Met een kanon op een mug schieten

Thomas Van de Velde


Ik ben een vader van twee jonge dochters. De oudste testte zondag voor de tweede maal positief. De Whatsappgroep van de klas ontplofte en maandag was haar klas al gesloten als gevolg van de noodremprocedure. Bijna de helft van de klas bleek besmet, de juf incluis. Minstens zeven dagen isolatie wachtten ons. Nu ja, isolatie is veel gezegd, want hoe moet je een achtjarige isoleren? De jongste zus is collateral damage en moet mee in quarantaine wegens niet gevaccineerd. De eerste prikjes staan bij ons na lang wikken en wegen gepland eind januari. Ik weet tot op vandaag niet of die nodig zijn. Zelfs onze huisarts durfde er geen mening over te geven. En na deze tweede besmetting weet ik het helemaal niet meer. Ze heeft delta en omikron overwonnen, zonder averij, wat baat een extra portie antistoffen nog?

Mijn vrouw en ik hebben besloten dat ik thuisblijf om deze week op de kinderen te passen en ondertussen de PCR-test te regelen, zelftests te halen, boodschappen te doen, de online lessen te coördineren, een zinvolle activiteit voor de kinderen te bedenken en, o ja, zelf ook wat proberen te werken. Mijn vrouw heeft examens voor een opleiding die ze volgt, de keuze is dus snel gemaakt. De grootouders zijn geen optie, langs beide kanten zijn ze panisch om het virus op te lopen. Al twee jaar zien ze hun kleinkinderen nauwelijks opgroeien.

Het is dinsdag en ik tel de dagen af. Nog vijf te gaan. Ik geef zelf les in het middelbaar onderwijs en heb zondag in allerijl een hele reeks taken naar mijn leerlingen gestuurd. Die zijn nu voor de tweede week op rij dit schooljaar de dupe van de coronabesmetting van mijn dochter. Thuis online lesgeven als de leerlingen (hopelijk!) in de klas met hun laptop zitten is geen optie. Dat heb ik geleerd van de vorige quarantaine. Ze moeten zelfstandig aan de slag met ingesproken powerpoints die ik gelukkig nog heb van de vorige 37 weken afstandsonderwijs. Toch voel ik me nutteloos en een slechte leerkracht. Ik heb het gevoel dat ik mijn leerlingen in de steek laat. Zij zien het misschien niet zo, maar lesgeven is al twee jaar niet meer wat het was. Ik haat het mondmasker. Het neemt alle expressie, vitaliteit en menselijkheid, alles wat ik apprecieer aan het lesgeven, volledig weg. Het is een kwalijk symptoom van deze pandemie dat zijn nut heeft bewezen op diverse terreinen, maar in het onderwijs moet het zo snel mogelijk op de schop.

Gisteren en vandaag had mijn oudste dochter welgeteld één uur online les. Alle coronagevallen zaten flink in de les, van ernstig zieke kinderen was geen sprake. Na een halfuur zat mijn dochter te dromen en kon ze niet meer volgen, omdat enkele klasgenoten in de chat ongepaste dingen postten tijdens de uitleg van de vervangjuf. Chapeau voor haar engelengeduld. Na één uur was ze klaar, voor de rest van de dag stond niets meer op de planning: geen lessen, geen taken. Alleen een babbelmoment met alle meisjes van de klas, maar de link werkte niet.

De jongste dochter, die in de derde kleuterklas zit, is het grootste slachtoffer. Zij krijgt geen taken, ze wordt volledig aan haar lot overgelaten, ook door mij. Ik voel me een slechte vader, want heb de moed noch de tijd om voor haar iets te voorzien.

Ik heb het gevoel op beide fronten te falen en niets goed te kunnen doen, zowel thuis als op het werk. Ik word moedeloos en mis vooral menselijke connectie en beroepsvreugde. Ik hoop vurig dat deze quarantaine de laatste was. Geen verlengde vakanties meer, volledig contactonderwijs zonder mondmaskers, maar vooral geen kanonnen op muggen, daar wordt niemand beter van.

Lezersbrief Thomas Van de Velde, leerkracht en vader van twee

DS, 20-01-2022