Spookachtige foto's tonen Fukushima zes jaar na de kernramp: alles ligt er nog exact zoals het toen werd achtergelaten

Alsof het leven plots gestopt is en de tijd er stil is blijven staan: dat gevoel geven de foto's van de Britse Rebecca Bathory. De fotografe slaagde er als een van de weinigen in toegang te krijgen tot de zwaarst getroffen gebieden van Fukushima, zes jaar na de kernramp. En de beelden die ze maakte, zijn ongemeen beklijvend.

Bathory heeft een passie voor 'dark tourism': ze neemt foto's op plaatsen die geassocieerd worden met tragedie en dood. Zo was ze ook al drie keer in Tsjernobyl, waar in april 1986 de grootste kernramp uit de geschiedenis gebeurde en de straling het land nog duizenden jaren in haar greep zal houden.

De meest recente kernramp - in Fukushima - trok dan ook meteen haar aandacht. Op 11 maart 2011 beschadigde een zware aardbeving de kerncentrale in de Japanse kustplaats. 50 minuten later rolde een tsunami van 13 meter hoog richting land. Het resultaat was een ramp van level 7 op de Internationale schaal van nucleaire gebeurtenissen (INES), iets wat eerder alleen nog maar in Tsjernobyl was gebeurd. De koelsystemen van de kerncentrale raakten oververhit, waardoor drie reactoren smolten en er radioactieve straling vrijkwam.

Verboden terrein
30.000 mensen verloren het leven en meer dan 125.000 gebouwen werden vernield. In een straal van 30 kilometer ronde de centrale werd iedereen geëvacueerd en dat gebied is tot op vandaag nog deels verboden terrein.

Expeditie
Dat intrigeerde Bathory. Het was uiteindelijk dankzij een Poolse collega - Arkadiusz Podniesinski, die al enkele keren in Fukushima was geweest - dat ze er uiteindelijk ook binnenraakte. Hij zocht nog een assistent om met hem mee te gaan voor een expeditie van vijf dagen en de Britse greep haar kans. Ze wilde graag beelden nemen van plaatsen waar nog nooit iemand was geweest sinds de ramp en ze had geluk.

Samen met Podniesinski trok ze door de spookachtige verlaten straten van het rampgebied. "We gingen binnen in inderhaast achtergelaten winkels, restaurants, ziekenhuizen en schoonheidssalons", vertelt ze. "Het was een overweldigend gevoel. Bijna alles was nog onaangetast sinds de ramp. Meubels en objecten lagen op veel plaatsen nog exact zoals ze in maart 2011 waren achtergebleven, alsof het net was gebeurd. Mensen waren er weggevlucht, bang voor hun leven, en hadden in hun haast vaak ook persoonlijke spullen achtergelaten. We bezochten een boekenwinkel waar de computer nog stond te zoemen. En de automatische deur nog open en dicht ging. Als je de spinnenwebben en het stof wegdacht, leek het of er zo weer iemand naar binnen kon stappen." (lees hieronder verder)

Ze kregen ook toegang tot de zwaarst getroffen gebieden - rode zones - plaatsen waar ze alleen binnen mochten met speciale beschermingspakken tegen de straling. "De vierde dag van ons bezoek was emotioneel de zwaarste", aldus Bathory. "Bij tijden was het alsof ik het zelf meemaakte. Op bepaalde plaatsen mochten we maar een paar minuten blijven door de straling. In de verte zagen we de kerncentrale staan."

Kustlijn
Aan de kustlijn zag ze overal puin en ingestorte gebouwen. Op een verlaten boerderij lagen nog de kadavers van dode dieren. "Plots overviel het mij hoe kwetsbaar het leven is en ik huilde", vertelt ze. "Maar er was ook hoop. Want op sommige plaatsen neemt de natuur het weer over en groeien weer planten en zijn weer dieren te zien. Zo maakten we onder meer foto's van een prachtige Japanse kerselaar, die helemaal in bloei stond."

Toch denkt ze niet ooit nog terug te gaan. "Dat kan ik emotioneel niet aan", vertelt ze nog. "De opwinding van de eerste dagen bij het zien van wat nog maar weinig anderen hadden gezien, werd op het einde weggeveegd en maakte plaats voor een hartverscheurend gevoel van tragedie en lijden."

Return to Fukushima
Het boek 'Return to Fukushima' komt later deze maand uit, maar is nu al te bestellen. Het kost 27,99 euro bij bol.com (vanaf mei).

Bron: http://www.demorgen.be/buitenland/s...laten-bd55621c/

Eigen mening: Ik koos voor dit artikel omdat het een reeks heel pakkende foto's inhield (zie link) die onmiddellijk mijn aandacht trokken. Op die foto's kunnen we zien hoe de tijd er inderdaad stil lijkt te staan en dat concept vind ik enorm fascinerend, ook al heeft het natuurlijk een heel lugubere oorzaak. Er zijn ook een aantal lichtpuntjes in deze reeks. In het artikel verteld de fotografe dan ook hoe ze toch hoop zag in alle chaos, doordat ze de beroemde Japanse kerselaar terug in bloei zag staan, er weer dieren rondliepen en de natuur dus langzaam maar zeker terug de bovenhand neemt. Dit soort beelden de wereld insturen is volgens mij een goed idee, omdat mensen op deze manier deze verschrikkelijke gebeurtenis niet zullen vergeten en tegelijkertijd ook beseffen wat de tragische gevolgen kunnen zijn wanneer natuur met wetenschap botst.

Ik vind het ook een zeer goed idee om deze beelden de wereld in te sturen.
Zo denken de mensen die de macht in handen hebben misschien iets langer na vooraleer ze nog een atoombom de wereld in sturen.
Het laat ook duidelijk zien dat uiteindelijk, alle wonden worden geheeld met tijd, maar ze nooit worden vergeten.
De planten die terug beginnen groeien, enz. Het laat zien dat de wereld niet stil blijft staan.