Het Amerikaanse meisje Mackenzie Moretter lijdt aan het Sotos syndroom waardoor ze vertraging opliep tijdens haar ontwikkeling. Het zorgt er ook voor dat het tienjarig meisje problemen heeft met sociale vaardigheden. Dat werd afgelopen weekend pijnlijk duidelijk toen niemand van haar klasgenootjes op de uitnodiging van haar verjaardagsfeestje wou ingaan.

Gelukkig heeft het meisje wel een prachtige moeder die het heft in eigen handen nam en een oproep op facebook plaatste. Met resultaat, uiteindelijk kwamen honderden verrassingsgasten opdagen voor haar feestje.

Het feestje mocht zelfs doorgaan in het stadspark van Shakopee, waar het lokale bestuur ervoor zorgde dat alles in goede banen verliep. Het kleine stadje riep gisteren ook uit tot “Mackenzi Moretter Day”, tot grote vreugde van het kleine meisje en haar zichtbaar geëmotioneerde moeder.

Bron: http://www.standaard.be/cnt/dmf20150419_01637310
Eigen mening: Dit bericht gaat de hele wereld rond. De klasgenootjes van het meisje willen niet naar haar feestje komen, honderden vreemde mensen wel.
Erg triest voor het meisje dat haar klasgenootjes niet kwamen. Maar ze zijn wel op hun plek gezet door de mama van Mackanzie, zij heeft ervoor gezorgd dat honderden vreemde mensen op Mackanzie haar verjaardagsfeestje waren.
Hierdoor merk ik dat kinderen heel gemeen kunnen zijn tegenover elkaar.

Volgens mij speelt de school hier ook een rol in. Zij moeten hierop reageren. Zij moeten ervoor zorgen dat de zieke Mackanzie zich goed voelt in de klas en dan haar klasgenootjes haar accepteren.
Maar natuurlijk zijn ook de ouders van de kinderen in fout vind ik. Wanneer ik vroeger gevraagd werd voor een verjaardagsfeestje dan ging ik altijd, behalve als we als iets andere van tevoren gepland hadden. Niet meer dan normaal denk ik.

Hopelijk heeft Mackanzie een heel leuke verjaardag gehad en zullen haar klasgenootjes de volgende keer wel gaan.

Artikels als deze hebben steeds 2 kanten.
De hartverwarmende kant waarbij iedereen hun steun betuigt aan het meisje en iedereen vol lof is over de vreemden die kwamen opdagen.
De berispende kant waarbij de klasgenoten en diens ouders plots de leprozen van de maatschappij zijn en we ons heugelijk voorbereiden op hun lynchpartij.

Na even vluchtig de commentaren door te nemen, wijden de meeste mensen merkelijk meer woorden aan de 2de kant het verhaal. Nauwelijks op een positieve wijze.

De realiteit is dat we kinderen niet kunnen dwingen om vriendjes met elkaar te zijn. Om even de advocaat van de duivel te spelen en het meisje uit de slachtofferrol te tillen: het Sotos syndroom heeft als mogelijke symptomen mentale retardatie en opmerkelijke vertoningen van agressie. Zaken waarvan we niet met zekerheid kunnen zeggen dat het hier van toepassing is, maar evenmin kunnen we het ontkennen aangezien de kranten er geen woord over reppen. Dit zou ons kunnen helpen om te sympathiseren met de klasgenoten, mijn god, dat zou waanzin zijn.

Het is niet alsof de ouders van haar klasgenoten gezamenlijk bijeengekomen zijn in een obscure kerker ter ere van Lucifer, om zo haar verjaardag te boycotten. Dit is gewoon een extreem onfortuinlijk geval waarbij de verschillende keuzes van individuen hebben geleid tot een schrijnend resultaat.

Toegegeven, verjaardagen waren in mijn jeugd ook zaken waar je soms uit beleefdheid naartoe ging. Maar ik kan begrip opbrengen voor ouders die toch toegeven aan hun kinderen wanneer zij niet naar het feestje willen van de persoon in kwestie. Iedereen hanteert zo zijn eigen interpretatie van verjaardagsfeesten; voor sommigen is de aanwezigheid elementaire beleefdheid terwijl het voor anderen als vrijblijvend beschouwd wordt. Ondanks de ganse toestand simpelweg schrijnend is, vind ik het wel nodig om het te relativeren langs de andere kant van het verhaal.
Het zijn immers de mensen aan deze kant van het verhaal, die we nu als maatschappij schaamteloos aan de schandpaal aan het hangen zijn.

Ook nog een gedachte waar niet over gesproken wordt:
Beeld eens in wat voor een fantastische dag dat meisje voor de boeg gaat hebben, wanneer zij terug een nieuwe schooldag tegemoet gaat na dit alles.
Dit nieuws is in een mum van tijd wereldwijd gegaan. Ze was kennelijk al niet populair, en nu mag ze terug in een klas gaan zitten dat door de wereld op de vingers is getikt. Misschien wel een boeiende hypothetische situatie om als leraar over na te denken.
De media mag het wel eens rustiger aan doen met deze feelgood-verhalen.