Wanneer de macht van de klacht het absurde najaagt


Een paar dagen geleden las ik een nieuwsartikeltje dat zich met weerhaakjes vastklauwde in het zachte weefsel onder mijn hersenpan. Op onbewaakte momenten, wanneer ik aan het lezen ben, in de trein zit of aan tafel, dringt het zich plots weer naar de voorgrond in mijn onderbewustzijn. Dit keer geen intens artikel over gruweldaden, maar een even onzinnig als uitzinnig fait divers: onlangs werd een treinconducteur “schuldig” bevonden aan het uitspreken van de woorden “goedendag, bonjour” nog voor de trein Brussel had bereikt, alwaar die meertalige begroeting aanvaardbaar blijkt. Mijn brein kan niet begrijpen dat een treinreiziger die vriendelijke woorden hoorde en van de weeromstuit een klacht indiende over die vroegtijdige “bonjour”. Ik probeer me in te beelden wie die klager mag wezen. Wat hem of haar drijft, of net doet dobberen. Hoe triest of net ondraaglijk licht een bestaan moet zijn om dat soort stappen te ondernemen. Hoeveel vrije tijd je ter beschikking moet hebben om in de pen te kruipen, fulminerend tegen iets zo manifest onschuldig. Of hoe zuur het leven je heeft gemaakt, dat je zelfs met weinig tijd om handen, die handen gebruikt voor het typen van een dergelijke klacht. Het hoe en waarom van de indiener laat me maar niet los. Ik besluit dat het een lichte vorm van afgunst is waarmee ik worstel. Was het hart van mijn dagelijkse klachtendiscours, ook maar zo “simple comme Bonjour”.


Blog DS, 16-07-2025 (Dalilla Hermans)