Artikels als deze hebben steeds 2 kanten.
De hartverwarmende kant waarbij iedereen hun steun betuigt aan het meisje en iedereen vol lof is over de vreemden die kwamen opdagen.
De berispende kant waarbij de klasgenoten en diens ouders plots de leprozen van de maatschappij zijn en we ons heugelijk voorbereiden op hun lynchpartij.

Na even vluchtig de commentaren door te nemen, wijden de meeste mensen merkelijk meer woorden aan de 2de kant het verhaal. Nauwelijks op een positieve wijze.

De realiteit is dat we kinderen niet kunnen dwingen om vriendjes met elkaar te zijn. Om even de advocaat van de duivel te spelen en het meisje uit de slachtofferrol te tillen: het Sotos syndroom heeft als mogelijke symptomen mentale retardatie en opmerkelijke vertoningen van agressie. Zaken waarvan we niet met zekerheid kunnen zeggen dat het hier van toepassing is, maar evenmin kunnen we het ontkennen aangezien de kranten er geen woord over reppen. Dit zou ons kunnen helpen om te sympathiseren met de klasgenoten, mijn god, dat zou waanzin zijn.

Het is niet alsof de ouders van haar klasgenoten gezamenlijk bijeengekomen zijn in een obscure kerker ter ere van Lucifer, om zo haar verjaardag te boycotten. Dit is gewoon een extreem onfortuinlijk geval waarbij de verschillende keuzes van individuen hebben geleid tot een schrijnend resultaat.

Toegegeven, verjaardagen waren in mijn jeugd ook zaken waar je soms uit beleefdheid naartoe ging. Maar ik kan begrip opbrengen voor ouders die toch toegeven aan hun kinderen wanneer zij niet naar het feestje willen van de persoon in kwestie. Iedereen hanteert zo zijn eigen interpretatie van verjaardagsfeesten; voor sommigen is de aanwezigheid elementaire beleefdheid terwijl het voor anderen als vrijblijvend beschouwd wordt. Ondanks de ganse toestand simpelweg schrijnend is, vind ik het wel nodig om het te relativeren langs de andere kant van het verhaal.
Het zijn immers de mensen aan deze kant van het verhaal, die we nu als maatschappij schaamteloos aan de schandpaal aan het hangen zijn.

Ook nog een gedachte waar niet over gesproken wordt:
Beeld eens in wat voor een fantastische dag dat meisje voor de boeg gaat hebben, wanneer zij terug een nieuwe schooldag tegemoet gaat na dit alles.
Dit nieuws is in een mum van tijd wereldwijd gegaan. Ze was kennelijk al niet populair, en nu mag ze terug in een klas gaan zitten dat door de wereld op de vingers is getikt. Misschien wel een boeiende hypothetische situatie om als leraar over na te denken.
De media mag het wel eens rustiger aan doen met deze feelgood-verhalen.