Hoe praat je met je kind over dood tiener?


Nu het ontvoerde meisje Béatrice dood is teruggevonden, bellen bezorgde ouders naar Child Focus. Hoe erover praten? "Kinderen die vragen stellen zijn niet per se angstig."

Zestigduizend mensen deelden het opsporingsbericht van Béatrice Berlaimont dat Child Focus via sociale media verspreidde. "Op een of andere, moeilijk te verklaren manier voelt het publiek snel aan dat er meer aan de hand is", zegt Dirk Depover, woordvoerder van Child Focus. Drie weken later werden de ergste vermoedens bevestigd: Béatrice is ontvoerd en gedood. "Ze kon je buurmeisje zijn, je dochter. De grote nabijheid maakt dat mensen zich sterk met haar identificeren."

Naast verdriet over het verlies van een kind dat je buurmeisje kon zijn, is er ook onrust en soms angst. Niet het minst bij ouders. "Sommige ouders projecteren die angst op hun kind. Ze vragen ons: moeten wij bang zijn voor ontvoering? Laat ik in de eerste plaats benadrukken dat een ontvoering zeer uitzonderlijk is. Het is iets dat zeker niet elk jaar gebeurt. Dat is ook een boodschap die je kinderen kunt meegeven. Want net zoals wij, volwassenen, met die verdwijning bezig zijn, zien zij ook de krantenkoppen en de berichten op internet en tv. Zoals er bij de bakker wordt gepraat, gaat dat ook op de speelplaats."

Praten is belangrijk, zegt Depover, maar geef geen boodschap van angst. "Als je een kind dat altijd alleen naar school gaat, opeens vergezelt, geef je de boodschap dat het bang moet zijn. Een veilige omgeving creëren is net nu heel belangrijk, een omgeving waarin het kind met alle vragen terechtkan."

Recht op informatie

Kinderen kunnen zeer concrete vragen stellen, "maar kinderen die vragen stellen zijn niet per se angstig". Zo vroeg een meisje van acht haar moeder om uitleg. 'Er is iets dat ik niet begrijp', zei ze tegen haar mama. 'Als dat meisje dood is, is ze er niet meer. Dan gaat ze nooit meer kunnen vertellen wat er met haar gebeurd is en dan gaan we dat nooit weten.'

Een andere moeder belde om advies over een zoontje dat een nachtmerrie had gehad waarin hij ontvoerd was. "Die jongen is duidelijk aan het verwerken wat er gebeurd is. Luister goed naar wat je kind zegt, en als het uit zichzelf niet praat, vraag het dan. Er zijn genoeg aanleidingen om het te bevragen: wat weet je? Wat heb je gehoord? Aan de reactie merk je of een kind er wel of niet mee bezig is. Zij hebben recht op antwoorden en informatie. Daarom hoef je nog geen gruwelijke details te geven.

"Tegelijkertijd kun je hen geruststellen, door over positieve ervaringen te praten: de man die je kind geholpen heeft toen hij van zijn fiets viel, de mevrouw die zich over het kind ontfermde toen het verloren liep aan zee. Zo kader je wat er gebeurd is in de werkelijkheid: onbekenden doen ook goede dingen voor elkaar."

Bron: Demorgen.be
Eigen mening: Het hele land is verontrust na de ontvoering van Béatrice, wat ook meer dan logisch is. Dat zulke dingen gebeuren, is heel erg jammer. Ik denk dat we er zeker bewust van moeten zijn dat er overal 'zotten' rondlopen. Ik ben het eerlijk gezegd niet eens met wat child focus zegt. We moeten onze kinderen inderdaad niets wijsmaken om ze bang te maken, waardoor ze niet meer op straat durven. Maar ontvoeringen komen wel degelijk voor. We moeten de kinderen zich ervan bewust maken en we moeten een zeker wantrouwen opwekken, denk ik. Als een kind geen besef heeft van de gevaren op straat, is de kans groter dat ze zal meegaan met een vreemd iemand, of iemand vertrouwen die niet te vertrouwen ís.
Het is natuurlijk niet de bedoeling om een kind bang te maken voor andere mensen, maar ze moeten er van kleins af aan beseffen, dat niet alle mensen even vriendelijk zijn en dat ze moeten opletten.
Onze maatschappij is geen sprookje, dus we moeten ook niet doen alsof.