Het heeft eigenlijk al veel te lang geduurd vooraleer iemand dit probleem in kaart durfde te brengen. Er zijn leerkrachten die dagelijks moeten trachten te overleven (zelfs letterlijk) in klassen waar een of meerdere leerlingen de scepter zwaaien, die iedereen terroriseren. Ik ken persoonlijk mensen die al jaren tevergeefs trachten om 'onschoolbare' jongeren te 'bekeren'. Met de moed der wanhoop proberen directie, secretariaatsmedewerkers en leerkrachten er het beste van te maken. De leraarskamer is een plaats waar dagelijks rijkelijk de tranen vloeien. Op vrijdagavond zoeken collega's steun bij elkaar en luchten hun hart bij pot en pint. Sommigen drinken zich lazarus om het schoolleven even te vergeten. Iemand vertelde me ooit dat ze een leerling van school had laten verwijderen. Een heel schooljaar lang heeft ze steeds over haar schouder achterom gekeken omdat ze schrik had dit met haar leven te moeten bekopen. Zelfs de meest idealistische leerkracht zal toegeven dat er grenzen zijn en dat die grenzen in dit soort situaties al lang overschreden zijn.

Het wordt dus de hoogste tijd dat er een oplossing wordt gezocht om de machteloosheid van deze leerkrachten en de frustraties die daaruit voortvloeien van tafel te vegen. Eigenlijk had die oplossing er al gisteren moeten zijn, niet morgen. Als die jongeren al zoveel kansen hebben gehad en niets blijkt te helpen, dan rest alleen nog een defnitieve verwijdering uit het onderwijs. Je kan proberen te praten tot je een ons weegt, je moet ook durven inzien dat er tegen sommige problemen geen kruid is gewassen.