Kinderen laten kennismaken met diversiteit in de samenleving en in de wereld: dat is het thema van de Week van de Opvoeding, een initiatief van het Expertisecentrum Opvoedingsondersteuning EXPOO. Wij laten drie gezinnen aan het woord. Vandaag: deel 2

DAISY EN BENNY SCHREVEN HUN ZOON IN OP EEN SUPERDIVERSE SCHOOL
‘TE WITTE SCHOLEN MAKEN ONS ZENUWACHTIG’

Wereldburger worden, het kan al van in de kleuterklas. De kleine Warre bijvoorbeeld, werd naar een superdiverse crèche gestuurd en zit nu op een even superdiverse school.

GENT Zijn voeten zien pottezwart en dat moet zowat het enige kleurverschil zijn dat Warre (2,5) al kan benoemen. Op blote voeten loopt hij over het speelveld tegenover De Toverstaf, zijn school in Sint-Amandsberg. Er wordt een boomtak aangesleept, een roze sok uit de zandbak gevist en iemand moet zich op een bepaald moment hebben afgevraagd waar z’n zakdoek was. Wel, op dit ogenblik bij Warre.

‘Als ouder probeer je niet te hard te sturen, maar je droomt onvermijdelijk een toekomst voor je kind’, zegt Daisy Bekaert (30). ‘Bij ons is dat de hoop dat Warre een wereldburger wordt. Een kerel die zich niet laat tegenhouden door landsgrenzen of barrières in zijn hoofd, maar net nieuwsgierig is naar verschillen en naar het onbekende.’

Dus werd Warre meteen in een superdiverse crèche gedropt. ‘De ene verzorgster had Afrikaanse roots,’ zegt vader Benny D’hont (40), ‘de andere verzorgster droeg een hoofddoek. Allemaal prima, Warre was er gelukkig.’ Van de crèche ging het linea recta naar De Toverstaf, waar in de kleuterklas zo’n tachtig procent kinderen met een migratieachtergrond zat. Al is dat ondertussen zo’n zestig procent geworden.

‘We hebben tijdens onze zoektocht scholen bezocht waar bijna uitsluitend blanke kindjes zaten,’ zegt Daisy, ‘maar daar werden we zenuwachtig van. Waar zijn de kleurtjes, vroegen we ons af. Een school moet voor ons representatief zijn voor de samenleving. En die is niet blank, maar superdivers.’

Turkse woordjes

‘Je schrikt in het begin van jezelf’, zegt Daisy. ‘We beschouwen onszelf als open minded en toch moesten we vechten tegen de bezorgdheid dat die superdiversiteit zou wegen op Warres taalontwikkeling. Maar vrienden die hun kind ook naar een diverse school stuurden, stelden ons gerust. Integendeel: ze krijgen de kans om andere kindjes te helpen.’

Daisy en Benny zijn ondertussen zelfs zo ver, dat ze hopen dat hun zoon eens met een Turks of Bulgaars woord naar huis komt. ‘Vorige week zei hij plots “godverdomme”. Dat zal hij niet van Ahmed geleerd hebben.’Warre zit nog in de fase dat alles te herleiden valt tot pipi of kaka en als het van zijn ouders afhangt, moesten we daar allemaal maar wat langer in blijven hangen. Daisy: ‘Warre denkt nog weinig in categorieën en onderscheidt geen blank, bruin of zwart: hij ziet gewoon zijn vriendjes. Fantastisch toch?’

Linard Van den Bossche (31) is de muziekleraar van Warre en staat elke dag voor een klas waarin de wereld samenkomt. Aan de wereld geef je op een ietwat andere manier les, zegt hij. ‘We willen bijvoorbeeld huiswerk afschaffen omdat het een nadeel is voor kinderen met een taalachterstand. Evengoed zetten we heel hard in op muziek omdat het verbindt: het breekt het ijs en je kunt er geen spellingfouten mee maken.’

En wat met de ouders? Merken zij de kleurverschillen op aan de schoolpoort? ‘Contact leggen met andere volwassenen gaat niet altijd even makkelijk’, geven Benny en Daisy toe. ‘Het gaat snel aan de schoolpoort en je hebt vaak geen gedeelde taal. We vinden dat jammer, maar we blijven inspanningen doen.’

Gesloten Vlamingen

Het belangrijkste, vindt Benny, is aanvaarden dat je soms het deksel op de neus krijgt. ‘In een context waarin je als blanke tot een minderheid behoort, krijg je af en toe het gevoel dat je er niet bij hoort. Maar ik zal altijd proberen om een gesprek aan te knopen. Je kunt het mensen met een migratieachtergrond moeilijk verwijten: de meeste Vlamingen zijn erg gesloten en dat moet voor hen ook niet altijd makkelijk zijn.’

Eigenlijk is het vooral iemands geslotenheid die Daisy en Benny tegen de borst stoot. Een houding die je overal vindt. ‘Ik ben opgegroeid in Dentergem, in West-Vlaanderen’, zegt Daisy. ‘Daar zie je alleen maar blanke West-Vlamingen en wie dat niet is, is nen vremdn, met alle vooroordelen er gratis bij. Dat we naar Gent getrokken zijn en Warre in een superdivers bad laten opgroeien, is een tegenreactie op die geslotenheid.’

Benny: ‘We weten dat het niet altijd eenvoudig zal zijn, maar als je blijft focussen op individuen en niet op groepen, zal kleur of achtergrond je nooit tegenhouden om het verhaal en de mens te zien. Dat is voor ons de definitie van een wereldburger. Met Warre hopen we een steentje bij te dragen tot het vormen van een generatie die dat allemaal evident vindt.’

Bron: De Standaard (http://www.standaard.be/cnt/dmf20180516_03516953)

Datum: 17 mei 2018


Mening: De visie van de ouders van Warre vind ik bijzonder en ik kan mij er enigszins in vinden. Als je groot wordt in een klas die de maatschappij weerspiegelt, geloof ik dat je met een open blik naar de wereld leert kijken. Je groeit op tussen de verschillende culturen waardoor je verschillen niet opmerkt. De stereotypen schuif je aan de kant want jij weet wel beter. Als je als kind dit meekrijgt met de paplepel dan mag je trots zijn op je ouders. Verder vind ik het knap dat zij durven uitkomen voor hun bezorgdheden bij het maken van deze keuze. Ik veronderstel dat je als ouder het beste voor je kind wil en dat je twijfelt en vooroordelen hebt wanneer je kiest voor een diverse leeromgeving.