Ik ben helemaal akkoord met de mening van Eva!
Soms is het ook zo dat kinderen bij een verlies te gedesillusioneerd zijn om te beseffen hoeveel zoiets wel niet voor hen kan betekenen, waarna zij enkele dagen/maanden later spijt kunnen krijgen. Indien dit het geval is kunnen zij steeds op hun beslissing terugkomen en toch de dierbare een beetje bij zich houden.

Ook over de tweede regeling ben ik het eens met Eva. Stel je nu voor dat een oude dame haar hele leven aan de zee heeft geleefd maar op haar 86ste is moeten verhuizen naar een rusthuis helemaal uit de buurt, omdat het alleen niet meer ging. Als zij daar dan zou sterven zou men haar ook daar moeten begraven, hoewel al haar dierbaren en vrienden aan de zee zijn begraven. Dan kan het toch erg veel voor haar betekenen aan de zee te kunnen worden begraven? Dicht bij haar overleden man,...

Het onderste geval dat ik heb genoemd gaat over mijn eigen Bomma, zij is nu aan het proberen het te regelen dat ze aan de zee zou mogen worden begraven. Maar dit is allemaal niet zo simpel, en waarom? Omdat ze nu toch al -O jee?- 2 maanden in een rusthuis woont. Ze heeft 86 jaar aan de zee gewoond?! Wat is dan toch het probleem,...

Hoewel ik er echt kapot van zou zijn moest ze sterven, hoop ik voor haar dat ze het kan regelen! Dat zou voor mij, en de hele familie, toch ook al een hoop betekenen.