Robin Williams overleden


De Amerikaanse komiek en acteur Robin Williams is op 63-jarige leeftijd gestorven.


Hij werd bewusteloos aangetroffen in zijn huis in Tiburon, Californië. Rond de middag plaatselijke tijd kwamen hulpdiensten en politie ter plekke. Ze konden enkel de dood vaststellen. Volgens de politie zijn er aanwijzingen dat het om zelfmoord door verstikking gaat, maar verder onderzoek moet duidelijkheid brengen.

Williams was recent in rehab gegaan om aanhoudende problemen met cocaïne- en alcoholverslaving te bekampen. In 2009 onderging hij een zware hartoperatie.

Hij was volgens zijn publicist zwaar depressief.

Williams, die uit Chicago afkomstig was, had bekendheid verworven als stand-up comedian. Hij werd een tv-ster met zijn rol in de serie Mork and Mindy.

Later bereikt hij megasterrenstatus in Hollywood, met hoofdrollen in kaskrakers als Mrs. Doubtfire. Hij speelde ook in niet-komische, minder grootschalige films zoals Good Morning, Vietnam, The Dead Poets Society en Good Will Hunting. Voor zijn (bij)rol in die laatste film kreeg hij zijn enige Oscar.


Daklozen

Williams was samen met Whoopi Goldberg en Billy Crystal de drijvende kracht achter Comic Relief, een organisatie die geld inzamelt voor daklozen.

Hij fietste zelf en was een sportliefhebber, met interesse voor wielrennen en voetbal. Hij zocht Lance Armstrong op in de Tour en hij supporterde voor de Amerikaanse voetbalploeg, laatst nog tijdens het WK-duel met België.

Het blad Entertainment Weekly omschreef hem in 1997 als "the funniest man alive".


Echtgenote

Terwijl de publiciste opriep om de familie met rust te laten, reageerde Williams' echtgenote Susan Schneider in een mededeling: "Ik verloor vanochtend mijn echtgenoot en mijn beste vriend, terwijl de wereld een van haar meest geliefde artiesten en een van haar mooiste mensen heeft verloren. We hopen dat bij de herinneringen aan Robin Williams de focus niet zal liggen op zijn dood, maar op de ontelbare momenten van vreugde en plezier die hij miljoenen mensen heeft bezorgd." (RR)


Blog Knack, 12-08-2014

Bijgesloten Plaatje(s)

 

__________________
"Never argue with an idiot, they'll just bring you
down to their level and beat you with experience." (c)TB

De vonk van de waanzin is uitgedoofd


‘Je krijgt maar één vonkje waanzin mee in het leven. Zorg dat je het nooit verliest.’ Deze uitspraak was zowat het levensmotto van de verbaal virtuoze, anarchistische komiek Robin Williams. Jammer dat hij het vaak vergat en zichzelf verloor in sentimentele meligheid.


De scenaristen van de sitcom Happy days hadden een idee: Richie, Fonzie en co zouden bezoek krijgen van een van de pot gerukte alien, Mork van de planeet Ork. Tientallen jonge acteurs hadden al auditie gedaan, tot Robin Williams zich aanmeldde. ‘Ga zitten’, zeiden de producenten. Williams ging op zijn hoofd staan in de stoel. De kandidaat die zich echt als een buitenaards wezen gedroeg, kreeg uiteraard de rol.

Williams stal meteen de show met zijn volslagen van de pot gerukte improvisaties. Er kwam een spin-offreeks, Mork & Mindy, die de grenzen van de tv-comedy verlegde en gigantisch populair werd. Tot Williams na vier seizoenen definitief nanu, nanu zei tegen het kleine scherm.

Of het nu als stand-up comedian op de planken was of op de set: Williams was in die jonge jaren onnavolgbaar – een vulkaan van anarchistische onzin, een nog snellere versie van Groucho Marx.


Onweerstaanbare drang

In 2004 ontmoette ik hem op de Berlinale, waar hij de scifi-thriller The final cut kwam voorstellen. Uit het halfuur durende tafelgesprek met enkele journalisten viel geen zinnig interview te puren. Iedere poging tot vraag strandde halverwege in een imitatie van een accent of een stem, een woordgrap of een snedige culturele verwijzing. Iedereen lag in een deuk, maar journalistiek leverde het niets op. Ik vroeg me toen al af wat komieken ertoe brengt zo constant hun publiek te willen inpakken. Het gaat te kort door de bocht om die drang – waaraan ook Charlie Chaplin leed tussen zijn depressies door – te linken aan de angstaanvallen, het misbruik van alcohol en drugs, de depressie en de zelfmoord. Maar echt onverwacht komt zijn droeve einde toch niet.

In zijn films was Williams niet constant zo hyper. Wellicht zag hij in dat het publiek op hem uitgekeken zou raken als hij niet doseerde. Hij wisselde dan ook het exuberante vuurwerk à la Good morning, Vietnam en Aladdin af met iets meer ingetogen – maar nog steeds excentrieke – personages in Dead poets society, Awakenings en Good Will Hunting.

Toch waren het de ongebreidelde rollen waarin het unieke komische talent van de nar uit Chicago floreerde. Good morning, Vietnam is wellicht zijn beste film. Regisseur Barry Levinson gaf hem met de anarchistische radio-dj Adrian Cronauer een rol waarin hij al zijn improvisatietalent kon botvieren (de grappen en grollen achter de microfoon zijn improvisaties) en tegelijk gedwongen werd de mens achter de komiek bloot te geven. In Aladdin kreeg Williams carte blanche. Hij leverde aan Disney niet louter zijn stem, de rollen werden omgedraaid. Williams deed zijn improvisaties als de maffe geest in de fles, en de animatoren tekenden de film met zijn werk als basis. Uniek in de geschiedenis van de animatiefilm.

Williams kon ook gedisciplineerder zijn: hij was zeer getrouw aan de roman van John Irving in de verfilming van The world according to Garp. In Awakenings (als de arts die nog enig licht ziet in de geest van een demente Robert de Niro) en in Good Will Hunting speelt hij klein en minzaam, en laat hij anderen de show stelen. In Dead poets society schittert hij als een inspirerende leraar, tot een overdosis Hollywoodsentiment de film doet ontsporen.

In de jaren negentig maakte Williams’ carrière echter een ongelukkige bocht. Aangemoedigd door het succes van Hook, Aladdin en Mrs. Doubtfire, begon de ooit zo virtuoos vuilbekkende komiek zich te specialiseren in familiefilms van wisselend niveau.


Van clown tot griezel

De humor werd steeds braver en breder, de suikerlaag steeds dikker. Waanzin en subversiviteit verdwenen uit zijn woordenboek. Aan de sentimentele reacties van het publiek na zijn dood te merken, wisten velen die nieuwe richting zeer te waarderen. Maar een stand-upcomedian die Alex Agnew had kunnen doen blozen tien jaar later sentimenteel zien doen in films over cliniclowns? Het voelt, op zijn zachtst gezegd, onwennig aan.

Williams, de man die in zijn jonge jaren buitengewoon grove maar hilarische grappen bracht in zijn theatershows, praatte zelfs met Stijn Coninx over een hoofdrol in diens Pater Damiaan-film: gelukkig zijn we daaraan ontsnapt.

Williams moet ook beseft hebben hoe hij vertrutte. In 2002 verbaasde hij vriend en vijand met twee ijzersterke films die mijlenver van zijn imago stonden. In Insomnia en One hour photo (over een eenzame bediende in een fotowinkel met een akelige obsessie) geeft hij schitterend gestalte aan meelijwekkende of gestoorde griezels.

De komische spraakwaterval ontpopte zich zo alsnog tot veelzijdig karakteracteur. Zo’n acteur verdient het niet om herinnerd te worden als Mrs. Doubtfire. Al heeft hij er zelf om gevraagd, hij verloor zijn vonkje waanzin te vroeg.


DS, 13-08-2014 (Steven De Foer)

__________________
"Never argue with an idiot, they'll just bring you
down to their level and beat you with experience." (c)TB