Het is hier niet gezellig meer


Ester Meerman voelt hoe de sfeer in de VS elke dag grimmiger wordt. En ze merkt hoe de golf van ontslagen bij de overheid een impact heeft op mensen in haar omgeving.


Wat ik altijd zo leuk vond aan Amerika, is dat iedereen er zo positief en aardig was. Altijd een vriendelijk woordje bij mijn afhaalespresso en een brede glimlach bij de caissière in de supermarkt. Maar sinds de oranje messias en zijn circus van jaknikkende malloten aan de macht zijn, is het niets dan haat en wraakzucht. Onder zijn medestanders dan toch. Wie niet voor de sloop van Amerika as we know it gestemd heeft, is de laatste weken vooral angstig of ronduit depressief. Al begint ook bij die groep de woede aardig op te borrelen. Kortom: het is hier niet gezellig meer. En daar lijkt de komende tijd geen verbetering in te komen.

Ik ken een handvol Amerikanen die door toedoen van Trump 2.0 hun job kwijt zijn, van wie maar twee in Washington DC, de federale overheid houdt immers kantoor in het hele land. Het zijn ook niet allemaal mensen die hun werkdagen slijten achter beeldschermen in troosteloze kantoren.

Het Instagramprofiel van een bevriende park ranger – boswachter, zeg maar – in Montana was jaloersmakend. Zijn werkplek, Glacier National Park, trekt ieder jaar vijf miljoen bezoekers. Google het en hou je vast aan de rand van je bureau, zodat je niet overweldigd raakt door de fenomenale vergezichten van besneeuwde bergtoppen en in katzwijm van je stoel rolt. Jack reed daar dagelijks in zijn pick-uptruck rond. Zijn job? Bezoekers de weg naar de wc’s wijzen en auto’s uit de sneeuw trekken, maar ook het lawinegevaar monitoren en elke dag in kaart brengen waar de beren en poema’s hun rondjes liepen. Zodat hij de toeristen veilig de andere kant op kon sturen. Jack omschreef het als zijn droomjob.

Helaas zat hij nog in zijn proeftijd, daardoor was hij door de regering-Trump automatisch aangemerkt als overtollig. Hij kon meteen opstappen. Zijn leidinggevende stuurde hem een korte mail door van Elon en zijn Doge-bags (vrij naar douchebags – eikels), waarin hem werd opgedragen iedereen zonder vast contract meteen op straat te zetten. “Sorry, je was een van onze beste medewerkers”, had zijn baas erbij gezet. “Ik wil dit helemaal niet, maar ik heb helaas geen keus.”

Twee diversiteitsambtenaren die ik de afgelopen jaren heb leren kennen (de ene in San Francisco, de andere in Austin) werden per decreet ontslagen, samen met al hun DEI-collega’s (diversity, equity and inclusion) in het hele land. Die in San Francisco kon vrijwel gelijk in een vergelijkbare functie aan de slag bij een non-profitorganisatie, die in Austin werkt nu in een brouwerij. Hij overweegt Texas te verlaten. “Mijn kansen op een baan in mijn werkveld zijn hier verdampt”, mailde hij. “Sterker nog: mijn hele werkveld bestaat in deze staat ineens niet meer.”

De projectsubsidie van een junior onderzoeker in Birmingham, Alabama werd per direct ingetrokken. Een dag later zat ze op de bus naar haar ouderlijke huis. Haar huisvesting werd geregeld door de universiteit en nu ze daar niet meer werkte, moest ze daar meteen vertrekken. Haar vader was onthutst: hier had hij toch niet voor gestemd? Hij wilde minder migranten en goedkopere boodschappen, maar hij was voorstander van biomedisch onderzoek. Waarom moest dat ineens op de schop? “Ik keek uit naar het moment dat hij spijt zou krijgen van zijn keuze voor Trump”, appte de onderzoeker me. “Dat hij eindelijk in zou zien dat die domme hufter alles bij elkaar liegt en alleen maar aan zijn eigen belangen denkt. Maar ik had nooit gedacht dat het voor mij ook zo zuur zou uitpakken.”

Mijn therapeut kaapte vorige week onze halve sessie omdat ze zelf over haar toeren was. Ze werkt parttime voor een veteranenziekenhuis en had van Musk de inmiddels beruchte e-mail gekregen waarin haar werd gevraagd om vijf dingen op te sommen die ze deze week gedaan had. Een antwoord had ze nooit verstuurd, omdat ze van het bestuur van het ziekenhuis de opdracht had gekregen de mail te negeren. Ze was verbolgen dat het nut van haar werk überhaupt in vraag werd gesteld. “Ik heb enkele mensen zelfmoord uit het hoofd gepraat en anderen geholpen hun oorlogstrauma’s te verwerken”, brieste ze. “Wat heeft die lul van een Elon deze week gedaan? Wereldwijd mensenlevens de vernieling in geholpen en een beetje de lollige jongen uitgehangen op een persconferentie in het Witte Huis.”

Zelfs de immer lachende caissière in de supermarkt slaakte gisteren een diepe zucht toen ze het doosje eieren van de man voor me in de rij scande. Zeven dollar voor 12 eitjes. De koper schrok ervan: “Vorige week waren ze nog zes dollar!”

Ester Meerman is freelancejournaliste


DS, 05-03-2025