Khomeini knijpt een oogje dicht


CHADOR TOT CHA-CHA — Teheran zucht onder de hitte en de smog, maar in het noorden van de stad is de temperatuur aangenaam. Vrijdag is rustdag in Iran, en samen met heel wat locals hebben we de populaire 'Tochal Telecabin' genomen naar de voet van het Alborzgebergte. Teherani's verlaten het centrum niet in de eerste plaats voor het spectaculaire uitzicht op de Iraanse hoofdstad in Tochal, maar voor de liberale sfeer die hier naar Iraanse normen heerst: vrouwen dragen hun sluier ver achteruit en jonge koppels wandelen hand in hand over de bergpaadjes. Het lijkt wel alsof Allah en ayatollah Khomeini op grote hoogte een oogje dichtknijpen.


Net wanneer ik even het gevoel heb dat ik in Europa ben, duikt uit het niets een man in uniform op die ons kordaat beveelt om mee te komen: hebben we wel toestemming om foto's te maken en met de mensen te praten? Ahmad, onze gids, blijft rustig en legt uit dat we een persvisum hebben, maar zijn woorden vallen in dovemansoren. We worden meegetroond naar het lokale politiebureau, waar portretten van ayatollah Khomeini en Khamenei ons streng aankijken.

Na wat overleg gaat een deur open en verzoekt een kleine man achter een grote tafel ons te gaan zitten. Hij doorbladert vluchtig de toelatingspapieren die we van het Ministerie van Islamitische Leiding hebben gekregen en kijkt ons daarna ernstig aan: 'Az kodjayi hastid?' We antwoorden dat we 'az Belzjik' zijn, en meteen wordt de sfeer minder gespannen. Meer nog: de man informeert bij de gids of hij ons uit persoonlijke interesse een aantal vragen mag stellen. Zo wil hij onder meer weten welke landen in de wereld we al bezocht hebben en wat we vinden van de houding van 'de grootmachten' tegenover Iran. Ons antwoord valt in goede aarde, maar echt op mijn gemak voel ik me niet: dit lijkt nog steeds meer op een ondervraging dan op een gemoedelijk gesprek.

Plots zwaait de deur open en komt een breed glimlachende Iraniër binnen met drie koppen thee en een zak snoep. De man achter het bureau buigt het hoofd en zegt: 'Welcome to Iran. We weten wat men in het Westen over ons denkt, maar de Iraanse mensen zijn goed. We willen met iedereen bevriend zijn, maar soms is er een verschil tussen de bevolking en de regering.'

Terwijl ik me afvraag of hij beseft dat die uitspraak bij uitstek voor zijn eigen land geldt, haalt de man uit een van de lades van zijn bureau een digitale camera boven: of hij met ons op de foto mag? Na de fotosessie verlaten we het politiebureau en zie ik twintig meter verder op een rotsblok een jong meisje zitten. Ze kijkt uit over de hoofdstad en blaast de rook van haar sigaret hoog de lucht in. Roken op straat is voor vrouwen in de Islamitische Republiek not done, maar regels zijn er in Tochal om overtreden te worden. Het meisje vangt mijn blik op, glimlacht, maakt het vredesteken en roept me toe: 'Mousavi, Mousavi!' - naar de hervormingsgezinde kandidaat voor de presidentsverkiezingen van zondag.

Wanneer we tijdens de terugtocht naar beneden zien hoe een Perzische schoonheid zich in strakke jeans en manteau vervolmaakt in de kunst van het boogschieten, is het duidelijk dat zich hoog in de bergen van Teheran een ander soort Iran aan het ontwikkelen is.

Naar aanleiding van de presidentsverkiezingen in Iran volgende vrijdag maken Ann De Craemer en Pieter-Jan De Pue voor De Standaard schetsen van de Iraanse samenleving. Hun reis kwam tot stand met steun van deBuren en het Fonds Pascal Decroos.

Lees ook hun blog uit Iran op: standaard.typepad.com/iran/


DS, 08-06-2009

__________________
"Never argue with an idiot, they'll just bring you
down to their level and beat you with experience." (c)TB