De huidige economische crisis en recessie verhogen het risico op een stijging van het aantal zelfdodingen, dat vrezen Amerikaanse gezondheidsspecialisten. De specialisten maken een vergelijking met de crisis van de jaren dertig en de menselijke drama's die daarmee gepaard gingen.

Vlaag op Wall Street
De dood van Thierry de la Villehuchet, een Franse investeerder die zichzelf dinsdag van het leven beroofde in New York na het slachtoffer te zijn geworden van de Madoff-fraude, heeft de schrik voor een vlaag aan zelfmoorden op Wall Street aanzienlijk doen toenemen.

Zelfmoordlijn
"In periode van recessie, lijkt het aantal zelfdodingen te stijgen. Dat hebben we in 1929 gezien en tijdens de jaren die daarop volgenden", aldus Ron Maris, voormalig directeur van het zelfmoordcentrum aan de universiteit van South Carolina.
In de Verenigde Staten wordt er de jongste maanden steeds vaker naar zelfmoordlijnen gebeld. "We stellen een verhoging van het aantal oproepen vast", getuigt Marshall Ellis van de vereniging CrisisLink, die in de regio rond Washington opereert en gemiddeld 2.300 oproepen per maand ontvangt. In oktober, vlak na het begin van de economische crisis die ingeleid werd door het faillissement van de bank Lehman Brothers, steeg het aantal oproepen bij CrisisLink met 132 procent in vergelijking met een jaar eerder. In vergelijking met de vijf voorgaande maanden noteerde Ellis een stijging van meer dan 80 procent.

Van wolkenkrabbers springen
"De mensen hebben schrik door hetgeen er gebeurt. Ze staan los van de rest van de samenleving en uiten de angst er alleen voor te staan", zegt Ellis. "Sommigen vertellen angst te hebben om hun job te verliezen en anderen zeggen steeds meer moeite te hebben om een job te vinden", legt Ellis uit. De beurscrash van 1929 heeft de mythe gevormd van investeerders die van wolkenkrabbers springen om er een einde aan te maken. De kranten uit die tijd tonen echter dat slechts twee investeerders werkelijk op die manier de dood vonden in de laatste maanden van 1929. Het was onder meer Winston Churchill zelf die zijn bijdrage leverde voor die legende. De toekomstige Britse premier bevond zich op dat ogenblik in New York en liet in december 1929 in de Daily Telegraph optekenen een man te hebben gezien die van een vijftien verdiepingen hoog appartementsgebouw sprong.

Stijging
Toch is het correct dat het aantal zelfmoorden in de jaren dertig, op een ogenblik dat de Amerikaanse economie in crisis verkeerde en een kwart van de Amerikanen zonder job zat, sterk steeg. De zelfdodingsgraad bereikte in 1932 een hoogtepunt, met 21,3 op 100.000 of bijna het dubbel van in 1920 (12,3 op 100.000). Die zelfdodingsgraad, die vandaag op een andere manier berekend wordt, was in 2005 11 op 100.000. Dat zijn de laatst beschikbare cijfers in de VS. (belga/ep)

De bron: De Morgen

Kritiek:
Dit is nogal een aangrijpend onderzoek. Het is schrikwekkend dat de economische crisis zelfs een invloed heeft op zelfdoding. In het artikel wordt het onderzocht in de VS, maar ik vraag me af hoe het op dat gebied in Europa staat. Langs de ene kant kan ik er misschien inkomen wat bij deze mensen omgaat. Alles moet dringend terug op zijn pootjes terecht komen.

Dit is toch niet meer dan logisch. Mensen die financieel of emotioneel in de put zitten
en dan hierbovenop nog eens ontslagen worden omdat het bedrijf moet besparen.
Dat neemt toch het zelfbeeld van die mensen helemaal ten onder.
Ten eerste: ze worden ontslagen, dus ze denken van hun eigen dat ze niet goed genoeg zijn.
Ten tweede: door het ontslag, zien ze op financieel vlak geen weg meer.

De mensen die zelfmoord plegen hebben op sociaal vlak waarschijnlijk ook niet zoveel steun.
Als ze dan nog eens ontslagen worden hebben ze helemaal geen sociaal contact meer.
Het eerste wat dan bij hen opkomt is: " Waarom leef ik nog? Wat is mijn bijdrage hier aan de wereld?"

Mensen moeten een job kiezen die hun echt interesseert en hun hier ook echt voor inzetten. Het maakt niet uit over welke job het gaat.
Voel jij je eigen geroepen om bordenwasser te zijn in een restaurant?
Ok, maar doe er dan ook je uiterste best voor om deze taak te volbrengen.
(Dit is vooral belangrijk!)
Dan kan je van jezelf zeggen dat je nog goed je best hebt gedaan, je blijft vooral positief denken.
Word je ontslagen? "Geen probleem, ik vind wel ergens anders werk, want ik heb kwaliteiten."

Mensen die gewoon hun werk doen van 9 tot 5 en niet gepassioneerd zijn door hun werk
zijn vaak depressief als ze ontslagen worden want ze vinden zichzelf een 'Loser', een mislukking.
Dit leid dan ook tot de vele zelfmoordpogingen.

Mijn stiefmoeder begeleid interims, zij moet onderzoeken wat de oorzaak is van de interims die op de ene na de andere job worden ontslagen.
Zij helpt dan ook de interims op het goede pad te brengen, door te vragen
wat de interesses juist zijn van deze personen en linkt deze aan een job.
Dit vind ik een heel mooi initiatief.

Wanneer mensen hun job verliezen hebben ze inderdaad enerzijds een gevoel van falen, en anderzijds verdwijnt de helft, of in sommige gezinnen het hele inkomen. Er wordt wel een alternatief of een leefloon beschikbaar gesteld door sociale diensten, maar toch is het een serieuze klap. Zeker wanneer bijvoorbeeld een bepaald aantal personeelsleden wel mogen blijven werken is de verontwaarding des te groter. Men zegt wel dat geld niet gelukkig maakt, maar wanneer je werkt, en je moet bijvoorbeeld een lening afbetalen en tegelijkertijd nog eens zorgen dat je gezin niets tekort komt, is het niet vanzelfsprekend om de moed erin te houden. Wanneer je ontslagen wordt wegens 'economische werkloosheid', en je weet niet wanneer je bedrijf de deuren terug opent, is de onzekerheid des te groter.