Liefst 17 procent van de volwassenen in ons land heeft een depressie.
Toch blijkt dat nog heel wat mensen die professionele hulp zouden kunnen gebruiken, daar geen beroep op doen. Dat blijkt uit een enquête van Test-Gezondheid.
Test-Gezondheid ging na hoe vaak psychische stoornissen voorkomen, welke impact ze hebben op de levenskwaliteit en wat de betrokkenen precies doen om een oplossing te vinden voor hun probleem. De cijfers zijn opmerkelijk.

Liefst 17 procent van de volwassenen lijdt aan een matige of ernstige vorm van depressie. Die psychische problemen hebben ook een flinke weerslag op het dagelijkse leven van de patiënten. 'Bijna twintig procent van de werkende bevolking en studenten beweert om die reden in de twaalf maanden voor de enquête afwezig te zijn geweest op werk of school', luidt het.

Wat opvalt, is dat een groot deel van de personen met psychische problemen helemaal niks ondernemen om hun problemen op te lossen. Liefst 32 procent van de mensen die professionele hulp zouden kunnen gebruiken, doen daar geen beroep op.

Wie wel in behandeling gaat, kan het best kiezen voor een mix van gesprekstherapie met geneesmiddelen, want die blijkt de beste resultaten af te werpen.

<Bron; De standaard-online>

Mijn reactie hierop:
Depressiviteit is iets wat zich moeilijk laat beschrijven. Iemand ziet daarbij het leven somber in, en neurotransmitters in de hersenen spelen daarbij een rol. Waar andere mensen nog hoop hebben en positieve dingen zien, dringen die eenvoudig niet door in de beleving van iemand die depressief is. Daarom heeft de omgeving soms zo weinig vat op iemand die depressief is, omdat diegene niet gedwongen kan worden om positieve dingen te zien. Beter is het om de problemen te bespreken en waar mogelijk op te lossen…
Een bijkomend probleem is dat de omgeving van een patiënt nog wel eens onbedoeld bijdraagt aan een verergering van de situatie. Een patiënt zal vaak uit zijn directe omgeving opmerkingen krijgen variërend van "stel je niet aan" tot "zet je er overheen" en "doe gewoon alsof er niets aan de hand is". Dergelijke opmerkingen kunnen om twee redenen gemaakt worden: ze kunnen bedoeld zijn als goedbedoelde adviezen en met de beste intenties gemaakt worden, of ze zijn bedoeld om de patiënt ertoe te bewegen niet over zijn aandoening te praten omdat de omgeving er niet mee geconfronteerd wenst te worden. (Dit laatste is nogal dikwijls het geval in onze samenleving!) Hoewel de achterliggende gedachten bij deze twee scenario's wezenlijk verschillen hebben ze wel hetzelfde effect: iemand die aan een depressie lijdt zal hierdoor de indruk krijgen dat zijn probleem niet serieus genomen wordt, met als gevolg dat zijn situatie eerder verergert dan verbetert.