Door de bank genomen


Het cynisme van de grootbanken, die weigeren de spaarder zelfs maar een rente van 1 procent toe te kennen, is onbegrijpelijk, vindt Dimitri Verbelen.


De mij tot voor kort onbekende Michael Anseeuw gaf zonet te kennen dat een minimale renteverhoging op spaarboekjes niet aangewezen is omdat, en ik citeer: ‘Belgische banken bij een rente van 1 procent meer dan de helft van hun winst zouden zien verdwijnen, en in dat geval meer risico’s zouden nemen om hun winstgevendheid op te krikken.’

Een korte zoektocht op het internet leert mij dat Michael Anseeuw, de ceo van BNP Paribas Fortis, door de media vaak wordt omschreven als een topbankier. Niet zomaar een gewone bankier, nee, een tópbankier. Dat voorvoegsel lijkt een must geworden. Soms lijkt het wel of er alleen nog toppolitici, topadvocaten, toptrainers en topgangsters in de media opduiken. Gewoon volstaat niet meer. Alsof de mening of expertise van alles minder dan ‘top’ geen waarde meer heeft. Misschien percipieer ik het gewoon wel foutief en slaat de uitdrukking simpelweg op een exuberant hoog loon in vergelijking met wat je de samenleving te bieden hebt.

De kleine golf van walging die de uitspraak over de rente bij mij opwekte, wrijf ik meneer Anseeuw uiteraard niet persoonlijk aan. Ik weet bijna zeker dat zijn topconculega’s hem in stilte gelijk geven. Eigenlijk komt het erop neer dat de winsten, gegenereerd uit uw en mijn spaargeld (in de meeste gevallen relatief bescheiden gezinsspaarpotjes) niet zozeer u en mij, maar de bank en haar aandeelhouders toekomen. Dat businessmodel afremmen door, ik zeg maar wat, een enigszins rechtvaardige verdeling van de winsten, lijkt de financiële sector niet aangewezen. Toch zeker niet de eerstvolgende maanden. Of liever nog: jaren. Ach, maak er anders gewoon decennia van. En dan zien we wel weer.

De machteloosheid tegenover dat soort perfide machinaties, opgelegd door een sector die in 2008 nog gered moest worden met miljarden staatssteun, is van een onpeilbaar cynisme. Met de beste wil van de wereld kan ik niet begrijpen waarom de winsten uit spaargelden niet de spaarders maar de beheerders van die spaarpot toekomen. Ik put alleen troost uit de wetenschap dat er vast wel ergens een topeconoom klaarstaat om mij uit te leggen waarom mijn walging en mijn gevoel van machteloosheid louter te wijten zijn aan mijn beperkte kennis van de financiële markten.


Blog DS, 07-06-2023 (Dimitri Verbelen)