Baas in eigen buik


Wees niet verbaasd als de Oscarfavorieten een neus worden gezet door de low-budgetkomedie 'Juno': wat een heerlijk slimme, grappige en ontroerende film is dat.


'Juno'
Van: Jason Reitman
Met: Ellen Page, Jennifer Garner, Jason Bateman, Michael Cera, Allison Janney, J.K. Simmons.
92 min.


De zestienjarige Juno is zwanger. Een keer gevrijd met haar beste kameraad, en bingo. Wat nu? Eerst overweegt ze een abortus, maar in de kliniek bedenkt ze zich. Ze zal haar baby afstaan voor adoptie, aan een sympathiek ogend welgesteld stelletje dat geen kinderen kan krijgen.

Het recht op abortus is in de VS nog steeds een heet hangijzer. Toch is Juno geen politieke film. Het verhaal keurt abortus niet af en stuurt ook niet aan op een makkelijk happy end. Als de film iets zegt, dan wel dit: een meisje van zestien kan haar eigen keuzes maken, zeker als haar omgeving bereid is haar daarin te steunen.

Dat klinkt serieus, maar Juno is een komedie: daarover kan geen twijfel bestaan, al vanaf het begin, met het gestuntel met zwangerschapstesten. De briljant geschreven commentaarstem en de dialogen van Juno (Ellen Page) toveren meteen een glimlach op alle gezichten. Weinig filmpersonages hebben mij ooit zo smakelijk doen lachen als Juno MacGuff, of zo moeiteloos mijn hart gestolen.

Het scenario is van Diablo Cody, een jonge vrouw wier levensgeschiedenis zelf op een film lijkt. Ze verzon slogans voor een reclamebedrijf, kapte daarmee om als stripper aan de slag te gaan en werd bekend met een geestige blog op het internet over haar belevenissen op de stripteaseplanken. Kennelijk doe je daar veel levenswijsheid op, want het scenario is even wijs en menselijk als het grappig is.

Tussen alle humor door groeit Juno als personage: van een prettig gestoord frank meisje tot een pittige en - op haar eigen vreemde manier - wereldwijze meid, die toch ook breekbaar als een kind blijft.

Cody en de regisseur Jason Reitman (Thank you for smoking) laveren vrolijk tussen alle clichés door. Neem nu Juno's vader (J.K. Simmons) en stiefmoeder (Allison Janney): wanneer hebt u nog een tienerfilm gezien waarin begripvolle en verstandige volwassenen voorkomen? Het moment dat Juno hen 'het' nieuws brengt, zou wel eens een klassieke scène kunnen worden.

Opvallend is ook de vrijmoedige en ongecensureerde taal. De fucks en de dicks vliegen vrolijk in het rond, nu eens niet uit vulgaire provocatie maar gewoon omdat tieners zo praten. Dat niemand daarover valt, en dat de film in de VS toegankelijk is vanaf dertien jaar en via mondreclame tot een kijkcijferkanon is uitgegroeid, zegt veel over de liberalere wind die nu al door de VS waait. In Hollywood zijn de dagen van George W. Bush en het neoconservatisme geteld.

Juno ontmoet de kandidaat-adoptanten en beide partijen zijn in de wolken. (De verrukte vrouw, ogend naar Juno's buikje: hoever sta je? Juno, zonder verpinken: 'vijfde jaar middelbaar'). Het zijn twee knappe yuppies: een erg jongensachtige man (Jason Bateman) en een naar een kind smachtende vrouw (Jennifer Garner). Ook deze personages, hun angsten en hun dromen zijn uitstekend uitgewerkt: ze zouden gerust een eigen film waard zijn. Zelfs de kleinere bijrollen zijn niet van bordkarton.

Maar de show wordt schijnbaar moeiteloos gestolen door Ellen Page. Twintig is ze amper, de Canadese actrice die doorbrak met Hard Candy. Ze is aantrekkelijk, zonder een adembenemend fotomodel te zijn en ze heeft onfatsoenlijk veel talent, wat ze etaleert in zowel de komische als in de serieuze scènes. Voorspellen dat zij een hele grote wordt, is niet moeilijk.

Juno is dus tegelijkertijd slim, grappig, wijs, hartverwarmend, eigentijds en honderd procent origineel. En alsof dat allemaal nog niet genoeg is, drijft de film op een puike soundtrack met leuke gitaarsongs van Kimya Dawson. Het verzoent een mens weer helemaal met het doorgaans zo zwakke en voorspelbare genre van de highschoolfilm.


DS, 06-02-2008 (steven de foer)

__________________
"Never argue with an idiot, they'll just bring you
down to their level and beat you with experience." (c)TB

Juno is een film die ik met de klas van het vijfde middelbaar verplicht heb gezien in het fotomuseum in functie van het filmfestival. Ik ben naar de film vertrokken met enige gemengde gevoelens omdat deze films niet altijd aanspreken, maar ik heb mijn mening grondig moeten herzien.
De film sprak mij vanaf het begin aan omdat het eigenlijk gaat over een tienerzwangerschap door een grote fout: condooms vergeten! Dit is iets wat eigenlijk zeer nauw aansluit bij zowel mijn eigen leefwereld, als die van de leerlingen waar ik later aan zal lesgeven. Het verhaal gaat dan verder met de ontwikkeling van het hoofdpersonage, Juno en de manier waarop zij in de wereld staat met haar zwangerschap. Ze kiest uiteindelijk voor adoptie, waarbij ze vooral interesse lijkt te hebben in de man van het adoptiepaar, terwijl de vrouw enkel bezig is met voorbereidingen voor de baby. Dit laatste zorgt er ook voor dat het gezin uit elkaar gaat. Juno komt uiteindelijk terug samen met de jongen die ervoor zorgde dat ze zwanger is geraakt, wat eigenlijk een mooi einde is (jammer genoeg zonder kindje).
De film haalt eigenlijk veel aspecten aan die ook aansluiten bij de leefwereld van de jongeren, en waarmee je dus zowel vakgebonden als vakoverschrijdend aan de slag kan gaan in lessen om bepaalde factoren toe te lichten of visueel te ondersteunen. Niet enkel VOET, maar zelfs ook bepaalde Westerse waarden en normen worden hierbij aangesproken, wat toch belangrijk is om als leraar met je leerlingen mee te geven!