‘Kind onterven moet kunnen’


Iets meer dan de helft vindt dat mensen ervoor moeten kunnen kiezen om een kind te onterven.


De meeste Belgen hebben vandaag het gevoel dat ze hun erfenis niet kunnen regelen zoals ze dat zelf willen, blijkt uit een onderzoek van de Koning Boudewijnstichting. De helft ervaart de huidige wet zelfs als onrechtvaardig. Niet alleen het betalen van successierechten wordt vaak als illegitiem aangevoeld, ook bij de verdeling van de erfenis zou de Belg meer vrijheid willen.

Zo vindt 54 procent dat men vrij zou moeten kunnen kiezen om een kind te onterven, 23 procent meent zelfs dat dat zou moeten kunnen zonder verantwoording af te leggen. De respondenten van de studie denken aan situaties waarin het kind verslaafd is of als er geen contact meer is, maar ook als de ouders niet akkoord gaan met bepaalde levenskeuzes. Al bleek uit de studie ook dat Belgen in theorie wel willen kunnen onterven, maar dat weinigen dat ook echt van plan zijn. Een kwart vindt dat kinderen nooit onterfd mogen worden.

Meer dan de helft van de respondenten vindt ook dat een kind dat een groot deel van de zorg voor de bejaarde ouder heeft opgenomen, daarvoor gecompenseerd zou moeten worden in de nalatenschap.


Jacht op een bonus

‘Dat systeem bestaat al in Nederland’, zegt Isa Van Dorsselaer, de auteur van de studie. ‘Het schat mantelzorg naar waarde en maakt dat ouders zich minder schuldig voelen tegenover het kind dat voor hen zorgt. Maar andere respondenten vrezen dan weer voor de “jacht op een bonus” en vinden dat zorg vanzelfsprekend zou moeten zijn.’

Een ander teer punt voor de respondenten zijn erfrechten in nieuw samengestelde gezinnen. Conflicten bij een erfenis spelen niet zelden tussen kinderen uit het eerste huwelijk en de nieuwe partner. ‘Het vruchtgebruik van de gezinswoning voor de nieuwe partner is een bron van veel conflicten’, zegt Van Dorsselaer. ‘Soms zie je zelfs dat een koppel niet trouwt om dat soort conflicten te vermijden.’

Daar blijkt ook een genderkloof te bestaan: vrouwen vinden het belangrijk dat de kinderen uit het eerste huwelijk vooraan staan bij de erfenis, mannen zijn vaker bezorgd over wat ze hun (nieuwe) partner kunnen nalaten. ‘Als de kinderen kwaad zijn, dan is dat maar zo. Het is hun geld niet’, vond een van de mannelijke respondenten van het onderzoek.

Een heikel punt is de mogelijkheid tot nalaten aan de stiefkinderen. 38 procent vindt dat stiefkinderen evenveel moeten krijgen als biologische kinderen, 40 procent vindt van niet.

Ook singles ervaren de situatie vandaag als niet afgestemd op hun noden. ‘Omdat de bloedband zo belangrijk blijft in het erfrecht, hebben zij nog minder manoeuvreerruimte’, zegt Van Dorsselaer. ‘Ze hebben vaak het gevoel dat ze gestraft worden voor hun kinderloosheid.’


DS, 17-02-2016 (Goele De Cort)

__________________
"Never argue with an idiot, they'll just bring you
down to their level and beat you with experience." (c)TB

Deze poll heb ik beantwoord met 'moet kunnen', maar ik vind het toch een moeilijke zaak waarover goed nagedacht moet worden. Ik vind dat het moet kunnen om een kind te onterven wanneer het kind in kwestie iets gedaan heeft dat niet door de beugel kan. Hierbij denk ik aan zware misdrijven en pesterijen of verwaarlozing naar de ouders toe.
De argumenten die in het artikel weergegeven worden begrijp ik ook wel, zeker wanneer het gaat over gemengde gezinnen. Ik vind dat enkel de biologische kinderen recht zouden moeten hebben op een erfenis, tenzij het geadopteerde kinderen zijn. Een geadopteerd kind stel ik in dit geval gelijk aan een biologisch kind, omdat ouders vaak kiezen voor een adoptiekind om het gemis van een biologisch kind op te vullen.
Het is ook een feit dat families uit elkaar vallen door ruzies over de erfenis. Dat is eigen aan mensen, we voelen onszelf al gauw misdeeld en willen de schuld bij iemand anders leggen.
Bij mij persoonlijk is de situatie veel makkelijker. Ik heb een goede band met mijn ouders en ik ben enig kind. Toch kan ik mij wel voorstellen dat het in andere gezinnen niet zo makkelijk is om alles eerlijk te verdelen en iedereen gelukkig te houden. Het is sowieso onmogelijk om voor iedereen goed te doen.