Geel-zwart


Eerst zag ik er reclame voor in deze krant. Informatie eigenlijk, van de Vlaamse overheid, die mensen zoekt voor verschillende functies. Om de Vlamingen aan te sporen massaal op de jobaanbieding in te gaan, stond er een foto bij: een jongeman kust passioneel een geel-zwarte lichtpaal. Typisch Vlaams, die kleuren. De kus, dat weet ik niet.


Typisch Vlaams, of toch niet, heb ik een paar dagen later zelf vastgesteld. In Namen, de hoofdstad van Wallonië, heeft de vervoersmaatschappij Tec (de Waalse De Lijn) zopas twee splinternieuwe lichtpalen naast een bushalte geïnstalleerd. Paalkleur: geel en zwart, jawel. Het nieuws heeft de eerste pagina's van de lokale kranten gehaald. ,,Onbegrijpelijk: des poteaux flamands à Namur '', blokletterde Le Quotidien de Namur . Ik maakte er zelf een reportage over voor het RTBF-journaal. Een journaal dat ook op TV5 Monde te bekijken is; Georges Bush en Vladimir Poetin zijn dus misschien op de hoogte van het vreselijke voorval.

Aan de basis van dit verhaal ligt eigenlijk een vergissing van een Tec-ambtenaar. Die voegde een verkeerde kleurencode in het lastenboek in. De woordvoerder van de maatschappij heeft zich ertoe moeten verbinden de ongewenste kleurencombinatie te laten vervangen door een meer aangepaste verf. Kostprijs: onbekend.

Het incidentje heeft de Naamse bevolking in tweeën gedeeld. De helft van de voorbijgangers die ik ondervroeg had geen bezwaar tegen geel-zwart. ,,Ik heb zo de indruk aan de kust te vertoeven'', zei een vrouw. Maar een andere, vooral mannelijke bevolkingshelft was minder opgetogen. ,,Die palen moeten terug naar Vlaanderen.'' ,,Ik kom ze zelf morgen afzagen.'' ,,Hoe is zoiets mogelijk in de Waalse hoofdstad'', voegde een jonge studente eraan toe.

Die opmerkingen getuigen van een groot gebrek aan historische kennis. Want wat zijn de kleuren van de stad Namen, en van de provincie Namen? Jawel, geel en zwart. In 1264 kocht Gui de Dampierre, graaf van Vlaanderen, het graafschap van Namen en sindsdien prijkt de Vlaamse leeuw op het Naamse blazoen. Geel-zwarte lichtpalen zijn dus veel meer op hun plaats in Namen dan, pakweg, in Limburg dat deel uitmaakte van het prinsbisdom van Luik. Dat heb ik dan ook vermeld in mijn stuk op televisie. Bush en Poetin zijn dus correct geïnformeerd.

Namen is trouwens een stad waar Vlamingen thuis zijn. Al langer aan de universiteit, maar nu ook in de lagere scholen. Ik ontmoette twee West-Vlaamse leerkrachten die lesgeven in Jambes, recht tegenover het Elysette, de ambstwoning van Elio Di Rupo. De twee onderwijzers, Brecht en Dries, nemen deel aan wat men in Franstalig België immersion noemt. Een taalbad dus. Tot 75 procent van de lessen wordt in een vreemde taal gegeven. Een honderdtal scholen doet mee; het is een ware rage.

Dries en Brecht wonen tijdens de week samen op kot in Namen, om de kosten te drukken. ,,We verdienen tien procent minder dan onze collega's die in Vlaanderen gebleven zijn'', laten ze weten. En dus zijn ze niet van plan om langer dan twee jaar in Wallonië te blijven. ,,Behalve als ik hier de vrouw van mijn dromen vindt'', zucht Brecht. Vrijwilligster gezocht dus. Want een verslag wees erop dat de Vlaamse leerkrachten hun verblijf in het zuiden te vlug onderbreken. De scholen moeten constant van nul af aan beginnen met nieuwkomers die vooral denken aan vlug-vlug wat Frans bijleren en dan wegwezen.

Taalonderwijs is tegenwoordig hét thema in Franstalig België. Het is de Vlaamse pers ontgaan, maar Elio Di Rupo heeft de Walen voor het eerst opgeroepen vooral Nederlands te leren. ,,Het is de taal van de meerderheid van de Belgen'', haalde hij als voornaamste reden aan. Een heel nuttige opmerking. Veel Franstaligen denken nog altijd dat ze de meerderheid vormen in dit land. Een goede vriend, magistraat in Namen, was stomverbaasd toen hij vernam dat zestig procent van de Belgen Vlamingen zijn. Hij ontmoet heel weinig Nederlandstaligen. Het aantal Vlamingen in de wereld is voor hem te reduceren tot de groepen Vlaamse bezoekers die hij elke dag de Naamse citadel van ver ziet bestijgen. Kortom: onbeduidend.

Het Waals Gewest steunt al een tijd taalopleidingen voor werknemers in de privé-sector. Veertig procent van die opleidingen vindt tot nu toe plaats in het Engels, amper dertig procent in het Nederlands. De Waalse minister-president wil die trend ombuigen, samen met zijn evenknie in de Franse gemeenschap, Marie Arena. Alle twee, vanuit hun Italiaanse wortels, pleiten ze vurig voor de taal van Vondel en Leterme.

Over het Italiaans gesproken, Elio Di Rupo ontweek een tere vraag tijdens de commissie-Francorchamps in het Waals parlement met deze woorden: ,,Ik heb soms moeite met het Frans. Mijn moedertaal, c'est l'Italien ''. Het nut van vreemde talen kent geen grenzen.


DS, 30-01-2006, Christophe Deborsu (RTBF-journalist)

__________________
"Never argue with an idiot, they'll just bring you
down to their level and beat you with experience." (c)TB