Tijd is rijp voor moed


Eerst het kinderlijke maar aanstekelijke enthousiasme over het vele opgehaalde geld in de slotshow van 'Music for Life' in Gent. En meteen daarna het gezemel rond de kersttafel over de lamentabele politieke toestand. Het contrast kon niet groter zijn. Het positieve potentieel bij de bevolking is kennelijk onaangetast en toch was de voedingsbodem voor cynisme bij diezelfde bevolking zelden vruchtbaarder. Hoe kan die paradox worden overstegen met het oog op iets constructiefs?


Van de democratie kennen we allang de beperkingen, maar we verdedigen het systeem ritueel als het minst slechte van alle bestuursvormen. Instellingen die elkaar controleren, meningen die botsen, partijen die compromissen sluiten en een evenwicht dat uiteindelijk toch wordt bereikt. Niemand tevreden, maar ook niemand echt ongelukkig.

En nu lukt het gewoon niet meer. Het mechaniekje is stuk en het kan door geen van de aanwezige knutselaars weer aan de praat worden gebracht. De optelling van alle botsende en concurrerende belangen leidt simpelweg niet meer tot iets wat met goed fatsoen het algemeen belang kan worden genoemd.

De tijden zijn somber en niemand verwacht mirakels. We zullen al blij zijn als we in de heersende economische storm het essentiële van onze welvaart kunnen vrijwaren. En misschien zijn we zelfs bereid het met wat minder te doen en er toch niet te ongelukkig bij te worden. Wat weerhoudt de zes-zeven mensen die in onze federatie de dienst uitmaken een lijstje op te stellen van noodzakelijke acties en daar met open vizier in het parlement en voor de publieke opinie steun voor te vragen? De tijd is er rijp voor. Het is geen uitgemaakte zaak dat de kiezers straks uit balorigheid de hardste roepers achterna lopen. Voor zover een paar mannen en vrouwen de moed opbrengen een noodprogramma voor te leggen en het met kracht te verdedigen. Verkenner Wilfried Martens deed het in 1981 en werd de woestijn ingestuurd. Dat is het risico. Maar hij had toen wel gelijk en hij kwam terug.

Tactische beslommeringen versperren 27 jaar later opnieuw de weg. Leterme aast op revanche en werpt zo een slagschaduw over ieder christendemocratisch alternatief, zelfs op Jean-Luc Dehaene. Aan Van Rompuy moet je dat niet uitleggen. Open VLD beleefde een zalig moment toen de man van 800.000 zichzelf te gronde richtte, maar had vervolgens geen plan van aanpak. Voor Verhofstadt was het te vroeg en Dehaene binnenlaten was een te groot risico. Ideeënloosheid en oeverloos gejammer. Aan Franstalige zijde speelt het nu al anderhalf jaar aanslepende machtsspel tussen Reynders en Di Rupo. Van daar valt geen inspiratie te verwachten.

Het debat over verkiezingen in juni 2009 of pas in 2011 mist de kern. De kiezer zal het deze generatie politici toch nooit vergeven als ze deze spiraal niet kan stuiten. Niet over zes maanden en niet over drie jaar.


DS, 26-12-2008 (Bart Sturtewagen)

__________________
"Never argue with an idiot, they'll just bring you
down to their level and beat you with experience." (c)TB