Wat de aanslag op De Vries te maken heeft met het Nederlandse elftal


De brute aanslag op Peter R. de Vries dwingt Nederland om na te denken over maffiabestrijding, schrijft Ilja Leonard Pfeijffer.


Laat mij beginnen met enige woorden over Italië, want iedereen houdt van Italië, ook al schudt men zijn hoofd van ongeloof bij al die typisch Italiaanse problemen, zoals de maffia, belastingontduiking, corruptie, falende medische zorg en politieke instabiliteit. Vanuit Nederland wordt op Italië neergekeken, zoals het noorden altijd neerkijkt op het zuiden. Italië is ons leuke kleine nichtje, dat niet wil deugen, maar op wie we ondanks alles toch een beetje verliefd zijn. Als Italië weer eens wordt gekapitteld door strenge ooms als oud-minister van Financiën Jeroen Dijsselbloem of huidig minister van Financiën Wopke Hoekstra, vinden we dat uiteraard terecht, want het is een misdadig en corrupt land, maar desondanks krijgen we bijna een beetje medelijden met ons nichtje, want ze is zo mooi en zo leuk. We vinden het heerlijk dat Italië bestaat, maar prijzen onszelf driewerf gelukkig dat we in Nederland wonen, waar alles perfect geregeld is en waar die typisch Italiaanse toestanden ons bespaard blijven.


Nederlands paradijs

Na die inleiding stel ik een op het oog vreemde vraag. Wat heeft de brute aanslag op misdaadverslaggever Peter R. de Vries gemeen met de roemloze uitschakeling van het Nederlandse elftal, het recente rapport van de Europese corruptiewaakhond Greco, het recente oordeel van het Europees Parlement over belastingparadijzen, de opnieuw oplopende coronabesmettingscijfers en de Nederlandse kabinetsformatie?

Al die verschijnselen hebben gemeen dat ze conflicteren met ons zelfbeeld zonder dat daaruit de conclusie wordt getrokken dat ons zelfbeeld niet klopt. Oranje speelt per definitie altijd het beste voetbal en ondanks de roemloze afgang blijven we daarin geloven. Nederland heeft de beste gezondheidszorg ter wereld en ook als de coronabesmettingscijfers in Italië drie keer lager zijn dan in Nederland, blijven we overtuigd van de superioriteit van ons systeem. Nederland kapittelt de zuidelijke lidstaten van de Europese Unie vanwege hun falende fiscale beleid en ook als het Europees Parlement en verschillende onafhankelijke studies Nederland brandmerken als een belastingparadijs, blijven we geloven dat wij een voorbeeld voor de wereld zijn. We zijn ervan overtuigd dat Italië corrupt is en Nederland godzijdank uiteraard zeker niet, en ook als het anticorruptieorgaan van de Raad van Europa (Greco) in een deze week gepubliceerd rapport concludeert dat Nederland geen van de zestien aanbevelingen die in 2019 zijn gedaan om corruptie te beteugelen heeft opgevolgd, blijven we ervan overtuigd dat de bananenrepublieken ten zuiden van de Alpen te vinden zijn. We lachen de gammele Italiaanse regeringen uit, alsof we naar een operette kijken, en ook als we er zelf gedurende vele maanden niet eens in slagen om een begin te maken met een kabinetsformatie, blijven we geloven dat onze democratie superieur functioneert.


Italiaans hoongelach

Alleen de maffia hadden we nog niet, dachten we. Het was altijd al naïef om te denken dat de maffia zich afzijdig zou houden van een land dat mede dankzij Rotterdam de belangrijkste Europese doorvoerhaven is van drugs, maar we bleven vasthouden aan ons geloof. Ik kan mij herinneren dat het een paar jaar geleden nieuws was dat er kleine barstjes kwamen in ons zelfbeeld. Vier speciale politieagenten werden aangesteld om de maffia in de Rotterdamse haven te bestrijden. Vanuit Italië werd daar honend op gereageerd. Niet minder dan vier agenten. Daar zal de maffia van schrikken. Italië doet al jaren aanbevelingen aan Nederland om de maffiabestrijding naar een grotemensenniveau te tillen, maar Nederland wil daar niets van weten, want Nederland heeft geen maffia.

In Italië zijn er sinds de Tweede Wereldoorlog elf journalisten vermoord door de maffia. De laatste was Beppe Alfano, die op 8 januari 1993 in zijn Renault 9 met drie kogels van kaliber 22 om het leven werd gebracht in opdracht van de boss Giuseppe Gullotti. Ook in de afgelopen 28 jaar zijn er journalisten bedreigd en beveiligd, maar niet meer vermoord.

We weten nog niets over het motief van de dader of daders van de laffe aanslag op Peter R. de Vries, maar gezien zijn betrokkenheid bij de zaak tegen Ridouan Taghi en zijn band met de kroongetuige Nabil B. lijkt het geen loze speculatie om ervan uit te gaan dat De Vries het slachtoffer is van een liquidatiepoging door de georganiseerde misdaad. Op het moment dat ik dit schrijf, vecht hij in het ziekenhuis voor zijn leven en ik sluit mij aan bij de 17 miljoen Nederlanders die hopen en bidden dat hij deze aanslag overleeft. Vervolgens hopen we dat de dader of daders worden berecht en dat we lering kunnen trekken uit hun motieven. Maar wanneer dat allemaal achter de rug is en goed is afgelopen, moeten we het misschien ook een keer hebben over ons zelfbeeld en over de vraag of wij op sommige gebieden, bijvoorbeeld op het gebied van de maffiabestrijding, misschien iets te leren hebben van de landen waar we zo graag op neerkijken.


DS, 10-07-2021 (Ilja Leonard Pfeijffer)