vooral het politieke klimaat. Bij MR-voorzitter en vicepremier Didier Reynders schoten de verklaringen van De Gucht volledig in het verkeerde keelgat. Er zit al langer een haar in de boter tussen de Vlaamse liberaal uit Berlare en de Franstalige liberaal uit Luik. Toen de eerste in opspraak kwam door de vermeende handel met voorkennis in Fortis-aandelen vroeg Reynders zich op de RTBf doodleuk af of De Gucht nog kon functioneren als minister.

Nu gebeurde de aanval iets minder frontaal. Er werd gewoon een fluistercampagne op gang getrokken. De Gucht volgt normaal gezien volgend jaar Louis Michel op als EU-commissaris. Als bij wonder dook deze week plots het gerucht op dat die job wel eens naar partijgenoot Patrick Dewael zou kunnen gaan. Over Dewael wordt gezegd dat hij meer kans zou maken om een deftige portefeuille in de Europese Commissie in de wacht te slepen. Het zijn weliswaar de lidstaten die de commissarissen aanwijzen. Maar het is onder meer commissievoorzitter José Manuel Barroso die een stevige vinger in de pap heeft bij de verdeling van de bevoegdheden. Die laatste zou niet zo hoog oplopen met politici die hun scherpe analyses ongenuanceerd in de media gooien. Dat De Gucht zichzelf buitenspel heeft gezet in het dossier-Congo is echter ook Europa niet ontgaan.

PS-voorzitter Elio Di Rupo roept de politici in een interview met deze krant op de handen in elkaar te slaan om de economische crisis aan te pakken. Natuurlijk zit er daar een groot stuk berekening in. Di Rupo probeert zich met zijn oproep als een staatsman boven het gewoel te plaatsen.

Maar het klopt dat politici in sneltempo bezig zijn het laatste restje geloofwaardigheid kwijt te spelen. Wie is er, buiten politici en Wetstraatjournalisten, na al de hele en halve schandalen, afrekeningen, incidenten en fluistercampagnes nog mee?

Te veel spelers in de Wetstraat denken nog altijd 'Jusqu'ici tout va bien'. Net zoals de man die etage na etage van de wolkenkrabber naar beneden valt. Alleen is het niet de val die telt, maar hoe je neerkomt.

Steven Samyn is redacteur Wetstraat.


DS, 22-11-2008

__________________
"Never argue with an idiot, they'll just bring you
down to their level and beat you with experience." (c)TB