Oxfam: ‘België moet tot zeven keer meer Syrische vluchtelingen opvangen'
Vandaag om 04:47

België zou tot zeven keer meer vluchtelingen uit Syrië moeten opvangen via een hervestigingsprogramma, waarbij de vluchtelingen uit een derde land (onder meer Libanon en Turkije) worden overgebracht om in België opgevangen en geïntegreerd te worden. Dat vindt de ontwikkelingsorganisatie Oxfam-Solidariteit.

Oxfam stelde een rapport over hervestiging op en concludeert dat rijke landen hun grenzen dicht houden voor Syrië. De organisatie berekende wat een eerlijke bijdrage zou zijn van elk land in functie van haar economische kracht. Voor België zou dat neerkomen op het opvangen van 4.771 Syrische vluchtelingen.

‘Maar sinds 2013 zijn slechts 644 Syriërs hervestigd in België, wat neerkomt op 13 procent van hetgeen we zouden moeten opvangen om een eerlijke bijdrage te leveren’, stelt Oxfam. ‘En dat terwijl de federale regering blijft herhalen dat ze haar steentje bijdraagt.’

Krijgen wel een goed rapport van Oxfam: Australië, Canada, Duitsland en Noorwegen. Vooral Canada springt eruit. Dat land vangt 39.532 Syriërs op via hervestiging. Canada vangt ‘snel en efficiënt de meeste kwetsbare vluchtelingen op door meer en snellere inzet van ambtenaren en geld, en door politieke bereidheid te tonen’, luidt het.

Xenofoob discours

‘De verdronken Syrische kinderen die op de voorpagina’s verschenen, hebben een golf aan steun teweeg gebracht in vele landen. Sommige regeringen van rijke landen hebben naar de roep van hun bevolking geluisterd en hebben zich ingezet om kwetsbare vluchtelingen op te vangen. Maar al te vaak zagen we dit jaar ook politieke leiders die steeds meer een xenofoob discours hanteerden. Het zijn de Syrische vluchtelingen die hier de dupe van zijn’, zegt Morgane Thonnart van Oxfam-Solidariteit.

‘Ongeveer 130.000 Syrische vluchtelingen vonden onderdak in een van de rijkere landen van de wereld. Dat is een te verwaarlozen hoeveelheid, en staat in schril contrast met bijvoorbeeld Libanon, waar één op de vijf inwoners vluchteling is. Hoewel hervestiging de crisis niet zal oplossen, is het wel een tastbare manier om hoop te geven aan veel vluchtelingen en om een concrete daad van solidariteit te tonen aan de buurlanden van Syrië, die de overgrote meerderheid van de mannen, vrouwen en kinderen opvangen die de oorlog ontvlucht zijn.’

Bron: De Standaard via http://www.standaard.be/cnt/dmf20161216_02629499

Eigen mening:
Het is een delicaat onderwerp en het is al vaak in de media gekomen met de vraag hoe het nu verder moet met de vluchtelingenopvang. Waar ik voornamelijk op wil reageren, zijn twee zaken. Ten eerste vind ik het erg dat er wordt aangehaald dat door de verdronken kinderen op de voorpagina’s er een steungolf op gang is gekomen. Moeten we echt mensen confronteren op een dusdanige gruwelijke wijze om een steungolf in beweging te krijgen? Ik vermoed van wel in onze samenleving, naar mijn gevoel. We zijn te sterk gewend aan berichten met slecht nieuws vanuit dergelijke regio’s. Dat samen met het feit dat het voor velen onder ons een ver-van-ons-bed-show is, kan verklaren waarom we steeds dieper moeten zoeken naar een confronterend beeld om dan pas steun te verkrijgen. Dat er daardoor gespeeld wordt met kinderen op foto’s, verbaast me weinig. Het is die leeftijdscategorie waar veel mensen door bewogen worden als er daaraan geraakt wordt.
Ten tweede wil ik graag reageren op de reactie van Oxfam, waar het artikel grotendeels over gaat. Langs de ene kant kan ik hun reactie goed begrijpen en zouden we inderdaad in elk land meer kunnen doen dan we nu doen, denk ik. Langs de andere kant weet ik niet hoe grootschalig of betrouwbaar (op basis van welke elementen) deze conclusie wordt getrokken. Er zullen meerdere landen zijn die, net als België, er minder goed uit zijn gekomen, maar daar wordt niets over gezegd. Naar mijn mening zal het mogelijk zijn om meer vluchtelingen op te nemen in ons land, maar anderzijds wordt ook in het artikel aangehaald dat hervestiging de crisis niet zal oplossen. In mijn ogen klopt dat laatste. Zolang we de kern niet aanpakken, kunnen we enkel de gevolgen verzorgen.