Een bekering is (g)een must

Veerle Beel


De meeste Belgen die met een moslim trouwen, bekeren zich. Enkelen doen dat vol overtuiging, de meerderheid om de schoonfamilie gerust te stellen. Niet zo Karel, die met Nahima in het bootje stapte.


OUDERS van deze tijd bemoeien zich amper met de partnerkeuze van hun kinderen. Eén uitzondering: als het maar niet iemand is die een andere godsdienst belijdt! Onderzoek van Noël Clycq aan het Steunpunt Gelijke Kansenbeleid in Antwerpen (DS van 2 december 2006) wees uit dat die regel in beide richtingen geldt. Een Vlaming wil zijn dochter niet 'met een Marokkaan' zien thuiskomen, een Marokkaan hoedt zich ervoor om zijn dochter aan een Vlaming uit te huwelijken. Zelfs als ze allebei Belg en hier geboren zijn: niet de nationaliteit maar de godsdienst bepaalt de grens.

Vooroordelen te over. Wat als 'de Marokkaan' de kinderen ontvoert naar zijn land van herkomst of het Vlaamse meisje een hoofddoek opdringt? En waarom wil de Vlaamse man zich niet bekeren; neemt hij de relatie misschien niet ernstig?

Om ook voor de Marokkaanse wetgeving getrouwd te zijn, moeten beide partners de islam belijden. Daarom dringen nogal wat migrantenfamilies aan op een bekering. Het is vooral belangrijk voor Vlaamse mannen die met een islamitisch meisje trouwen: de godsdienstige opvoeding is volgens de traditie de taak van de man en de volgende generatie moet toch ook gelovig blijven. God verhoede dat de kleinkinderen varkensvlees eten, het is al erg genoeg dat ze de Marokkaanse taal amper spreken.

Volgens de Antwerpse psychologe Sultan Balli, zelf van Turkse afkomst, kunnen die angsten verklaard worden vanuit de migratiegeschiedenis van deze families: ,,De eerste generatie is afgesneden van haar eigen ouders, van haar verleden. Door hun zoon of dochter uit te huwelijken aan een Belg, vrezen ze ook afgesneden te worden van hun toekomst.''

Zonen of dochters die toch de overstap wagen, dreigen verstoten te worden. Al moet dat met een korrel zout worden genomen, meent Balli: ,,Er zijn compromissen mogelijk. Mijn ervaring is dat Marokkaanse en Turkse jongeren vaak veel moeite ondernemen om zo'n breuk met hun familie te voorkomen. De vraag is of de Vlaamse partner geduld heeft. Die ziet de partnerkeuze meestal als een individuele kwestie.''

Karel (52) en Nahima (42) zijn haast tien jaar getrouwd en hebben een dochter. Voor Karel is het zijn tweede huwelijk. ,,Het hielp dat ik geen jonge snaak meer was. Zo kon ik die hele heisa aan het begin van onze relatie wat relativeren.'' Zelf maakte hij er geen spel van in zijn familie. Op een dag nam hij Nahima gewoon mee naar het verjaardagsfeest van zijn broer. Zijn moeder schrok toch even.

Nahima: ,,Bij het afscheidnemen vroeg ze: 'Hoe heet je weer? Oei, da's een naam die ik nooit ga onthouden'. Ik vond wel dat hij zijn familie wat beter had mogen voorbereiden.''

Ze komt uit een klassiek migrantengezin en kwam in het spoor van haar vader naar België toen ze zes was. Al haar broers en zussen zijn 'Marokkaans' getrouwd. Zelf had ze altijd veel Belgische vrienden en vriendinnen. Die waren welkom bij haar thuis. Maar toen het menens werd met Karel, kwam het tot een breuk met haar moeder, die pas drie jaar later werd gelijmd. ,,Mijn moeder vroeg niet dat Karel zich zou bekeren. Ze vond dat hij daardoor toch geen echte moslim werd.''

Mohammed, de oudste broer van Nahima die de rol van de overleden vader op zich nam, liet haar vrij in haar keuze. Maar niet geheel van harte. ,,Hij zei: 'Je bent geen kind meer, we kunnen je niet tegenhouden'.''

Karel heeft nooit een bekering overwogen: ,,Het heeft mij een kwarteeuw gekost om mij van mijn eigen, oerkatholieke opvoeding los te maken. Dan zou ik mij toch niet in een ander keurslijf laten dwingen? En heeft zo'n bekering wel zin als je het toch niet meent? Trouwens, kan er nog van een gemengd huwelijk sprake zijn als één van beiden naar de andere kant moet overstappen? Moeten we elkaar niet tegemoet komen in het midden?''

En dus accepteert Karel dat Nahima en hun dochter naar de moskee gaan en geen varkensvlees eten. ,,Maar zelf eet ik graag een goed stukje hesp.'' Nahima zegt dat ze bang is geweest dat Karel hun dochter varkensvlees zou geven. Het werd bijna een symboolkwestie. Karel is dat niet van plan. Het meisje weet al dat er voedsel in huis is dat ze wel en niet mag eten. En als ze later naar varkensvlees vraagt? Karel: ,,Dat is een kwestie tussen onze dochter en Nahima. Niet tussen Nahima en mij.''

Nahima ziet overigens veel gelijkenissen in de beide families. ,,Ook Karels ouders zijn heel gelovig. Als ik hem hoor vertellen over vroeger, lijkt het of hij over mijn eigen jeugd bezig is.'' Zijn moeder vindt haar allang de ideale schoondochter en haar familie is opgetogen dat hun dochter Marokkaanse kinderliedjes zingt.


DS, 13-03-2007

__________________
"Never argue with an idiot, they'll just bring you
down to their level and beat you with experience." (c)TB