Ik heb maandag 7 januari op acht een documentaire gezien genaamd 'dox: football rebels'. Toen ik enkel de titel gelezen had dacht ik dat het over hooligans ging gaan of rebelse spelers zoals Mario Balotelli maar niets is minder waar. Het was een documentaire over Didier Drogba, Carlos Caszely, Rachid Mekhloufi, Predrag Pasic en Socrates. Het is een documentaire over voetballers die niet enkel denken aan vrouwen, geld, merkkledij en dure auto's maar wel aan hun afkomst, de problemen in hun land of stad van geboorte en zij zijn de spelers die durfde opkomen voor deze problemen. De spelers die hun carrière op het spel durven zetten voor hun land vrede en democratie te brengen.

Iedereen die de voetbal volgt kent Didier Drogba, de bekende Chelsea aanvaller die England verlaten heeft om in China te gaan voetballen. Omdat hij in China veel meer geld verdiende dan in England dachten vele mensen dat hij een typische voetballer was. Eerst een carrière opbouwen en vanaf je 30-32 jaar naar een slechtere voetbalcultuur gaan waar je veel meer kan verdienen. Maar mensen die zeggen dat hij enkel aan zichzelf en aan het geld denkt weten niets van Didier Drogba want hij was degene die huizen liet bouwen in zijn dorp zodat iedereen een stenen huis had. De inwoners van Ivoorkust dachten dat hij enkel aan zijn dorp dacht en dat de rest van Ivoorkust een ver van zijn bed show was maar dat was ook niet waar. In 2005, toen hij aan zijn top zat, waren er rellen in Ivoorkust tussen Noord en Zuid. Drogba zei in een interview na het plaatsten voor het WK 2006 dat de mensen elkaar moesten vergeven omdat als ze samenwerken verder kunnen geraken zoals het nationale voetbalelftal. Toen hij de gouden bal won in 2007 wou hij deze tonen in Bouake, een stad in het Noorden. Deze lag in het gebied van de rebellen. In diezelfde stad speelde ze een oefenwedstrijd tegen Madagaskar. Dit liet de mensen inzien dat ze van een andere stam waren maar wel van hetzelfde land. Deze actie van Drogba heeft voor meerdere jaren van fysieke vrede gezorgd.

De tweede ex-voetballer die zijn verhaal komt doen is Carlos Caszely. Hij was een voetballer voor een Spaanse ploeg en was ook kapitein van het Chileense voetbalelftal. Hij is ondertussen al een oudere man en vertelt over zijn verzet tegen de staatsgreep van 1973. Zijn vormen van protest waren gericht tegen de nieuwe dictatuur en de nieuwe president. Hij toonde zijn verzet door de president geen hand schudden, filmpjes verspreiden over hoe slecht de dictatuur is en niet willen voetballen omdat de president kwam zien. Hij wist wel te zeggen dat hij dit verzet enkel ongestraft kon doen omdat hij onder contract stond bij een Spaanse club die hem een hand boven het hoofd hield. Door zijn verzet kwamen de mensen van Chili in opstand en kwam er een stemming waarbij president Augusto Pinochet verloor en van de troon gestoten werd.

Het derde verhaal gaat over het leven van Rachid Mekhloufi. Hij was een professionele voetbalspeler in 1958. Hij speelde voor Saint Etienne en kwam uit een land dat toen nog niet bestond, Algerije. Hij toonde verzet door samen met 10 andere Algerijnse voetballers naar Algerije te reizen voor daar mee verzet te bieden tegen de Franse bezetters. Zij vochten niet met wapens maar met hun voeten. Ze reisden heel de wereld rond met een bus om voetbal matchen te spelen tegen nationale elftallen. Het geld dat ze met deze matchen verdiende stuurde ze op naar de verzetsleden zodat deze verder verzet konden bieden tegen de Franse bezetter.

De voorlaatste speler die aan bod komt is Predrag Pasic. Hij was een Bosnische voetballer geboren in Sarajevo. Zijn carrière begon in 1975 en eindigde in 1992. Toen hij begon met voetballen was Sarajevo een vredige stad waar de vier grote godsdiensten, Jodendom, Islam, Katholieke en orthodoxe kerk, er in vrede samenleefden. Toen in 1992 de belegering van Sarajevo begon had hij de kans om de stad te verlaten maar dat deed hij niet. Hij bood verzet door de jaren van belegering in de stad te blijven en daar richtte hij een voetbalschool op om de kinderen van Sarajevo een vorm van bezigheid en ontspanning te bieden tijdens de belegering. De kinderen die bij hem op de voetbalschool zaten tijdens de belegering vertelde de documentairemaker dat dankzij hem ze deze hel volgehouden hebben. Het was een vorm van vrijheid die hen afleidde van de harde werkelijkheid.

De laatste speler die aan bod komt is Socrates. Hij was een Braziliaanse voetballer in het jaar 1980. Brazilië was in 1980 een dictatuur en Socrates bood verzet. Hij was niet de beste Braziliaanse speler ooit, zeker niet, maar wel de opvallendste zeggen de mensen in het interview. In 1980 waren de voetballers in Brazilië geen vedette maar goed betaalde slaven. Ze moesten doen wat de dictatuur hun zei en ze moesten het volk ontspanning aanbieden. Dit veranderde toen ‘democracia Corinthiana’ kwam. De drie topmensen van toen ‘democracia Corinthiana’ waren Socrates, een 19-jarige rebel die al meerdere malen gepakt was met marihuana, Wladimir, een zwarte speler die niet enkel sympathiek maar ook heel intelligent was en Asilson Monteiro Alves, een socioloog van de universiteit van Sao Paulo die directeur van de ploeg werd. Deze drie personen hadden maar één doel en dat was dat het dictatuur moest vertrekken. Voor ze aan verzet konden beginnen tegen hun land moesten ze eerst zorgen voor democratie in hun club. Dit deden ze door elke speler, trainer, dokter, masseur, steward,… één stem te geven. Elke keer als er iets beslist werd mocht iedereen stemmen en dan won de meerderheid. Ze stemde voor de meest kleine dingen. Zo stemde ze bijvoorbeeld voor te zien of de bus mocht stoppen omdat iemand moest plassen. Volgens hun was dit geen kwestie van ideologie of politiek maar eerder een symbool voor de mensen van Brazilië. Volgens de Brazilianen van die tijd was Socrates de Che Guevara van Brazilië. In hun tijd waren de spelers van Corinthians de anarchisten van de voetbal volgens de mensen die de dictatuur steunde, maar in het echt waren ze de droom van de Brazilianen. Socrates kwam met het idee om op de truitjes van de voetballers te zetten ‘stem de 15de’ i.p.v. de naam van de sponsor. Omdat hij wist dat de mensen schrik zouden hebben om te gaan stemmen. Volgens de statistieken zijn 17% meer mensen gaan stemmen door deze actie dan zonder. De regering verloor de stemming. Het mooie aan het verhaal volgens een journalist is dat de voetballers niet zeiden voor wie ze moesten gaan stemmen, maar dat ze moesten gaan stemmen. En dat is echte democratie.

Na deze reportage gezien te hebben vroeg ik mezelf af of de voetballers in deze tijd dit ook nog wel doen. De eerste speler aan wie ik moest denken was onze eigen Vincent Kompany. Hij doet niet zo één extreme actie met wat hij voor altijd herinnerd zal worden zoals de spelers van deze reportage, maar is toch trouwe sponsor van SOS kinderdorpen en wilt de jeugd van Brussel toch een kans geven om ontspanning te vinden in voetbal door verschillende projecten te steunen. Ik vind het belangrijk dat boegbeelden van de huidige maatschappij opstaan voor deze wereld en niet enkel denken aan hun portemonnee en hun verlangens maar ook aan hun afkomst en hun regio. Voetballers zoals een Jonathan Legear die enkel denken aan hun mooie auto’s en zich niets aantrekken van de regels van de maatschappij zijn niet de rebellen van het voetbal maar de rotte appels in mijn ogen.

Deze documentaire is echt een aanrader voor elke voetbalfan en voetballer zodat ze zien dat voetbal meer is dan enkel ontspanning in het weekend.

bron: http://www.acht.tv/nl/programmas/docu/rebels/
trailer: http://www.youtube.com/watch?v=JM_DIO1695A

Ik dank u Wannes.
Het valt echter wel heel hard op dat er minder activiteit gebeurt op actualiteit.org, best jammer want ik wil op de hoogte blijven nu met al die examens van pav die er aan komen.

__________________
Ik volg de actualiteit, maar volgt de actualiteit mij ook?