U maakt het alleen maar erger

Het kwaad dat journalisten kunnen aanrichten


Ruim drie jaar geleden verloor journalist TIMOTHY VERMEIR zijn zoontje Corneel in het kinderdagverblijf Fabeltjesland. Behalve het zware leed dat Kim De Gelder aanrichtte, waren er ook nog de wonden die geslagen werden door het brute gedrag van sommige journalisten.
Iets meer dan drie jaar geleden stortte mijn wereld in, net zoals die van vele anderen. Mijn zoon werd vermoord in kinderdagverblijf Fabeltjesland in Dendermonde. Het ergste wat je kan overkomen, en dan kwamen zij, en ze maakten het nog erger.

In het zaaltje in het crisisopvangcentrum waar mijn vrouw, enkele familieleden en ik opgevangen werden de eerste uren – weg van de ouders die beter nieuws te horen kregen – kreeg ik het eerste telefoontje van een journalist. Ik weet niet meer hoe het precies was geformuleerd, maar het kwam er op neer dat hij of zij wilde weten hoe we ons voelden.

Nadien, in een politiecombi op weg naar de begrafenisondernemer waar we onze zoon konden zien, nog telefoon. Een eerste reactie? Terwijl we in de toonzaal van de begrafenisondernemer stonden te wachten: opnieuw. Maar ook het bericht dat journalisten bij ons in de straat aan het aanbellen waren, op zoek naar een geboortekaartje. Ik kreeg een telefoontje van een lokale journalist waarmee ik enkele dagen voordien nog collegiaal aan de toog had gezeten. Hij vroeg me nu of ik hem geen fotootje kon bezorgen. Onze zoon was nog geen vijf uur dood.

Nadien nam ik mijn gsm niet meer op, uit schrik weer eens een journalist aan de lijn te krijgen, die weer eens dezelfde vragen zou stellen. Het gevolg? Ik heb op die manier enkele journalisten weten te ontlopen, maar ook enkele zeer goede vrienden, die al hun moed bijeen hadden geraapt om ons een hart onder de riem te steken. Ze stamelden dan maar wat op mijn voicemail.

Hekken met plastic folie

Wij hebben drie jaar geleden niet het afscheid kunnen nemen zoals we dat zelf wilden. Ingewikkelde systemen werden bedacht door de fantastische mensen van de politie en het Rode Kruis met het doel buitenstaanders buiten te houden. Via de communicatieverantwoordelijke van de stad Dendermonde lieten we weten dat we geen pers wilden. En nog heeft de politie minstens één persfotograaf moeten wegjagen van het terrein van het crematorium, ondanks het uitdrukkelijke verzoek gerust gelaten te worden. Wij namen afscheid op het kerkhof, omringd door hekken met plastic folie, want altijd is er wel één iemand die een raam met zicht op het kerkhof uitleent aan een fotograaf met telelens.

Als je meer energie moet steken in het afweren van opdringerige media dan in het verwerken van het verlies, dan is er iets mis. De eerste week waren we continu op onze hoede voor fotografen, en hoopten we met heel ons hart dat er nergens een verdwaalde babyfoto op een redactie zou belanden. Een hart dat op dat moment eigenlijk met andere dingen zou moeten bezig zijn.

‘Maar we geven alleen maar wat de mensen willen lezen en zien.' Ik ken het argument, dat waarschijnlijk ook gebruikt is door de journalisten van News of the World, maar het houdt hier geen steek. Journalisten – ik ben ook journalist – moeten hun werk doen, en moeten informatie brengen aan lezers, luisteraars en kijkers. Maar dat is geen vrijgeleide om zonder scrupules, zonder respect en zonder ook maar de minste blijk van medeleven mensen te blijven bestoken tijdens de moeilijkste uren van hun leven en foto's uit hun privécontext te halen en op de voorpagina te zetten.

Zo kan het ook

Voor alle duidelijkheid: wij wilden niet in de media, en wilden ook niet dat er foto's van onze zoon zouden verschijnen, maar dat is een persoonlijke beslissing. Er zijn mensen die dat wel willen, die daar troost uit halen, en daar is niets mis mee. En, er zijn uiteraard – en gelukkig – ook journalisten die hun werk op een heel correcte manier doen, zo mochten we ervaren. Een televisiejournalist stuurde een sms of hij mocht bellen. Hij kreeg een vriendelijk antwoord dat we dat liever niet hadden, en stuurde terug dat hij daar begrip voor kon opbrengen. Zo kan het ook.

Vandaag nemen in Lommel tientallen mensen afscheid, en zijn het andere ouders die door deze hel gaan, maar het zijn dezelfde journalisten die die hel nog erger maken dan hij al is. Er is niets dat meer ingrijpt in je persoonlijke leven dan een kind verliezen, er is geen moment dat je kwetsbaarder, weerlozer bent. Dat was zo in Dendermonde, en dat is zo in Lommel en Heverlee, en op elke andere onheilsplek. Beste journalisten, laat die mensen in hun verdriet. U maakt het alleen maar erger.


DS Onlline, 21.03.2012 (Timothy Vermeir)

Hopelijk laten de journalisten dit artikel goed doordringen en staan ze eens stil bij hun schandelijke gedrag en de schade die ze daarmee aanrichten. Zowel de busramp in Zwitserland als het schietincident in de joodse school hier in Toulouse hebben mij nogmaals doen beseffen dat het hoog tijd is om de journalisieke deontologie op punt te stellen, en zeker om de heersende regels niet langer met de voeten te treden. Journalisten moeten relevante informatie brengen, rouwende mensen een micro in hun gezicht duwen en dat vervolgens op de nationale zenders uitzenden hoort daar absoluut niet bij...

Prima bijdrage vanuit Toulouse!
Inmiddels weten ze daar spijtig genoeg ook waarover de auteur het hier heeft...

__________________
"Never argue with an idiot, they'll just bring you
down to their level and beat you with experience." (c)TB

Student slipt en valt 70 meter diep in ravijn

Corentin Jacques (27), een beloftevolle doctoraatsstudent psychologie uit Louvain-La-Neuve, is donderdagavond in het Franse Saint-Marcellin om het leven gekomen na een val. Hij verloor zijn evenwicht op een smalle weg en stuikte 70 meter naar beneden.
Het tragische ongeval gebeurde in de vallei van Ruzand, in de buurt van de Franse stad Grenoble. Corentin Jacques bracht er de laatste week van de paasvakantie door met de familie van zijn vriendin. Het gebied staat bekend voor zijn avontuurlijke wandelingen langs watervallen.

Donderdag hadden Jacques en zijn schoonfamilie een lange wandeling gepland. Volgens een lokale politiecommissaris begon het in de late namiddag zeer hard te regenen en te waaien. Omstreeks 19uur liep Jacques achteraan de groep met zijn schoonbroer. Ze hielden even halt om te schuilen voor de regen, maar plots liep het mis. Jacques gleed uit en viel het ravijn in. Hij had geen schijn van kans na een val van liefst 70 meter.

Zoektocht gestaakt

Zijn schoonbroer rende nog tot het naburige politiekantoor, maar hulp kon niet meer baten. Tot drie uur 'snachts probeerden de hulpdiensten zijn lichaam te lokaliseren. De zoekactie moest door het slechte weer worden gestaakt. Gisterochtend werd zijn lichaam dan toch gevonden.

De twintiger kon teren op een uitgebreide kennissenkring in universiteitsstad Louvain-La-Neuve. Hij was een beloftevolle doctoraatsstudent psychologie met tal van publicaties op zijn actief. Hij heeft ook in het Amerikaanse Stanford gestudeerd. Hij voetbalde jarenlang in zijn thuisdorp, het Luxemburgse Athus.

De ouders van Corentin Jacques vertrokken gisterochtend in allerijl naar Frankrijk.

Bron: http://www.nieuwsblad.be/article/de...icleid=D33OOH7L

Ik was dit trieste verhaal net aan het vertellen aan een vriendin toen ze me zei dat ze het al in de krant gelezen had. Ze stuurde me het artikel door en ik kon mijn ogen niet geloven. Het artikel was in de krant vergezeld van een foto van het zogezegde slachtoffer. Ik heb geen idee wie er op die foto staat, maar het is in ieder geval niet Corentin. Bovendien was hij ook geen doctoraatsstudent psychologie, maar een gediplomeerde kunsthistoricus. En op het moment van het ongeval was hij enkel met zijn schoonbroer op stap, de rest van de familie was in hun vakantiehuis gebleven om het huwelijk van zijn schoonvader voor te bereiden.

Oproep aan de journalisten: als jullie je bemoeizucht echt niet achterwege kunnen laten bij zulke delicate privé-kwesties, zorg dan tenminste dat de informatie correct is. Voor de naasten van het slachtoffer is dit een zoveelste steek door hun hart. Opnieuw: jullie maken het alleen maar erger. Dit is schaamteloos en onaanvaardbaar

Ik kan er mij echt enorm in opwinden hoe er wordt omgegaan met drama's zoals het Kim de Gelder-drama en ook nu onlangs het busongeval in Zwitserland..
De radiozender MNM deed ok oproep om sms'jes te verzenden om de ouders "een hart onder de riem" te steken. Uiteraard verdient MNM hier geld mee. Ik vind dit gewoon misbruik maken van de situatie.
Zulke drama's zijn erg, begrijp me niet verkeerd, maar ik begrijp niet dat dit altijd zo moet uitgesmeerd worden in de media. Ouders en familieleden hebben hier echt geen boodschap aan, laat staan een steun. Laat deze mensen onderling hun verdriet verwerken, samen met hun familie en vrienden. Het is zo al moeilijk genoeg.

Laatst, met het busongeval in Zwitserland, heb ik me blauw geërgerd aan de media-aandacht.
De ouders hadden net het verschrikkelijke nieuws gehoord. Er was een kans dat hun zoon of dochter er niet meer was. Iets erger bestaat er niet voor een ouder.
Maar nog geen twee minuten later kregen ze al een microfoon onder hun neus geduwd. "Een kleine reactie op dit verschrikkelijk nieuws, alstublieft." Dit is ronduit cynisch, niet?
Begrijp me vooral niet verkeerd, ik vind al deze drama's verschrikkelijk. Maar laat deze mensen in alle rust en stilte rouwen, met de mensen die hun nauw aan het hart liggen. Gaat het voor de ouders minder erg worden als ze van een onbekende uit Hupeldepup steun krijgen? Ik denk het niet! Wat kunnen wij meer zeggen dan zij al weten? De gewone mens op de straat kan wel zeggen: "Ik vind dit hele voorval erg voor jullie. Ik wil mijn steun betuigen." Maar weten deze mensen echt wat de ouders meemaken? Weten ze wat de ouders missen? Die mensen missen geen meisje dat elke morgen met een lach opstaat. Ze missen geen drukke zoon, die vorige week nog de ster van het voetbal veld was.

Verder leeft heel het land mee met deze mensen die hun kind verloren. De koning komt op bezoek en veel trilalaatjes en trilalietjes. En wat met de mensen die ook hun kind zijn verloren in minder spectaculaire omstandigheden? Waarom krijgen deze mensen geen steun van de koning? Waarom wordt hun kind niet uitgebreid besproken in alle journalen?

Mijn mening is dan ook dat de media feiten mag weergeven, maar geen mensen onnodig lastigvallen. Met deze feiten zullen ze ook wel geld verdienen. Ze hoeven daarom toch niet alle leed van de betrokken mensen in hun uitzending uitsmeren?
Media, laat mensen met pijn met rust en geef juiste feiten weer!