Turkse vrouw heeft geen rechten meer

Canan Usta


Ik woon in Turkije. Een land dat in 1934, als een van de eerste, koos voor een algemeen kiesrecht. Vandaag is Turkije een land geworden waar vrouwen geen medezeggenschap meer hebben. Zonder een vrouw erbij te betrekken, heeft Turkije vorige week beslist om zich terug te trekken uit het Verdrag van Istanbul, het Europese vrouwenrechtenverdrag (DS 22 maart), omdat het de normen en waarden van Turks gezinnen zou ondermijnen. In een land waar de femicidecijfers en alle andere vormen van geweld tegen vrouwen elke dag stijgen, is dat angstaanjagend.

Ik woon in een land waar mannen hun (ex-)partner, dochter, vriendin of moeder mogen vermoorden, verkrachten of misbruiken zonder dat ze daarvoor bestraft worden. ‘Ik had zin om haar te vermoorden. Ze had me bedrogen. Ze luisterde niet naar me. Ze was alleen. Ze was zus en zo gekleed’, worden beschouwd als legitieme redenen om ermee weg te komen. De Turkse man heeft alle rechten van de Turkse vrouw in handen. Hij mag bepalen of zij mag leven. Dat is ook het beeld dat de overheid schetst. Hoe moeten vrouwen hun kinderen opvoeden in een samenleving waar ongelijkheid de norm is? Hoe moet een vrouw aan haar kinderen meegeven dat gelijkheid kan bestaan als de overheid hun het tegengestelde aanleert?

Als we willen dat geweld tegen vrouwen stopt in Turkije, is er een mentaliteitsswitch nodig van bovenaf. Die verandering en de afname van geweld zijn alleen mogelijk als we actief investeren in en openstaan voor de verdere ontwikkeling van cultuur en de jeugd. Zolang we de veranderingen die we willen in Turkse samenleving niet zien, is de enige oplossing voor de Turkse vrouw om in opstand te komen.


DS, 02-04-2021