Hoe topeconoom spiekende studenten op de knieën kreeg

Topeconoom Stephen Levitt, een van de auteurs van de bestseller 'Freakonomics', richt zijn pijlen altijd wel op bedriegers, van vastgoedmakelaars tot leerkrachten van een publieke school in Chicago. Dit keer ging hij achter studenten aan.

Levitt trok naar een "Amerikaanse topuniversiteit", zo schrijft nieuwswebsite Business Insider, op vraag van een professor. Bij hem hadden twee studenten geklaagd over medeklasgenoten, die antwoorden van hun buur kopieerden. Het zou een opmerkelijk verhaal worden, met een onverwachte afloop.

Volgens de studie, uitgevoerd door Levitt en collega Ming-Jen Lin van de Nationale Universiteit van Taiwan, had de professor verschillende oproepen gedaan bij zijn leerlingen om het bedrog toe te geven. Niemand trad echter uit eigen wil naar voren.

Tien procent

Uiteindelijk riep hij de hulp in van Levitt en Lin. Die analyseerden de resultaten van 242 studenten én waar ze tijdens het examen precies gezeten hadden in het klaslokaal. Het resultaat: "Als we het algoritme toepassen op die specifieke setting, komen we tot de conclusie dat 10 procent van de studenten spiekte op een manier die opvallend genoeg is om door onze aanpak opgemerkt te worden", meldt het rapport.

De onderzoekers vergeleken de foute antwoorden van studenten die naast elkaar zaten. Uit de cijfers bleek dat de studenten die naast elkaar zaten twee keer zoveel gemeenschappelijke foute antwoorden hadden als normaal.

Wanneer de studenten willekeurige zitplaatsen kregen toegewezen tijdens het eindexamen - en zelf hun zitje niet mochten kiezen - verdwenen de correlaties. Paartjes die samen gepland hadden om vals te spelen werden dus gebroken.

Druk van ouders

Levitt deelde de resultaten mee aan de professor. Op basis daarvan gaf de leerkracht de namen van de zes meest verdachte duo's door aan de decaan, die op zijn beurt een hoorzitting plande. Nog voor die plaatsvond, bekenden vier van de twaalf studenten hun bedrog. Maar ironisch genoeg kwam die hoorzitting er nooit, omdat de ouders van de studenten druk wisten uit te oefenen op de universiteit.

Toch was de wraak van de professor uiteindelijk zoet: de vermoedelijk schuldige paren kregen hun resultaten pas op de eerste dag van het volgende semester meegedeeld. Daardoor liepen ze hun beurs mis. Vreemd genoeg klaagde geen van de twaalf studenten daarover.

Bron: De Morgen, 14/10/15, http://www.demorgen.be/wetenschap/h...kreeg-a2489390/

Eigen mening: Het is een zeer merkwaardig verhaal, maar ik stel mij de vraag in welke mate wij mogen afgaan op deze algoritmes. Wij gaan later zelf voor de klas staan. Hoe zijn wij zeker dat er niet afgekeken is. Je hebt geen 3 paar ogen? Ik heb vroeger zelf altijd een beetje schrik gehad, raar maar waar, om verdacht te worden van spieken. Het moest toch maar eens voorvallen dat iemand naast mij dezelfde fouten maakt? Wellicht is dit algoritme redelijk stabiel en zijn de resultaten meestal juist. Dat blijkt ook uit de resultaten. De onterechte behandeling van de professor die een beurs belette aan studenten bracht geen weerwoord met zich mee. Dat staaft de conclusies van het onderzoek. Spieken is en blijft een probleem. Zeker voor leerkrachten. Wij moeten er namelijk voor kunnen zorgen dat onze leerlingen de beoogde doelstellingen halen. Het is dan ook belangrijk als leerkracht om goed na te denken over hoe je toetst.