Merkel zet de norm

Guy Tegenbos


Duitsland, dat economisch, budgettair en financieel stukken gezonder is dan België, kreeg gisteren van Angela Merkel een besparingsplan cadeau om u tegen te zeggen. Van nu tot 2014 gaat ze 80 miljard euro besparen.


In het Verenigd Koninkrijk, dat er erger aan toe is, timmert premier David Cameron ook aan zo'n plan.

En in Nederland draait de verkiezingscampagne helemaal rond de besparingen; en het zijn daar niet de partijen die besparingen afwijzen, die in de lift zitten.

Bij ons vormt de noodzaak aan besparingen en saneringen het tweede thema in de verkiezingscampagne, na het communautaire. Alleszins in Vlaanderen. In Franstalig België is er minder ‘sense of urgency'.

Of Merkel de juiste keuzes maakte, wordt door velen, maar niet door iedereen beaamd. Sommigen bepleitten een meer groeigerichte strategie.

Maar of het de juiste keuze is voor Duitsland of niet, zodra Merkel de keuze gemaakt heeft, moeten wij volgen. Merkel en Duitsland zetten de norm. Wij konden sowieso niet zonder besparingen, nu zeker niet meer.

Onze overheidsschuld heeft opnieuw de 100 procent van het bbp bereikt. En op dat fenomenale bedrag betalen we nu al 1 procentpunt rente méér dan Duitsland. Deels door onze politieke instabiliteit.

Duitsland is bovendien al aan zijn tweede golf saneringen toe, terwijl wij nog aan de eerste moeten beginnen. Duitsland en Nederland beslisten ook al de pensioenleeftijd te verhogen tot 67 jaar; hier zijn er nog die het brugpensioen op 50 en 52 willen handhaven.

De saneringsinspanning die na de federale verkiezingen moet volgen, zal ingrijpend zijn. Het bedrag ligt zelfs al vast. We hebben niet zelf te kiezen, Europa heeft dat al voor ons gedaan: 22 miljard euro.

Maar dat blijft abstract. Het laat toe dat sommige partijen en overheden melden ‘dat dit nog veel toelaat', terwijl anderen zeggen ‘dat niets nog zal kunnen'.

Wat is de waarheid? Wat betekent dit concreet?

De specialist van de openbare financiën, professor Wim Moesen (KU Leuven), zegt het simpel. En zit het dichtst bij de waarheid. De uitgaven van al onze overheden samen bedragen vandaag 187 miljard euro. Als ze verder groeien zoals de afgelopen jaren, lopen ze in 2015 op tot 228 miljard: jaarlijks pakweg 2 procent economische groei en 2 procent inflatie.

Ze mogen van de EU maar 206 miljard bedragen in 2015: 22 miljard minder, maar nog 19 miljard meer dan vandaag. De peer is dus in tweeën gesneden.

Dat laat toe een handig criterium af te leiden. In principe kan men alle uitgaven indexeren, maar niet meer dan dat. Als er iemand meer wil krijgen of geven, moet men iemand anders vinden die dat betaalt.

Dat is duidelijk. Meer geld voor de witte sector? Ja? Bij wie gaan we dit dan halen? Niet besparen op Cultuur? Wie zal dan wel betalen?

Dat criterium is duidelijker dan de verbloemende of de afschrikwekkende verkiezingsuitspraken.


DS, 08-06-2010 (Guy Tegenbos)

__________________
"Never argue with an idiot, they'll just bring you
down to their level and beat you with experience." (c)TB