Na al de gruwelijke daden die Michel Martin op haar kerfstok heeft, vind ik het bijzonder opvallend wat ze allemaal ‘wil’. Haar slachtoffers wilden ook blijven leven, ze wilden eten om te kunnen overleven. De ouders van de slachtoffers wilden gerechtigheid. Hebben zij dit gekregen? Neen, want zij hebben blijkbaar niets te willen en lijden nog elke dag. Wanneer de ouders dit nieuws vernemen, zal dit hen hoogstwaarschijnlijk nog dieper in de put duwen. Dat zo’n onwezen enkel en alleen nog maar de kans krijgt om zoiets te willen, vind ik al onbegrijpelijk. Je kunt jezelf de vraag stellen: verdient iedereen een tweede kans? In dit geval durf ik zonder enige twijfel ‘neen’ te zeggen. Michel Martin heeft geen recht op een nieuw leven dat ze elders kan opbouwen, ergens waar niemand weet wat voor gruwelijke daden ze pleegde. Natuurlijk zal ze in België geen werk vinden. Iedereen weet wat voor een onmens ze in dienst zouden nemen. Naar mijn mening is er maar één plaats waar zij thuishoort, en dat is in de gevangenis.