Slechts een op de vier kinderpsychiatrische afdelingen staat dagelijks bezoek toe van ouders en familie. ‘Nochtans heeft elk gehospitaliseerd kind recht op een vertrouwenspersoon.’

Als een kind wordt opgenomen in het ziekenhuis om een operatie te ondergaan, kan een van de ouders altijd blijven slapen. Als datzelfde kind in een kinderpsychiatrische afdeling wordt opgenomen, kan dat zelden. Dan is er alleen bezoek mogelijk, meestal op afspraak. Die situatie kan niet langer, vindt jeugdpsychiater Bie Tremmery, die ook docente is aan de KU Leuven.

Uit een recent Vlaams rapport van de Zorginspectie blijkt dat slechts 25 procent van de kinderpsychiatrische afdelingen dagelijks bezoek van ouders of familie toelaat. Dat kan en moet beter, vindt Tremmery.

Kinderen die worden opgenomen, hebben volgens haar nood aan een vertrouwenspersoon, zoals omschreven in het charter van de rechten van gehospitaliseerde kinderen. Dat charter stelt dat alle kinderen het recht hebben op een vertrouwenspersoon, zoals ouders of verzorgers, als belangrijk houvast.

Niet alleen de kinderen zijn gebaat bij een vertrouwenspersoon, ook de ouders varen er wel bij, zegt Tremmery. ‘Stel je voor dat jouw kind suïcidaal is en je het van de ene dag op de andere maar twee dagen per week meer mag zien. Dat is geen evidentie. De ouders meer betrekken bij het pedagogisch aspect van de behandeling, is essentieel.’

Vorige week nog getuigde Els De Cock, moeder van een opgenomen tienerdochter met zelfmoordgedachten, in deze krant hoe ze binnen de kinderpsychiatrie onvoldoende geïnformeerd werd over de toestand van haar dochter (De Standaard 3 mei). ‘Als jouw kind een operatie ondergaat, word je daar als gezin bij betrokken. Bij een psychisch probleem word je compleet buitengesloten.’ Toen De Cock om een gesprek vroeg met de betrokken psychiater, weigerde de instelling.

Bron: De Standaard
Geraadpleegd op 7 mei 2018
Link: http://www.standaard.be/cnt/dmf20180506_03499992

Mening: Ik ben het ermee eens dat je als ouder/ouders bij een ziekenhuisopname beter wordt betrokken bij alles wat er met je kind gebeurt. Maar ik ben van mening dat dit ook in psychiatrische instellingen kan. Waarom dit nu niet zo is of toch niet overal, kan volgens mij aan twee dingen liggen. Ofwel is het zoals het hierboven in het artikel staat en ligt het aan de instelling. Zij geven de ouders niet de gelegenheid om hun kind elke dag te zien of ze geven te weinig of geen informatie naar de ouders toe hoe hun kind het stelt of wat er gebeurt is, gaat gebeuren... Ofwel zegt het kind zelf dat hij of zij liever heeft dat de ouders bepaalde dingen niet weten. Uit eigen ervaring weet ik dat sommigen het soms makkelijker vinden om moeilijke dingen te vertellen tegen iemand die niet zo dicht bij hen staat. Een vriendin van mij heeft ook van suïcidale gedachten gehad en zij vertelde dat tegen iemand waar ze voordien nooit mee omging. Dus misschien is het een oplossing om het kind te laten beslissen wat hij of zij wil zeggen en wat niet en dat de psychiaters toch nog een schetsend verhaal vertellen tegen de ouders. Zodat zij wel het geheel kennen maar bijvoorbeeld niet alle details. Ik denk dat het namelijk voor de ouders beter is om bijvoorbeeld niet te weten hoe hun zoon of dochter een zelfmoordpoging heeft ondergaan.