Einde ACW-verhaal

Paul Goossens


Als de traditie overeind blijft en de auditeur van de Raad van State wordt gevolgd, verliezen bijna 800.000 kleine spaarders van de christelijke arbeidersbeweging samen om en bij de 1,5 miljard euro. De waarborgregeling die de regering-Leterme uitwerkte in de slipstream van het Dexia-debacle voor de coöperanten van Arco, de financiële poot van de christelijke arbeidersbeweging, rammelt. Een vermogensbeheerder, die vlugger twittert dan een normaal mens kan denken, noemde het ‘goed nieuws voor de belastingbetaler'. ‘Dit is', zo vertelde hij de gazetten, ‘een goede zaak voor de rechtvaardigheid in onze samenleving.' Zou het? Is het rechtvaardig dat kleine spaarders, waar vermogensbeheerders niet eens de telefoon voor opnemen en die met bedrieglijke folders en praatjes werden misleid, nu door de wringer moeten en hun zuurverdiende centen kwijtspelen? Moeten ze boeten omdat ze niet wisten dat een coöperatief aandeel volgens de letter van de wet geen veilig spaarproduct is, maar risicodragend kapitaal? De Arco-coöperant heeft een sterker verhaal dan de Fortis- en Dexia-aandeelhouders, die heel goed wisten dat ze zich op glad ijs begaven.

Werden in de Arco-saga om en bij de 800.000 mensen bedrogen? Het heeft er alle schijn van en de weeë geur van goede bedoelingen en brave Vlaamsheid die rond de transacties hangt, versterkt dat vermoeden. Er rijst bijgevolg een ethisch probleem. Voor de christelijke arbeidersbeweging, die het gesjacher organiseerde, maar evengoed voor de hele samenleving. Een strafrechtelijk onderzoek is een noodzaak en in geval van schuld, moeten de verantwoordelijken op de blaren zitten. Als je al beboet wordt omdat je op de trappen van de kerk een broodje naar binnen werkt, is het niet abnormaal dat financiële gieren, die de onwetendheid en de naïviteit van de medeburgers verzilveren, worden aangepakt en gestraft. Een zwartrijder op de trein loopt meer risico dan de megalomane bankiers die Fortis deden zinken. De ceo's en bestuurders van banken en spaarkassen, ook die van de christelijke arbeidersbeweging, moeten (eindelijk) beseffen dat ze niet in een feuilleton van Dallas meespelen.

Is daarmee gerechtigheid geschied? Natuurlijk niet. De goedgelovige spaarder die te goeder trouw handelde, moet zijn spaarcenten terugkrijgen. De schuldigen straffen is één kant van de medaille, de bedrogen spaarders restitueren is de andere. De christelijke arbeidersbeweging moet de portemonnee openen en als dat niet volstaat, moeten Belfius en desgevallend de belastingbetaler aan de bak. Het is onze staat, dus onze collectieve verantwoordelijkheid, dat de financiële waakhonden het flagrant lieten afweten. De medeburgers die het slachtoffer van dat falen werden, hebben recht op compensatie. Een samenleving is niet alleen solidair met medeburgers die door windhozen of overstromingen getroffen worden. Slachtoffers van rampen, veroorzaakt door menselijk falen, laat je evenmin vallen. Voor de belastingbetaler is dat misschien slecht nieuws, maar het maakt van een land een samenleving.

Met de crash van Dexia verloor het ACW miljoenen euro's en is het veel van zijn financiële slagkracht en politieke punch kwijt. Niet zo heel lang terug was de ‘Beweging' haast oppermachtig, een staat in de staat. Lees er de memoires van Wilfried Martens en Jean-Luc Dehaene op na. Zonder het voorafgaand fiat van de ACW-baronnen kon tot diep in de jaren 80 in de Wetstraat geen steen verlegd, geen koffiedame benoemd en zeker geen devaluatie beslist worden. Het ooit zo machtige ACW is nu een meeloper. Het is veel geld en nog meer stemmen kwijt en de aftakeling wil maar niet stoppen. Als de 800.000 op hun beurt crashen, dreigt de ‘Beweging' veel meer dan macht en geld te verliezen. Dan is ze ook haar ziel kwijt. Leg het maar eens uit dat je inspiratie uit Rerum novarum komt, dat je de sociaal gecorrigeerde markteconomie koestert, het geld van de meest trouwe en goedgelovige militanten in een hefboomfonds, genaamd Dexia, vergokt en die mensen vervolgens in de kou laat staan. Zelfs een gediplomeerd kerkjurist kan dat niet aan. Hoe verhevener het doel, hoe zorgvuldiger je bij de keuze van de middelen moet zijn. De christelijke arbeidersbeweging heeft die evidentie jarenlang genegeerd. Het kostte haar een fortuin, geloofwaardigheid en vaste ankers in de samenleving. Het ACW zweeft in de leegte van een uitgeleefd verhaal en hypocriete woorden. Heel triest.


DS, 01-12-2012 (Paul Goossens)

__________________
"Never argue with an idiot, they'll just bring you
down to their level and beat you with experience." (c)TB