Kloof met mensen zonder beperking groeit nog op vlak van inkomen en wonen

De situatie van mensen met een handicap is in tien jaar tijd verslechterd. Ze komen minder goed rond dan vroeger en zijn minder vaak eigenaar van een woning dan wie geen beperking heeft. "Het beleid moet een radicale ommezwaai maken."

"Personen met een beperking blijven nog altijd erg achtergesteld ten opzichte van de algemene bevolking." Dat stelt mensenrechtenorganisatie GRIP op basis van Vlaamse cijfers die ze opvroeg voor haar jongste 'Inclusiespiegel'. Daarin bundelt de vzw gegevens over werk, opleiding, wonen en inkomen. "Op geen van die domeinen kunnen we een bijster positieve evolutie aantonen", zegt woordvoerster Katrijn Ruts.

'De overheid investeert nog altijd te veel in voorzieningen die de segregatie bevorderen'
"De kloof die in 2006 op het vlak van opleiding bestond, blijkt in 2014 nog steeds dezelfde: het aantal personen met een handicap zonder middelbareschooldiploma is nog altijd dubbel zo groot, en het aantal dat afstudeerde aan een hogeschool of universiteit nog altijd dubbel zo laag. Ook de werkzaamheidsgraad blijft met 43,1 procent bij de personen met een handicap op nagenoeg hetzelfde niveau. We zien ook dat, wanneer werkgevers het moeilijk hebben, mensen met een beperking als eerste ontslagen worden. Vooral personen met de zwaarste handicaps geraken daarna moeilijk weer aan het werk."

Het meest alarmerend is de inkomenssituatie van personen met een beperking. "Als we kijken naar het aantal in de tweede laagste inkomensklasse en het aantal dat leeft in een huishouden dat moeilijk rondkomt, dan zien we dat het alleen maar erger wordt." Nog een indicator op dat vlak is de groep van personen met een handicap die zich een eigen woning kunnen veroorloven. Die groep is in tien jaar tijd gedaald, "terwijl personen zonder beperking net vaker een woonst kochten".

Hervorming

Conclusie: de tiende verjaardag van het VN-verdrag voor de Rechten van Personen met een Handicap, morgen, wordt in Vlaanderen een zwarte verjaardag. De rechten van personen met een handicap zijn hier niet of nauwelijks vooruitgegaan. Willen we dat veranderen, dan moet het beleid een radicale ommezwaai maken, vindt GRIP. "De balans die we opmaken, verbaast ons niet. De overheid investeert nog altijd te veel in voorzieningen die de segregatie bevorderen, en niet de inclusie." De vzw heeft het over tehuizen, beschutte werkplaatsen, buitengewoon onderwijs. "Het VN-comité heeft ons land twee jaar geleden al op de vingers getikt en gezegd dat we meer inspanningen moeten doen."


. ©DM
Het kabinet van minister van Gelijke Kansen Liesbeth Homans (N-VA) benadrukt dat er heel wat initiatieven genomen zijn, maar dat die nog geen weerslag vinden in de cijfers. "Sowieso komen ze aan bod tijdens de rondetafel, die volgend jaar georganiseerd zal worden." Minister van Welzijn Jo Vandeurzen (CD&V) benadrukt dat in januari "de grootste hervorming van start gaat die Vlaanderen ooit gekend heeft in de handicapspecifieke ondersteuning van zijn burgers. Die heeft net als prioriteit de inclusie van personen met een handicap te bevorderen." Met de hervorming moeten onder meer 30.000 volwassenen met een handicap zelf kiezen hoe en waar ze ondersteuning organiseren.

Bij GRIP is men niet overtuigd: "De hervorming surft op een foute logica: wie assistentie nodig heeft om mee te doen in de maatschappij moet familie, vrienden en vrijwilligers inschakelen en zelf betalen. Of ze doen dus niet mee. Dat zullen wij blijven zien in de cijfers over participatie, inkomen en armoede."

(bron: De Morgen 12/12/2016 http://www.demorgen.be/binnenland/a...maken-b5850f6b/)

Eigen mening:

Ik vind het zeer erg dat de gehandicapten eigenlijk nog steeds geen echt plaats krijgen in onze maatschappij. Vele mensen hebben nog steeds schrik voor mensen met een beperking en proberen hen nog steeds te vermijden. Men steekt ze liever in een instelling dat ze als 'last' thuis te hebben. Ik vind vaak dat het contact tussen de mensen en personen met een beperking zo klein mogelijk word gehouden. Ik denk dat mensen meer contact moeten zoeken met gehandicapte en leren begrijpen hoe hun leven gaat en hopelijk ook begrip en compassie krijgen. We moeten er mee leren samenleven, dat maakt het aangenaam voor ons maar voornamelijk voor hen.